Εφιάλτης μου είχαν γίνει στο Δημοτικό οι σωφρονιστικές μέθοδοι της εποχής.
Θυμάμαι ότι τσιμπιόμουνα και αν δεν πονούσα τότε ήταν όνειρο.
-Δώστε μου το χάρακα κύριε!
Αυτός αντιστεκόταν. Τα κατάφερνα όμως και του βούταγα το χάρακα, τη βέργα,
τη βίτσα και
-Ανοιξε τις παλάμες σου!
Φαπ! Ούρλιαζε από τον πόνο
-Και από την ανάποδη τώρα!
Φαπ! Πάνω στα κόκαλα των δακτύλων του
Και δεν ξύπναγα κιόλας πάνω στο καλύτερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου