Οι λοιποί συγγενείς

-Και ας αρχίσουμε από αυτό:

Και βγάζει ένα μικρό ψαράκι που είχε τυλιγμένο σε χαρτοπετσέτα.

Ηταν ο Μονομάχος, το ένα από τα δυο ψαράκια που της είχε αναθέσει ο αδελφός της να τα ταΐζει όσο θα έλειπε στη Γερμανία.

Και το έθαψε σε μια γλάστρα στο Νοσοκομείο Ζώων. Η κόρη μου.

Ηθελε να το αντικαταστήσει με ένα ολόιδιο για να καλύψει την αμέλεια της, αλλά αποφάσισε να του πει την αλήθεια.

 

Και εντάξει. Ένα ψαράκι ήταν. Δεν ήταν και τόσο σοβαρή απώλεια όσο της Γουίλη (ετσι νομίζει).

Είχαμε μαζευτεί εκεί εγώ, η κυρά μου, η κόρη μου, η φίλη της η Νατάσα και η ξάδελφη της Νατάσας  η κάτι-Λίζα, Κοντολίζα την φωνάζω εγώ.

Ολοι οι λοιποί συγγενείς της Γουίλη.

Στο πορτμπαγκάζ είχα την τσάπα που μόλις είχα αγοράσει. Και μια μεγάλη πλαστική σακούλα.

 

Είχαμε πάρει την απόφαση. Ευθανασία και ταφή κάπου απέναντι στο δάσος.

Υπέφερε το ζωντανό. Το μεσημέρι που είχα περάσει δεν αντιδρούσε καθόλου.

 

Και πήγαμε στο θάλαμο νοσηλείας για να την δούμε για τελευταία φορά πριν η γιατρός προχωρήσει στη χορήγηση της λίθαλ ιντζέκτιον.

 

Τα ίδια. Δεν αντιδρούσε. Της μιλούσαμε. Τίποτα.

Κι έβαλε τα κλάματα η κόρη μου. Και που την ακούει  άρχισε να κουνάει την ουρά της. Και σιγά σιγά σηκώθηκε. Στάθηκε στα πόδια της.

 

Και μετά, και μετά τη βγάλαμε βόλτα στην αυλή της κλινικής.

 

Και μετά πήραμε εξιτήριο.

 

Και έδωσα στην κόρη μου την τσάπα για τον κήπο της. Εκεί που είναι το βασίλειο της Γουίλη.

 

Και μετά φύγαμε.

Ολοι οι λοιποί συγγενείς.