Το αρνάκι

, που ήταν κατσικάκι.

Ετσι το έλεγε.  Αρνάκι.

Και πως το απέκτησε; Το έκλεψε!

Ηταν μεγάλη εβδομάδα. Γυρίζαμε από κάπου όταν είδαμε κόσμο μαζεμένο στην Κατεχάκη-Αλίμου, στο Βύρωνα εκεί στη διασταύρωση του Αί Γιώργη του Κουταλά προς το στρατόπαιδο Σακέτα.

Σφάζανε αρνιά και κατσίκια για το Πάσχα.  Απορούσα πως είχαν στήσει αυτό το παράνομο σφαγείο.  Δεν ήταν και το καλύτερο θέαμα.  Μπήκα πάλι στο αυτοκίνητο για να φύγουμε, όταν βλέπω την κόρη μου μέσα με ένα κατσικάκι.

-Γρήγορα! Πάμε να φύγουμε.

-Μα, να το αγοράσουμε αν το θέλεις.

-Πάμε να φύγουμε! Ετρεμε με αυτά που είχε δει.

Το πήραμε κι έγινε το ζωτανό που έσωσε απ την σφαγή κάτι σαν κατοικίδιο παρέα με τη σκύλα μας την Λίζα.

Μέχρι που αρρώστησε και …

Της είπα ότι το έδωσα στη φίλη μου την Ολγα τη συνάδελφο της Ζωικής Παραγωγής, που το έδωσε στο φίλο της τον Θωμά, που το πήγε στη στάνη του πάνω στον Παρνασό.  Παρέα με τα άλλα κατσικάκια στον καθαρό αέρα.  Και έγινε καλά.  Και μια μέρα θα πάμε να το δούμε.

Κι αν περάσει ποτέ η κόρη μου από εδώ, θέλω να ξέρει ότι αυτή είναι η αλήθεια, που νομίζει ότι έπαθε κάτι το αρνάκι της, ουπς το κατσικάκι της.