1981.
Ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης του Πασόκ.
Ηταν
στην οδό Χίου στην Κεσαριανή που ξαφνικά βρέθηκα απέναντι από μια μερσεντές και
μόλις πρόλαβα μέσα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση να ρωτήσω τον υπουργό που
καθόταν δίπλα στον οδηγό, ποιος είναι και τον συνοδεύουν οχήματα ασφαλείας.
Ευγενέστατος.
Ηταν ο Γιώργος Πέτσος. Του ευχήθηκα “σιδεροκέφαλος” . Τι το ήθελα ο ρουφιάνος;
Μετά μερικούς μήνες “έθεσε εαυτόν εκτός Πανελληνίου Σοσιαλιστικού
Κινήματος". Πάντως ο Πέτσος σε αντίθεση με τα περισσότερα μέλη της
πρώτης αυτής κυβέρνησης που ήταν γενικά
ατημέλητα, ήταν καλοντυμένος και περιποιημένος.
Εκείνες τις μέρες λοιπόν της
ορκωμοσίας βρισκόμουν στον Αρδηττό με τα πιτσιρίκια μου και συζητούσα με
κάποιους για τα προβλήματα που είχαν με το γείτονα τους τον πρέσβη Ξύδη για την
ασφαλτόστρωση ενός δρόμου στο πάρκο του λόφου. Ματαίως τους εξηγούσα ότι ίσως
ήταν καλύτερα έτσι διότι δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη μάστιγα των δίκυκλων μηχανών με τις θορυβωδεις εξατμίσεις τους. Ηταν όμως τόσο φορτικοί που για να γλυτώσω κάνω πλάκα και τους λέω:
–Εντάξει
κύριοι θα το συζητήσω το θέμα σας στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Ω, ρε
τι έγινε. Επεσαν πάνω μου όλο παρακαλετά. Μόνο τα χέρια που δεν μου
φίλησαν.
–Μα
καλά πιστέψατε ότι είμαι κάτι;
-Εμ,
έτσι που σε είδαμε με γένια και μ αυτή τη μαλλούρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου