Ο Θανάσης.

Ο Θανάσης ήταν από εκείνους τους τύπους που ομόρφαιναν τις γειτονιές τότε.

Η δικιά μας είχε αρκετούς από αυτούς, ο Θανάσης όμως ήταν ασυναγώνιστος. 
Ηταν πάντα με τη κιθάρα του που την γρατζούναγε ανάλογα με την περίσταση. Τραγούδια του κρασιού στην ταβέρνα, "Καβαλερία Ρουστικάνα" στους καυγάδες, "Ξύπνα δαχτυλιδόστομη" κάτω από καφασωτά μπαλκόνια στα προσφυγικά του Βύρωνα.

Τον θυμάμαι που στα στερνά του είχε βρει μια μπεκρού που τον συνόδευε πάντα στις τσάρκες του.

Πρέπει να ήταν και ανήσυχο πνεύμα. 
Βάλθηκε κάποτε να μάθει τη γάτα του να τρώει πεπονόφλουδες. Και τα κατάφερε αφού την είχε κλεισμένη σ ένα μπαούλο για 40 μέρες νηστική.

Ητανε κι ο Καπελές. Μάγκας, βαρύς κι ασήκωτος αυτός, που πήγε κάποτε να τον σώσει σ ένα καυγά του με κάτι αλήτες.

Και το ‘κανε κι αυτό τραγούδι.

Θυμάμαι μόνο το ρεφρέν:

"Πλάκωσε κι ο Καπελές και μου ‘ριξε τις πιο πολλές".