Το σιτηρέσιο

“Ο γάιδαρος ή το γαϊδούρι ή ο όνος (στα αρχαία), είναι είδος συγγενικό με το άλογο και την ζέβρα”.

Ετσι αρχίζει ένα κείμενο του Τμήματος της Επιστήμης Ζωικής Παραγωγής του ΓΠΑ. Και θυμήθηκα κάτι άλλα γαϊδούρια που μου έλεγε ένας μακαρίτης καθηγητής του τμήματος.

Νεαρός ο Κάκτος-Γς τότε (όχι πως τώρα γέρασε) ήταν επιτηρητής σε εξετάσεις της Ανατομίας Ζώων, του μαθήματος αυτού του καθηγητή.

Επιτηρούσα αλλά είχα και έναν φοβερό πονόδοντο που δεν πέρναγε με τίποτε. Με πιάνει λοιπόν και μου λέει:

-Ελα να σου δείξω ένα κόλπο για τον πονόδοντο. Θα πιάσεις το λοβό του αυτιού σου και θα τον πιέσεις δυνατά για ένα λεπτό. Αν συνεχίσει ο πονόδοντος το επαναλαμβάνεις.

Τι να κάνω κι εγώ; Να τον προσβάλλω; Εκτελώ τις οδηγίες του  μια, δυο και τρεις φορές.

-Δεν είναι καλύτερα τώρα; Ε;

-Ναι, κάπως καλύτερα (τρίχες).

-Λοιπόν αυτό πιάνει. Το κάναμε στα γαϊδούρια, όταν είχαν πονόδοντο(!).

Οέο;

 Ξέφυγα όμως από το θέμα. Ηθελα να σας πω για ένα σκίτσο που είχα δει στο τοίχο σε ένα πάρτι των φοιτητών.

Ηταν ο καθηγητής τους που τους έκανε Διατροφή Ζώων καθισμένος σε ένα τραπέζι και έκανε πολύπλοκους λογαριασμούς με το “κομbιουτεράκι” του για να βγάλει το σιτηρέσιο των ζώων. Φαίνεται όμως ότι αργούσε και τον πλησίασε από πίσω μια αγελάδα και χτυπώντας τον στον ώμο του λέει:

-Τι θα γίνει κύριος; Θα φάμε;