Ο Κάκτος στο Λούβρο

Την είδα πρόσφατα μετά από 40+ χρόνια.

Ψέματα την είχα δει πριν 30 σ ένα συνέδριο.

Αλλά και μια άλλη φορά πριν 25 χρόνια. Ένα ένα τα θυμάμαι.

Τυχαία στην Αθήνα. Εξω από το Αρσάκειο. 

Με βούτηξε από το μπράτσο. Δεν την είχα προσέξει.

-Βρε πως από δω;

-Βόλτα, Σάββατο σήμερα είπα να κατέβω στο κέντρο. Εχω χρόνια να κατέβω στο κέντρο.

-Ναι και εγώ δεν ξέρω τι μου ήρθε σήμερα. Ο Θεός!  

-Ναι ο Θεός το κανόνισε. Είπαμε κι άλλα τέτοια που ξεσκέπαζαν το ρόλο του θεού για την τυχαία συνάντησή μας. 

-Ταξί!

Ανοίγω την πόρτα

 -Μπες.

–Που πάμε κύριος;

-Ξενοδοχείο Λούβρο. Εκεί πηγαίναμε τότε.

-Μα τι κάνεις Γιάννη;

-Σούτ! Μην πας κόντρα στο θέλημα του θεού!

Τι; Δεν σας αρέσει το Λούβρο;

Πριν 40 χρόνια ήταν πολύ κυριλέ.

Αλλά ποιό Λούβρο; 

Πάει γέρασα για τα καλά. Βίκτωρ Ουγκώ το λέγανε το ξεμοδοχείο και είναι ακόμα στην οδό Βίκτωρος Ουγκώ 16 στο Μεταξουργείο. 


Πάντως άν υπάρχει θεός θα μου την έχει στημένη:

-Για έλα δω ρε κάθαρμα. Μαζί την πηδήξαμε; Γιατί με ανακάτεψες στις βρομιές σου; Στον παράδεισο! Για να βάλεις μυαλό.
-Οχι ρε παππούλη...