Η αλάνα

Τότε διαβάζαμε γμτ. Και διαβάζαμε πολύ. Μπούχτιζα και τα παρατούσα να βγω έξω για να …ξεμπουχτίσω.

Συνήθως περπατούσα από την Τήνου προς την Ευελπίδων. Ετσι κι εκείνη την ημέρα βρέθηκα να επεξεργάζομαι στο μυαλό μου τα θεωρήματα του Απειροστικού Λογισμού στην Αλάνα της Σχολής Ευελπίδων.

Κοίταζα μερικά πιτσιρίκια που έπαιζαν γκαζάκια.

Ευχαριστημένος για την πρόοδο της μελέτης κείνης της ημέρας ήμουν σε καλή διάθεση. Όλα τα έβλεπα ρόδινα και όμορφα. Ακόμη κι αυτά τα αγγελούδια που έβαζαν τα γκαζάκια (γυάλινους βώλους) στη σειρά και μετά από κάποια απόσταση προσπαθούσαν να τα πετύχουν με μια άλλη γκαζά.

Ηταν τόσο όμορφη στιγμή. Μια όαση αθωότητας.

-Μπαζ!

-Κολόμπαζο! Φωνάζει ο άλλος. Ορος δόκιμος για το αντίθετο του μπάζ (πρώτη και τελευταία γκαζά στη σειρά).

Υπήρχαν όμως αντιρήσεις:

-Αντε και @@μήσου ρε @@λάκα.

-Εσύ που @@@@θηκες τι κατάλαβες;

-Του @@λου σου τη γλύκα.

Μια όαση αθωότητας. Τα αγγελούδια.

Γαμώ την ατυχία μου!