Πω πω, Πασχαλιάτικα κι ανάψαμε τζάκι. Στου κουμπάρου μας. Απέναντι από την Ελένη των αρχαίων, τη μακριά νήσο, την Μακρόνησο. Ηταν κι η μαμά η κυρα Φλώρα η Σαντορινιά κι είπαμε και δυο κουβέντες για την καλντέρα.
Αυτό ήταν σίγουρα που
πριν λίγο βρεθήκαμε στο επικίνδυνο σημείο
της ανάβασης σε κάτι βουνά. Ημουν τελευταίος . Ολοι είχαν περάσει, κυρά, παιδιά
κουμπάροι. Και μόλις πήγα να ανέβω κι εγώ άρχισαν να ξεκολλούν δυο τρεις πέτρες
και μετά να αχρηστεύεται το πέρασμα.
Και να με βλέπω να τρέμω
πάνω στο γκρεμό ανήμπορος να βοηθήσω τα
παιδιά που προσπαθούσαν να κατέβουν.
Αλλά και τα όνειρα έχουν
τα όριά τους. Εσείς τι θα κάνατε όταν βλέπατε τον μεγάλο μου να γλιστράει και
να σέρνεται πάνω στα βράχια;
Δεν θα ξυπνάγατε;
Ε, ξύπνησα λοιπόν και
όλοι μαζί βρεθήκαμε να περπατούμε σ ένα καταπράσινο
λιβάδι δίπλα σε μια λιμνούλα και στο
βάθος τα χιονισμένα (Ελβετικά σίγουρα) βουνά. (εδώ μουσική γέφυρα. 6η, Ποιμενική)
Και μετά, και μετά όλοι
σ ένα μακντόναλ παιδικό και γραφικό. Και σιγά μην καθόταν κι ο Κάκτος εκεί (Αν
ήταν όμως KFC;).
Πετάχτηκα στο σπίτι.
Σπίτι; Ποιο σπίτι;
Στην αρχή είδα τους μεντεσέδες
στην είσοδο. Κάποιος τους είχε πάρει την πόρτα. Και μέσα κι άλλοι μεντεσέδες
χωρίς πόρτες. Και τα παράθυρα. Είχαν κλέψει όλα τα κουφώματα. Και τις τηλεοράσεις. Τα πλυντήρια, τα ψυγεία
και τα τρία. Τους υπολογιστές, τα τάμπλετς. Όλα τραπέζια, καρέκλες, κρεβάτια.
Και τα χαλιά. Δεν είχαν αφήσει τίποτα.
Εκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα
να είναι όνειρο. Αμ δε. Προσπάθησα να κάνω undo. Δεν γινόταν.
Κι ούτε που θυμάμαι πως ξύπνησα
και βρέθηκα εδώ στον υπολογιστή μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου