Το καναρίνι

Κι ήταν ένας μονιμάς αρχισμηνίας που ήθελε σώνει και καλά να πιάσει πουλάκια με ένα χαρτοκούτι που είχε βάλει ψίχουλα και που το χειριζόταν από μακριά με ριμότ κοντρόλ: Ένα σπάγκο που θα τράβαγε ένα ξυλάκι, που θα έπεφτε το σκέπασμα, που θα εγκλώβιζε το πουλάκι!

Τον βλέπει ο Μήτσος και λέει: Αυτόν εδώ με αυτό το βίτσιο πρέπει να τον εκμεταλλευτώ.

-Αφεντικό. Τι τα θέλεις τα σπουργίτια;

-Να τα βάλω στο κλουβί να κελαηδάνε.

-Ρε αφεντικό τα κανάρια κελαηδάνε! Δωσε μου μια άδεια να πα να σου φέρω ένα μαγκιόρο καναρίνι.

-Μπα για χαζό με πέρασες; Φέρε μου πρώτα το καναρίνι και μετά σου δίνω άδεια.

-Μα πως θα στο φέρω αν δεν βγω έξω;

-Δεν ξέρω. Κόψε το λαιμό σου.

Τι να κάνει λοιπόν κι ο Μήτσος. Πιάνει ένα σπουργίτι και το βάφει με το σπρέι κίτρινο. Με το σπρέι που βάφαμε τα σημεία εκείνα στο αεροπλάνο που έπρεπε να πατάμε για να μην τραυματίσουμε άλλα μέρη της ατράκτου.

-Τι κάνεις εδώ ρε μαλακισμένο; Θα ψοφήσει.

-Ας προλάβω εγώ να μου υπογράψει την άδεια κι ας ψοφίσει.

Τελικά όταν σε λίγο ξαναπέρασα από εκεί τον είδα να κάθεται περίλυπος μπρος το ψόφιο πτηνό.

-Εμ, στα έλεγα ρε!

-Μωρέ δεν ήταν από το βάψιμο. Από τα διαλυτικό τα τίναξε. Το είχα βάψει πολύ κίτρινο. 

;