Μπανάκι Μανάκι

Χτες το πρωί στο Γενικό Κρατικό Γεννηματά. Πήγα να μπω μέσα για κάποιο ραντεβού στην Γ’ Χειρουργική, αλλά δεν με άφησαν. Να πάω να παρκάρω λέει κάπου απέναντι από την Μεσογείων στα στενά.

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Εχω όμως τις καβάντζες μου,

Πάω δίπλα στο Σωτηρία και λέω ότι τάχα μου με περιμένει ένας φίλος μου διευθυντής μιας κλινικής εκεί. Παρκάρω κι από μια ενδιάμεση πορτούλα μπαίνω στου Γεννηματά.

Και με το που μπαίνω βλέπω έναν τύπο που ποιος ξέρει πως μπήκε, να έχει παρκάρει, να κλείνει τους καθρέφτες του να το κλειδώνει με το ριμότ κλειδί του και γενικά να το επιθεωρεί πριν το αφήσει.

Και εγώ δηλαδή που το πάρκαρα δίπλα τί είμαι;

 

-Θα αργήσετε κύριε;

Αιφνιδιάστηκε.

-Γιατί;

-Για να σας το πλύνουμε.

Με κοιτάζει. Σοβαρός εγώ.

-Όχι ευχαριστώ. Πλυμένο είναι.

-Καλώωωως.

 

Και θυμήθηκα που κατέβαινα στα υπόγεια ενός πάρκιν κάπου στο κέντρο.

-Μήπως θέλετε κι ένα πλυσιματάκι;

-Όχι ευχαριστώ. Πλύθηκα σπίτι μου.

Ακόμα το θυμούνται και γελάνε τα φιλαράκια που είχα στ αμάξι.

 

Και μια άλλη φορά μπήκα σ ένα φούρνο στο Βοτανικό για το γιαουρτάκι μου και το κουλουράκι μου.

-Αμα τελειώσετε, πιάστε και το δικό μου λέω σ έναν τύπο που έπλενε το αμάξι του.

Και πιάσαμε την κουβέντα με τον φίλο μου το φούρναρη και άργησα. Και πάω να μπω στ αμάξι και το βλέπω λαμπίκο.

-Βρε τι έκανες; Το έπλυνες;

-Είπα να σου τη σπάσω.