Nix Psomi

Και λέει στα παιδάκια “νιξ ψωμί”. Η χοντρή. Γι' αυτό μισούσα και την Χοντρή του Θησαυρού.  Τη γυναίκα του Ζαχαρία. Θα μου πείτε γιατί αυτήν. Εμ δεν υπήρχαν και πολλές χοντρές τότε.

Θυμάμαι πόσο ιερό ήταν το ψωμί, τον καιρό που ακόμα τραγουδούσαμε το “πατάω ένα κουμπί”.
Αν βρίσκαμε πεταμένο ένα κομμάτι ψωμί, το σηκώναμε, το φιλούσαμε με ευλάβεια και το τοποθετούσαμε σε ασφαλές μέρος. Πάνω σε ένα τοίχο, δίπλα στο αγιόκλημα, πάνω στον ασβεστωμένο τενεκέ με το βασιλικό, κάνοντας τον σταυρό μας σαν να ήταν κάτι ιερό .

Κι ήταν και στην πρώτη βρισιά, που άκουσα να λένε τα μεγάλα παιδιά. Και φανταζόμουν τον γερμανό στρατιώτη κάτω από ένα σκαμνί με το όπλο του να κάνει κάτι που δεν καταλάβαινα κι ας γεννήθηκα στην κατοχή.

Κι ήταν πολύ βαριά η βρισιά. Χτύπαγε σαν μαχαίρι. Τη Μάνα και το Ψωμί:

“Της μάνας σου το ***νί
Που το ***άνε οι γερμανοί
Κάτω απ το σκαμνί
Για μια μπουκιά ψωμί”