Το παγκάκι

Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια προσπαθούσα να φτάσω στη Ραφήνα μια Κυριακή πρωί σε μια πηγμένη στα ΙΧ παλιά Μαραθώνος. Από τη (θυμάστε;) γέφυρα του Σταυρού της Αγίας Παρασκευής μέχρι το Χάνι του Σκορδά στο Πικερμι πηγαίναμε με πρώτη δευτέρα ταχύτητα. Και πάντα δίπλα μου ή μερικά μέτρα πίσω μου ή μπρός μου ένα παγκάκι. Ένα από εκείνα τα παλιά κλασικά παγκάκια με το μαύρο μαντεμένιο σκελετό του και τα πράσινα ξύλα του. Ηταν προσεκτικά δεμένο στην σχάρα ενός ΙΧ και προφανώς πήγαινε για εγκατάσταση στο κτήμα τους. Φαίνεται ότι είχε αναπαύσει κόσμο και κόσμο, αλλά ακόμη είχε ζωή. Δεν τα είχε φάει τα ψωμιά του. Ισως ένα βαψιματάκι και ένα καλό πάκτωμα. Εβλεπα τα πόδια του που ήταν ακόμα τα ίχνη του χώματος της προηγουμένης τοποθεσίας του.

Κι εκεί στην στροφή μετά το Ξενοδοχείο ΠΙΚΕΡΜΙ που η χούντα είχε μαντρώσει πολιτικούς Γεώργιο Παπανδρέου Μητσοτάκη και λοιπούς την 21^η του 1967 ή εκεί που οι ληστές το 1870 βούτηξαν τους  Λόρδους που μόλις είχαν φάει στο χάνι του Σκορδά και συνέχιζαν την εκδρομή τους στο Μαραθώνα. Ξεφτιλίστηκε  η Ελλαδίτσα μας τότε, όταν μάλιστα μερικές μέρες αργότερα τους έσφαξαν όλους στο Δήλεσι.

Αυτά σκεπτόμουν και είχαμε κολλήσει κανονικά. Και το παγκάκι δίπλα μου. Και οι εντός του ΙΧ απορούσαν που το κοίταζα έτσι επίμονα. Ε, κάτι έπρεπε να τους πω:

-Ποιος Δήμαρχος το κλαίει;

Και έσκασαν στα γέλια. Οι κλέφτες. Εκεί που οι ληστές κτλ