Οι σχίζες

Γς είπε

4 Απριλίου, 2014 στις 02:34

111:
> Πελέκα ή σχίζα (η), λέγαμε στο χωριό μου το “δίεδρο” κομμάτι ξύλου που προκύπτει από το “πελέκημα” του ξύλου με τη σ(ι)κούρα ή το σ(ι)κούρι (κοινώς τσεκούρι ή μπαλτάς)

Δίεδρο; Δεν το πιάνω ακριβώς, αλλά κάτι υποψιάζομαι.

Πάντως “σχίζα” ήταν για μένα μια απ τις πρώτες ωραίες λέξεις που έμαθα.

Σχίζες, τα πολύχρωμα ξυλάκια που μαθαίναμε αρίθμηση στο νηπιαγωγείο της κυρά Ρίτας.

Μες στο μυαλό μου τις έχω ακόμα.

Μου θυμίζουν μια πορεία απ το “ένα συν ένα” μέχρι τα διπλά τριπλά ολοκληρώματα που ακόμα συνεχίζεται.

Και μια άλλη πορεία, παράλληλη, τα κερατιάτικα, που δυστυχώς ακόμη πληρώνω.

Βλέπω στο χάρτη της Google (σε μια περιοχή που είχε δεν είχε 20 σπίτια τότε)το δρομολόγιο της επιστροφής απ το νηπιαγωγείο στα σπίτια μας. Ηταν δεν ήταν 600 μέτρα.

Κανονικά ήταν μόνο 200, αλλά εκείνη την ημέρα λοξοδρομήσαμε λίγο με τη Μαρία. Πήγαμε προς τα νταμάρια της Εργάνης. Εκεί που ερχόντουσαν οι στρατιώτες και ξαπλωμένοι με τα όπλα μπροστά τους έριχναν σφαίρες στους βράχους. Μαζεύαμε τα παραμορφωμένα μολυβένια βλήματα μετά. 

Κάποτε, πιο παλιά, μας έλεγαν ότι ξέθαψαν πεθαμένους εκεί. Ποιος ξέρει από που ήτανε. Κατοχή; Δεκεμβριανά; Αργότερα έμαθα ότι ήταν αστυφύλακες κάποιου τμήματος, συμπαθούντες, που παραδόθηκαν. Τους φέρανε περπατώντας στη γραμμή. Απ του Μακρυγιάννη λέει. Αρα χωροφύλακες. Μα δεν έπεσε το Σύνταγμα Μακρυγιάννη.

Ποτέ δεν έμαθα αν ήταν αλήθεια.

Πάντως βράδυ δεν θα περνούσα απ εκεί.

Εκείνο το μεσημέρι όμως…

Είχα εντοπίσει μια σπηλιά στα βράχια. Εντάξει κοιλότητα ήταν, εκεί που η Μαρία  έβγαλε την κυλόττα της για να μου δείξει την διαφορετικότητα μας.

Κι απάνω στο μάθημα συγκριτικής ανατομίας, να κι ο Αντρέας! Ο αδελφός της. Που ήταν μεγάλος. Επτά χρονών, άντε οκτώ.

Πλησιάζει, μου βουτάει τη τσάντα. Την ανοίγει και βγάζει τις σχίζες μου. Τις πιάνει, τις σπάζει στη μέση και τις πετάει κάτω. Όπως κόβουμε και ρίχνουμε τα μακαρόνια στην κατσαρόλα.

Μετά παίρνει την αδελφή του. Και φεύγει