Ο μικρός Γεωπόνος

Διάβαζα την εφημερφιδούλα μου, τσιγαράκι, καφεδάκι κι έρχεται ο μεγάλος 4-5 χρονών:

-Ο  γιός σου φύτεψε το ρολόι σου!

Δεν πολυκατάλαβα και θα πήγαινα να δω τι εννοεί.

Πετάχτηκα όμως αμέσως όταν ξαναήρθε:

-Και το ποτίζει κιόλας!

 

Ο μπαγάσας μόλις είχε περάσει τον αδελφό του από τα θεωρητικά στα πρακτικά της Ωρολογοκαλλιέργειας

 

Yellow Rose of Texas

Εβαλα σε ένα σακ βουαγιάζ των μερικών ημερών μεγάλο μου γιο και τον πήγα δήθεν σαν κουνέλι στη μάνα μου που είχε κάνει το κήπο της και ολίγον ζωολογικό.
Είχαν να με δουν χρόνια, από τότε που την είχα κάνει από το σπίτι. Με είχαν ξεγραμμένο. Και φυσικά αγνοούσαν ότι είχαν γίνει παππούς και γιαγιά.
–Δεν το θέλουμε. Να το πάρεις και να φύγεις! Λογάριαζαν όμως χωρίς το κουνέλι, που εξέφρασε τις –αγκού- αντιρρήσεις του.

Αυτό ήταν! Αχώριστοι πλέον. Μετά ήρθε κι ο δεύτερος –Νέοι είστε, ήταν η απάντηση του πατρός μου όταν του τηλεφώνησα ότι είναι αγόρι.
Οπότε καταλαβαίνετε πως έκαναν όταν ήρθε αυτή που όλοι περιμέναμε σε μια οικογένεια με αγόρια.

Χτυπάει το κινητό μου με το Γιέλοου Ρόουζ οβ Τέξας για τον κάου μπόυ τον πρώτο, με το Ελ κόντορ πάσα για το ρομαντικό δεύτερο και με το Αννούλα του Χιονιά για εκείνη.

Για εκείνη που πριν μερικά χρόνια με βούτηξε με το ζόρι και με ανάγκασε να κάνω ένα σωρό εξετάσεις για έναν ύποπτο, κατ αυτήν, χαμηλό αιματοκρίτη. Τα κανόνισε όλα. Από τα χειρουργεία μέχρι τις χημειοθεραπείες και τη γλύτωσα(;).

Η αποτεφρωθείσα όρνις

Τι την έπιασε να φτιάξει κοτόπουλο; Για τη γιατρίνα μου μιλάω που ήταν σπίρτο σκέτο περί τα μαγειρικά.

Και μέχρι να ετοιμαστεί ανοίξαμε ένα μπουκάλι και το ρίξαμε στα προκαταρτικά στο λαβ τσέαρ.

Κι όλα έβαιναν καλώς μέχρι που ξαφνικά, μά όλως ξαφνικά, ένα μαύρο σύννεφο άρχισε να μας πλησιάζει από την κουζίνα. Παγώσαμε στη θέα του αλλά και στη μυρωδιά του.

Ηταν η εξαϋλωθείσα κότα της κατσαρόλας που είχαμε ξεχάσει.

Βρε τι παράθυρα ανοίξαμε. Φυσούσε και λίγο, ήταν και διαμπερές το διαμέρισμα, τίποτα.

Η απαίσια μπόχα είχε ποτίσει τα πάντα. Αδύνατο να μείνουμε εκεί. Πήγαμε να κοιμηθούμε στην αδελφή της.

Καρμπόν

Υπήρχαν κάποτε τα καρμπόν. Για το κράτημα αντιγράφων.

Τώρα τα συναντάς σε παλιομοδίτικα στελέχη αποδείξεων και σε βιβλιάρια ασθενείας του ΙΚΑ.

Για κάτι αποτελέσματα ήμουν στην Ιπποκράτους. Εκεί ήταν και κάτι γραφεία της Φιλοσοφικής. Κι ακούω μια φιλό να φωνάζει:
-Κορίτσια μας πέρασε! Μας πέρασε όλες!
-Ολες; Και τις τέσσερες; Ρώτησα.
-Να και τις τέσσερις μαζί.
-Με καρμπόν; Σας ‘πέρασε’ ‘ολες μαζί;

Ο Κροάτης

Κροάτης καθηγητής της Ανθρωπολογίας παρουσιάζει μια πληθυσμιακή μελέτη του για τις Κροατικές ακτές της τότε (1986) ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Ηταν τόσο της πλάκας η ομιλία του που στο τέλος δεν υπήρξαν καν ερωτήσεις. Αμήχανος ο Κροάτης κι ενώ ήταν έτοιμος να κατέβει άστραψε και σαν να θυμήθηκε κάτι λέει:

Anyway, the greatest man of all time was Yugoslavian!

