Μολυβένιες σφραγίδες

Απ όλα είχε ο στίβος μαςστο παλιό λατομείο της γειτονιάς μας στο Βύρωνα. Το νταμάρι

Ενα σκάμμα με κοσκινισμένο χώμα για άλματα απλούν και τριπλούν και εις ύψος.

Και για ρίψεις. Αυτοσχέδιο ακόντιο και σφαίρα (κοτρώνα). Δίσκο δεν είχαμε αλλά κάτι θα βρίσκαμε.

Προηγείτο η κατασκευή μιας καθώς πρέπει σφαίρας αντί της κοτρώνας.

Και είχαμε πάρει απόφαση να την φτιάξουμε μολυβένια.

Θα βάζαμε μέσα στο χώμα ένα τόπι και θα το γεμίζαμε με λειωμένο μολύβι.

Και βαλθήκαμε να μαζέψουμε το μολύβι. Από τους μετρητές νερού της Ούλεν που ήταν στη σειρά στα πεζοδρόμια.

Ανοίγαμε το καπάκι και περιστρέφαμε την μολύβδινη σφραγίδα μέχρι να κοπεί απ το μετρητή.

Δεν είχαμε αφήσει σφραγίδα για σφραγίδα στη γειτονιά, στο βύρωνα στον Υμηττό.

Κι όμως το τόπι δεν έλεγε να γεμίσει.

Κι ένα μεσημέρι μαζευτήκαμε με τα τενεκεδάκια μας (του γάλακτος) που βάζαμε τις σφραγίδες της ημέρας.

Τις ρίξαμε κι αυτές μέσα στο τόπι και είδαμε ότι δεν γέμισε ακόμα. Ηθελε λίγες ακόμη μολυβένιες σφραγίδες,

Κι απάνω που είχαμε τις μαύρες μας πλάκωσε κι ο Σωτηράκης. 

-Μπά τι είναι αυτή;

-Ποια ρε;

-Η μπάλα.

-Τόπι είναι ρε κεφάλα.

Και σηκώθηκε να αποκρούσει τη βολίδα του Σωτηράκη.

Ναι, πήρε φόρα ο Σωτηράκης και σουτάρησε.

Εδωσε μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στο μεγαλούτσικο τόπι, που δεν κουνήθηκε καθόλου!  Εντελώς αναίσθητο στον πόνο του Σωτηράκη που σφάδαζε.