Τα τηλέφωνα

Κι ήταν οι εποχές που για να βάλεις τηλέφωνο έπρεπε να περιμένεις και καμιά δεκαετία. Μεγάλο πρόβλημα για τον παλιό εκείνο τον καιρό.

Ετσι λοιπόν όταν ανακοινώθηκε το 1967 ότι θα δοθούν νέες τηλεφωνικές γραμμές στην Κυψέλη έσπευσε κόσμος και κοσμάκης να καταθέσουν αιτήσεις στον ΟΤΕ της περιοχής.

Και φυσικά πρώτος και καλύτερος η αφεντιά μου, που έμενα τότε φοιτητής στην Κυψέλη. 
Συμπλήρωσα την αίτησή μου με όλα τα απαραίτητα (και μη) στοιχεία και υπέγραψα με εκείνο το «Ευπειθέστατος ο Αιτών» της εποχής. 

Κάνω να φύγω αλλά με παρεκάλεσε ένα γεροντάκι να τον βοηθήσω στην συμπλήρωση της δικής του αίτησης.

Κάθισα σ ένα τραπεζάκι και του την έφτιαξα. Κι απάνω που κάνω να σηκωθώ μου βάζει μια κυρούλα μπροστά τη δικιά της αίτηση. Τι να κάνω;

Με τρόμο είδα ότι η ουρά μεγάλωνε.

-Μα πρέπει να φύγω

-Τώρα που είναι η σειρά μου;

-Πάρτε τα λεφτά σας κύριε. Δεν είμαι της δουλειάς.

-Για έναν καφέ.

Ούτε θυμάμαι πόσους εξυπηρέτησα. Θυμάμαι όμως ότι είχε μαζευτεί ένα αρκετά καλό φοιτητικό χαρτζιλίκι.