Καμία αντίδραση από τους αμερικάνους για τον θεότρελο. Περίμενε ακόμη ο βλάκας κάποια ερώτηση.

 Σιγά όμως μην τον άφηνα έτσι:
-Who?
-Alexander the great. Με στόμφο ο μουρλός.
Κι αστραπιαία μια καημενούλα αθώα καρεκλίτσα βρέθηκε στις ανυψωμένες χερούκλες μου και εκσφενδονίστηκα μετ αυτής προς τον Κροάτη, που μόλις πρόλαβε να την κοπανίσει.

Μου το συγχώρεσαν, αλλά για καιρό κυκλοφορούσε ένα paper “Alexander the great Yugoslavian” με αφιέρωση.

Μπάτσοι

Στο δημοτικό ήμουν όταν στην αγορά του Βύρωνα ένα επεισόδιο αστυνομικής βίας κόντεψε να εξελιχθεί σε σύρραξη. Τραυματισμοί και ουρλιαχτά έκαναν τον νεαρό Γς να πάρει την ανηφόρα την άγουσα προς το τότε ΙΘ Αστ. Τμήμα του Βύρωνα απέναντι από το κτίριο της Ισιδώρας Ντάνκαν, ‘πολιτιστικό κέντρο’ τότε με μπιλιάρδα και ποδοσφαιράκια.
Μπήκα μέσα και με σοβαρό ύφος τους είπα ότι αυτά που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή στην Αγορά δεν ήταν σωστά.
-Υποδείξεις ήρθες να μας κάνεις ρε κωλόπαιδο. Και με πέταξαν έξω με μια κλωτσιά ή/και σφαλιάρα, δεν θυμάμαι.
Και σιγά μην μου έγινε μάθημα. Μια ζωή τους προκαλούσα.
Θυμάμαι κάποτε που διαμαρτυρήθηκα για τη συμπεριφορά κάτι μπάτσων σε ένα επεισόδιο με κάτι μαύρους στις ΗΠΑ.
Με πλησίασαν και μου φόρεσαν το ένα βραχιολάκι από τις χειροπέδες και το άλλο στο πόμολο της πόρτας ενός φορτηγού. Όταν τελείωσε η παράσταση με ξεκλείδωσαν.

Θαλαμοφύλακας

Κι έκανε ένα βρωμόκρυο στον Αραξο τον Δεκέμβριο του 68 στη Βασική Εκπαίδευση στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία που για να γλυτώσω τα γυμνάσια της ημέρας αυτοχρηζόμουν θαλαμοφύλακας και βουτώντας τη σκούπα φώναζα πρωί πρωί: “Μπρός όλοι έξω!”
Επιανε. 

Λούφαρα κανονικά.

Η σκούπα

Ηταν το πρακτορείο Ρόιτερ της γειτονιάς. Η κυρά Ευθυμία. Παντού και πάντα κατέγραφε την επικαιρότητα. Όχι με μικρόφωνο ή κάμερα. Απλώς κρατώντας μια σκούπα.

Καυγάς γινόταν; Εκείνη την ώρα εύρισκε να σκουπίσει.
Με αργές κινήσεις σκούπιζε την εξώπορτα της και μετά το πεζοδρόμιο. Μέχρι να φτάσει στο επίκεντρο της διαμάχης.

Γενικά όπου υπήρχε ύποπτη κίνηση και διακίνηση πληροφοριών η κυρά Ευθυμία κατέφτανε μουλωχτά μουλωχτά με το δημοσιογραφικό της εργαλείο: 
Τη σκούπα της!

Μιχάλης ο κασκαντέρ

Βρέθηκα στο χώρο ενός παλιού καλού μου φίλου και μπούκαρα στο γραφείο του με το αλέγκρο ύφος μου (εκείνο το φυσικό μου, το χαζοχαρούμενο).

-Είναι ο Μιχάλης μέσα; Λέω στην ιδιαιτέρα του (Διευθύνων σύμβουλος παμμέγιστης εταιρείας ο Μιχάλης)
Τα έχασε η δεσποινίς:
-Γνωρίζετε τον κύριο Μιχαήλ Τ.;
-Και βέβαια!

