Το πλύσιμο

Αντε πάλι ξανά η ιστορία του βιβλιοχαρτοπωλείου με το διατρητικό. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι το διατρητικό μηχάνημα αλλά το καινούργιο μου κινητό τηλέφωνο. Υπέγραψα τα συμβόλαια ανανέωσης του συμβολαίου μου, έβαλα ακόμα διακόσια ευρώπουλα στα διακόσια της επιδότησης και αναγκαστικά μου κάνουν μια επίδειξη της λειτουργίας του.
 –Ξέρω, ξέρω. Αλλά τίποτα.  Aπτόητοι μου εξηγούσαν τα διάφορα.
 –ΟΚ, θα διαβάσω το μάνιουαλ.  Δεν χαμπαριάζαν τίποτα.

Κι όχι τίποτε άλλο αλλά μου τα λέγανε με ένα ύφος, σαν να ήταν το πρώτο τηλέφωνο της ζωής μου.

Κι είχα και τους άλλους πελάτες να εκνευρίζονται από την καθυστέρηση και να με κοιτάνε κιόλας αγανακτισμένοι σαν να ήμουν ο άσχετος της εποχής των σπηλαίων.

Τα κατάφερα τελικά να τους ξεφύγω και πάω προς την έξοδο αλλά το ύφος των πελατών,  ιδίως μιας που μου κούναγε το κεφάλι με έκανε να σταθώ και να υποβάλω και γω μια απορία στο προσωπικό:

-Και δεν μπαίνει στο πλύσιμο έ;