Το τσιγάρο

Θυμάμαι όταν κατεβαίναμε με τη μάνα μου γύρω στο 1950 στους νονούς μου στις αρχές της  Ασκληπιού 3 ή 5. 
Σε μια υπέροχη ακόμη Αθήνα που μόλις προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το κακό που τη βρήκε με την κάθοδο όλων των κατατρεγμένων επαρχιωτών που ο εμφύλιος κυρίως τους έφερε στη πρωτεύουσα. 
Ναι είχε συνείδηση τότε η πόλη και ήταν γεμάτη νεοκλασικά η περιοχή των νονών μου. Η Πανεπιστημίου, η Ακαδημίας, η Ασκληπιού. 
Τα πρόλαβα πριν τα αφανίσει η  πρόοδος.

Γιατροί κι οι δυό πρωτοκλασάτοι και γερμανοσπουδαγμένοι.
Η μάνα μου ήταν βοηθός στο μικροβιολογικό εργαστήριο της νονάς μου της Κάτε στην κατοχή. Και σαν να την ακούω ακόμα τη μάνα μου να μιλάει και να εξηγεί στα γερμανικά τις αιματολογικές εξετάσεις.

Ημουν το αγαπημένο τους βαφτιστήρι, πάει και τελείωσε. Κι έπρεπε να ακούω τις συμβουλές τους και να είμαι τύπος και υπογραμμός.

Και κάθε λίγο και λιγάκι με εξέταζε ο παθολόγος νονός μου ο Αριστομένης (πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου και του Ευαγγελισμού παρακαλώ).

Ομως εκείνη την ημέρα που με ξεγύμνωσε πάλι και άρχισε να με γραδάρει με τα στηθοσκόπια του  κλπ. ξαφνικά σταματάει. Με κοιτάζει, σκέφτεται και ξανά με αφουγκράζεται τον 12ετή πια Κάκτο (Γς).

Και πάλι τα ίδια. Ανήσυχο ύφος κλπ. 
Να τα έχω παίξει εγώ. Λέει στη μάνα μου να μας αφήσει μόνους και με πλησιάζει και μου λέει εμπειστευτικοσυνωμοτικά:

-Δεν πιστεύω να καπνίζεις;

Κι άρχισε να μου λέει ότι λίγα τα ψωμιά μου με την περιπέτεια που είχα πριν 6 χρόνια με τα πνευμόνια  μου και τέτοια.

Ψάρωσα και με αγωνία περίμενα τις επόμενες εξετάσεις, όπου αργά αλλά σταθερά καλυτέρευα τάχα μου.

Μέχρι που έπιασα κάτι ύποπτα γελάκια της μάνας μου.

Μου την είχανε φέρει. Τα επόμενα τριάντα χρόνια κάπνισα χωρίς φόβο και πάθος.

Με 25 χρόνια αποχής μετά.