Κι αρχίζω και τις λέω φανταστικές ιστορίες, που γυρίζαμε έργα ως κομπάρσοι και ειδικά για τα δήθεν κατορθώματα του αφεντικού της, που ήταν κασκαντέρ και πήδαγε από τον τρίτο όροφο, που έβγαινε μέσα από το αυτοκίνητο που είχε πάρει φωτιά που.. που… Μέχρι που μπήκε ο Μιχάλης.

-Δεν ήξερα κύριε Διευθυντά ότι είχατε κάνει καριέρα στον κινηματογράφο.
-Ευτυχώς που ήρθα εγκαίρως, πριν σε βγάλει και σένα στο κλαρί.

Σιχτιρ

Ελεγα κάποτε σ’ ένα τούρκο ποστντόκ ότι στο Γιουνανιστάν έχουμε ακόμη πολλές τούρκικες λέξεις και εκφράσεις. –Ντουνιά, κεμπάπ, Ιμάμ Μπαϊλντί, Κισμέτ, σιχτίρ… Και μόλις άκουσε το ‘σιχτιρ’ σηκώθηκε μουτρωμένος και έφυγε. 

Εντάξει δεν κατάλαβε, παρεξήγηση.
Ετσι την άλλη φορά που τον είδα του εξήγησα ότι δεν ήθελα να τον προσβάλω. Απλώς , μέσα στις πολλές τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε στα ελληνικά είναι και αυτή: Σιχτίρ.

Τσάμπα ο κόπος μου.

Πάλι η ίδια αντίδραση και χειρότερα. Εφυγε νευριασμένος μουρμουρίζοντας ΄κιοπέκ’ και τέτοιες βρισιές.

Τι ήθελα κι έμπλεκα με το μπετόβλακα;

Μα πως θα έπρεπε να του το πω:
-Εχουμε Ντουνιά, κεμπάπ και κάτι άλλο που δεν το λέω σε σένα, απλά το λέμε μεταξύ μας αυτό που εδώ το λένε «Φάκ γιου», στη Γαλλία «Αν κιλέ» στην Ιταλία «ΒαΦανΚούλο». Άνλιγιορ μούσουν (κατάλαβες);
Αν μου έλεγε «Γιόκ», τότε θα του έλεγα:
Ε, άϊ σιχτίρ! Paliomalaka!

SKATA

Με είχε προβληματίσει που όλοι είχαμε χύμα τα αρχεία μας στη μνήμη ενός Cyber της CDC γι αυτό και είχα προνοήσει ‘ελληνικά’ για εύκολη και ασφαλή πλοήγηση μέσα στις χιλιάδες των αρχείων άλλων χρηστών.

Και όταν ήρθε η στιγμή της αντικατάστασης του υπολογιστή δεν είχα κανένα πρόβλημα εντοπισμού και μεταφοράς των αρχείων μου από τον παλιό σε ξεχωριστό δικό μου φάκελο στον καινούργιο.

Είχαν τυπώσει όλα τα ονόματα των αρχείων σε μια τεράστια λίστα και την μοίραζαν σε όλους τους χρήστες με την παράκληση μέσα σε μια εβδομάδα να τα ελέγξουν και να ξεχωρίσουν αυτά που τους ανήκουν.

Ηρθαν και σε μένα.

-Σας αφήνουμε αυτόν τον κατάλογο για κλπ κλπ.

-ΟΚ. Μην αφήνετε τον κατάλογο. Μια στιγμή να σας τα σημειώσω.

-Πόσα έχετε;

-Καμιά διακοσαριά.

-Καλημέρα σας. Θα περάσουμε σε μια εβδομάδα. Με την ησυχία σας.

-Μια στιγμή τελείωσα.

Ανοίγω και μέσα σε ένα κατάλογο

Α1, ΑΑΑΑ, ΑΒΒ, ΑLPHA, ALPHA25,..,B238, BEACC, BEAT21, C27BC, UBZWS, κλπ, κλπ, ήταν τόσο εύκολο να τσεκάρω τα δικά μου: SKATA, SKATA2, SKATA3. KOLOS, KOLOS2, KOLOS35, MALAKAS, MOYNI, MOYNI23, NOYNI40, PSOLI, PSOLI2 κλπ κλπ.
Τελείωσα σε ένα λεπτό.

