Κι αναρωτιόμουνα μικρός
γιατί μούτρωνε ο ταβερνιάρης όταν με έστελνε ο μπάρμπας μου να του πάρω κρασί.
-Πιάσε το μπουκάλι και τράβα μέχρι το Σπανό να
σου το γεμίσει από το κοκκινέλι.
-Κύριε Σπανέ μου είπε
θείος μου να…
-Πες του θείου σου ότι
πολλά ξέρει.
Δεν είχε το όνομα. Μόνο
τη χάρη.
Α, είχαμε κι ένα μπακάλικο
στη πλατεία Τσιρακωπούλου στο Βύρωνα. Του Ψόφιου.
Τι ψόφιος; Ζωντανός ήταν
ο άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ με σιγουριά αν ήταν ζωντανοί κάτι πελάτες
του που είχαν ψωνίσει ζάχαρη από το μαγαζί του. Ζάχαρη χύμα. Όπως ήταν όλα τα
είδη τότε. Σε ανοιχτά τσουβαλάκια.Μόνο που ένας πιτσιρικάς που έπαιζε όσο ψώνιζε η μάνα του πηγαινοέφερνε τη σέσουλα από τη ζάχαρη στο τρινάλ και τούμπαλιν.
5 σχόλια:
Μα το τρινάσλ (που νομίζω ήταν φωσφορικό νάτριο) πουλιόταν συσκευασμένο - άλλωστε και η διαφήμιση που παραθέτεις κάνει λόγο για οδηγίες μέσα σε κάθε συσκευασία! Ή μήπως ακόμα παλιότερα πουλιόταν και χύμα;
Και για το λαιμό... τρινάλ!
(θυμάμαι τον εαυτό μου να φωνάζει, παρωδώντας τη διαφήμιση του τυζάλ, αλλά πότε ακριβώς;
Εκεί γύρω στη δεκαετία του '50, η θειά μου η Μαρίνα μας υποχρέωνε εμάς τα πιστσιρίκια να πλύνουμε τα πόδια μας με τριναλ για να μπούμε στο πατητήρι και να πατήσουμε τα σταφύλια.
Τη θυμάμαι την καημένη να τρίβει γονατιστή το ξύλινο πάτωμα του καλού της δωματίου με μια συρμάτινη βούρτσα που τη βουτούσε σε τρινάλ.
Αγγελε, ήταν μια εποχή που παρωδούσαμε συστηματικά τις διαφημίσεις. Στο Σινεμά βέβαια. Δεν υπήρχε TV.
-Ακάκιε!
-Μην ξεχάσεις να φέρεις την καλόγρια! Προλαβαίναμε να φωνάξουμε εμείς πριν την συνέχεια της διαφήμισης.
Η΄ -Ποιός είσαι ρε μ;
-Ειμαι το ανίκητο Φόρτε(;)!
Κ.ο.κ.
Οσο και “για το του λαιμό” που λες, ο μικρός Κάκτος-Γς, όταν η χοντρή τσιγαρού της γειτονιάς ρώτησε τον ψιλικατζή της γειτονιάς
-Τι θα μου δώσεις για το λαιμό μου;
απάντησε:
-Τουμποφλό!
-Τουμποφλό να βάλεις στον (μπίπ) σου!
Η καλή μου ανατροφή όμως δεν με άφησε να συνεχίσω και απήλθα.
Είμαι το πανίσχυρο VIM. Το θυμάμαι σαν τώρα (με πιο ήπια ερώτηση: ποιός είσαι εσύ παιδί μου;)
Δημοσίευση σχολίου