Εγώ ο λαθρομετανάστης.

Λαθρομετανάστης. Ετσι ένοιωσα  στην Τεργέστη ή τουλάχιστον έτσι με θεώρησαν.

Πηγαίναμε σε ένα συνέδριο στο Βερολίνο και εγώ με την ησυχία μου πέρναγα τελευταίος από τον έλεγχο των διαβατηρίων που έκανε ένας ιταλός λιμενικός πάνω στο φέρι μποτ . Τα παιδιά που είχαν περάσει από τους πρώτους  είχαν πάει  κάτω να βγάλουν το αυτοκίνητο.  Ψάχνομαι και διαπιστώνω ότι τα χαρτιά μου τα είχα στο αυτοκίνητο. Φτου γαμώτο και κοιτάζω με απόγνωση τον Ιταλό που περίμενε. Αυτός όμως παρέμενε ήρεμος. 

Και ξαφνικά κοιτάζει δεξιά αριστερά, έρχεται πιο κοντά μου και μου λέει περισσότερο με τα χέρια του:

–Βάϊ

Τι να του εξηγώ τώρα; Να του χαλάσω και την εξαίσια φάση που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους και τις γραφές;

Ειλικρινά τέτοιες συνωμοτικές ματιές για να δει αν μας  βλέπει κανείς, τέτοιες εκφράσεις προσώπου και γλώσσα των χεριών του,  μόνο  εμείς  οι ούνα ράτσα και φάτσα κατέχουμε και κατανοούμε. (+ την αυστηρή τήρηση των νόμων)