Η αλάνα μας

Τι χρόνια κι εκείνα με το ποδόσφαιρο.

Ποδόσφαιρο αλλά με τι μπάλα;

Μια μπάλα ποδοσφαίρου που είχα κερδίσει από τα χαρτάκια (λοταρία) αποδείχτηκε άχρηστη, ψεύτικη.

Κι έτσι παίζαμε με την μπάλα του Σωτήρη. Δηλαδή παίζαμε τον Σωτήρη από ανάγκη.

Τον ανεχόμασταν χάρη στη μπάλα του.

Και να ήταν μόνο που αναγκαστικά έπρεπε να είναι στη σύνθεση της μιας των δύο ομάδων;

Ηθελε και καλή θέση. Μας έπρηζε και τα ούπαλα. Αν δεν τον αφήναμε να βάζει γκολ, έπαιρνε την μπάλα του κι έφευγε.

Όλα αυτά στην αλάνα μας, Το νταμάρι, το παλιό λατομείο της γειτονιάς μας.

Τότε αναγκαστικά το ρίχναμε στον κλασικό αθλητισμό που ήταν και της μόδας τότε.

Δεν θα το πιστέψετε αλλά κάναμε και κόντρες με άλλες γειτονιές.

Είχαμε τρέξιμο. Κι ένα σκάμμα με κοσκινισμένο χώμα για άλματα απλούν και τριπλούν και εις ύψος.

Α, και ρίψεις. Αυτοσχέδιο ακόντιο και σφαίρα (κοτρώνα). Δίσκο δεν είχαμε αλλά κάτι θα βρίσκαμε.

Προηγείτο όμως η κατασκευή μιας καθώς πρέπει σφαίρας αντί της κοτρώνας.