Το ευχέλαιο

.

Ηταν ένας συμπαθέστατος παπάς. Ψηλός, αδύνατος σωστός, εννοώ "όχι τάχα μου", που λέμε.

Τον είχε καλέσει η μάνα μου, που είχε ακούσει από την κυρα Μαριγούλα ότι ήταν καλός και όχι σαν τους άλλους.

Φτωχόπαιδο ήτανε. Είχε κάνει και λούστρος με το κασελάκι πριν γίνει παπάς.

Περίεργος ο πατέρας μου. Πραγματικά του έκανε εντύπωση η απλότητά του, η άδολη σοβαρότητά του. Κι όλο τον ρώταγε, με τρόπο.

-Θέλεις ακόμα λίγο;

Πεινούσε ο κακομοίρης όσο κι αν δεν το έδειχνε.

-Α ναι, αν γίνεται. Ξέρετε μου αρέσει πολύ αυτό το φαγητό. Το φτιάχνω συχνά.

-Δηλαδή η Παπαδιά.

-Όχι δυστυχώς αυτή κοιμήθηκε. Δυό μήνες μετά το γάμο μας.

-Ωχ, Πως πέθανε;

-Από καρκίνο.

-Ετσι ξαφνικά σε δυό μήνες;

-Όχι το είχε από πριν. Της είχανε κόψει το ένα στήθος.
-Ωχ. Καλά μωρέ ευλογημένε. Με καρκίνο; Γιατί την παντρεύτηκες, αφού ήξερες ότι  δεν θα μπορούσες να ξαναπαντρευτείς, αν πέθαινε, σύμφωνα με τους κανόνες σας;

-Δεν το ήξερα ότι έχει καρκίνο. Δεν μου το είχανε πει.

-Και καλά το κομμένο στήθος, δεν το είχες δει;

-Όχι.

Και του φάνηκε τόσο παράξενο  του πιτσιρικά Κάκτου (Γς).

Κι  όταν μεγάλωσα και άκουγα για προγαμιαίες σχέσεις είχα ένα τουλάχιστον επιχείρημα για το οποίο έπρεπε να επιβάλλονται.