Remodeling

 

Πήγα για κάτι μερεμέτια σε μια έκθεση επίπλων στην πολύ κυριλέ τότε οδό Κυψέλης και τελικά μου ζήτησε  ο ιδιοκτήτης να του κάνω ένα γενικό φρεσκάρισμα στο μαγαζί.

Κόλλησα κι εγώ μια μεγάλη ταινία στη βιτρίνα «ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΙΣ».

Και μπαίνει ένας μπαμπάς και μια μαμά με τον κανακάρη τους που μόλις είχε μπει στην Πάντειο για να του αγοράσουν βιβλιοθήκη.

Κι εκεί που περιεργάζονταν τα έπιπλα με βλέπει ο μικρός ανεβασμένο στη σκάλα να βάφω.

-Ποιος έγραψε αυτά στη βιτρίνα;

-Εγώ, γιατί;

 

-Καλά δεν ξέρουμε γράμματα. Ανοίγουμε όμως και κάνα λεξικό.

-Γιατί ρε παλικάρι; Τι λάθος έκανα;

-Ανακαίνισις. Δεν γράφεται με άλφα γιώτα, αλλά με έψιλον!

 

Καμάρι η μαμά για το γιόκα της που κατατρόπωνε ένα μπογιατζή. Με κοίταζε με ένα απαξιωτικό ύφος αφ υψηλού κι ας ήμουν εγώ ψηλά στη σκάλα.

 

Κι αρχίζω να του λέω για καινό και κενό και τα τοιαύτα. Και το προχώρησα λίγο ακόμα κάνοντας υπαινιγμούς για ανακένιση και κενό κεφαλάκι και τέτοια.

 

-Θελεις να το δεις και στο λεξικό; Φώναξα τη Μαρία τη κομμώτρια δίπλα να βρει ένα λεξικό κι ώσπου να το φέρει η μαμά έβραζε περιμένοντας την δικαίωση του μπούλη της, ενώ ο μπαμπάς που είχε ψυλλιαστεί τη δουλειά έλεγε:

-Πάμε να φύγουμε σας παρακαλώ.

 

Τελικά η Μαρία ήρθε και …«Δεν είναι δυνατόν!» ο νέος.

 

-Συγνώμη ρε κυρ Κώστα που σου έμεινε κι η βιβλιοθήκη.

-Όχι, μωρέ. Καλά του έκανες. Το φχαριστήθηκα.