Εμειναν με ανοικτό το στόμα. 
Και είχαν να το λένε για τον έλληνα με τη φοβερή οπτική μνήμη και τέτοια.

Η πιπίλα

Φοιτητής που ήθελα να κόψω το τσιγάρο είχα αγοράσει μια τεράστια πιπίλα και την .. πιπίλαγα όταν διάβαζα στο σπίτι, επηρεασμένος από την ιδέα ότι το κάπνισμα είναι επέκταση του θηλασμού και άλλες τέτοιες τρίχες

Μια μέρα λοιπόν στο τρόλεϊ που μια χοντρή με είχε σακατέψει με το ατίθασο κορμί της αγανάκτησα και την παρατήρησα, αλλά αυτή τρίχες. Της γύρισα λοιπόν κι εγώ τη πλάτη με κόπο μιας και ήμασταν σαν σαρδέλες, ιδρωμένοι, καλοκαιριάτικα, φρίκη. Τα ίδια όμως. Οπότε πιάνω τη πιπίλα από την τσέπη μου τη βάζω στο στόμα γουρλώνω τα μάτια μου και γυρίζω απότομα στο πρόσωπό της. Επιασε! Οπου φύγει φύγει από κοντά μου.

Μια ωραία πεταλούδα

 Υπάρχει ένας πληθυσμός δροσόφιλων πάνω στην Πάρνηθα που τον μελετούσαμε για πάνω από 30 χρόνια. Η δροσόφιλα είναι ο οργανισμός εκείνος που έχει μελετηθεί περισσότερο από κάθς άλλον όσον αφορά τη γενετική του σύσταση. Από αυτή τη μυγίτσα μάθαμε τη γενετική του ανθρώπου.

Ημουν λοιπόν κεί πάνω και με μια απόχη προσπαθούσα να μαζέψω υλικό για εργαστηριακή ανάλυση.

Κι όπως λικνιζόμουν με χάρη ως ανέμελη κορασίδα  συλλέγουσα πεταλούδες, εμφανίζονται  μέσα από τα έλατα δύο κυρίες από το πουθενά.

-Τι κάνετε εδώ κύριε;

-Μαζεύω δροσόφιλες.

-Τι είναι αυτό;   

-Κάτι μυγούλες για πειράματα.

-Μύγες; Καλά! Και που να σφίξουν οι ζέστες!

Και έμεινα με τη μετέωρη απόχη στο χέρι να τις κοιτάζω να απομακρύνονται κουνώντας το κεφάλι τους.

Η Ντακότα

Πλάκωσαν λοιπόν μια μέρα Παπαδόπουλος, Πατακός, Μακαρέζος και μερικοί άλλοι στο Τατόϊ για να πετάξουν για Καλαμάτα όπου και θα εγκαινίαζαν το νέο αεροδρόμιο για εκπαίδευση των ικάρων στα αεριωθούμενα.

Είχαμε ετοιμάσει την καλή μας (τη μόνη που μπορούσε να πετάξει) Ντακότα μας και την βγάλαμε στο διάδρομο. Μπήκα μέσα, μετά τους μηχανικούς οργάνων και τους ηλεκτρολόγους, έλεγξα όλα τα ραδιοβοηθήματα, τέσταρα τις συχνότητες με τον πύργο ελέγχου, υπέγραψε τη φόρμα ο πιλότος ότι όλα είναι Οκ και κατέβηκα μπροστά από το Γιώργο, το Στέλιο, τον πως-τον-λέγανε-Μακαρέζο και τους άλλους που είχαν μπεί ήδη στη Ντακότα. Εξωτερική μπαταρία οι κινητήρες οκ, η μπαταρία εκτός, τροχοδρομεί και απογειώνεται.

Αναπνεύσαμε. Οχι όμως για πολύ. Σε πέντε λεφτά ξαναγυρίζει με βλάβη Α/Τ (ασυρμάτου). Ξαναμπαίνω μέσα. Τρέμω, η χουντοσυμμορία με κοίταζε περίεργα που τους χάλαγα τη πτήση. Ξανατεστάρω τα πάντα. Όλα ΟΚ. Το βλέπει κι ο πιλότος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ξαναφεύγει. Τρεις φορές απογειώθηκε και τρεις φορές ξαναγύρισε. Ο μονιμάς προϊστάμενός μου, τράβαγε τα μαλλιά του. Αλλάξαμε μέχρι και πομπό και δέκτη. Τα ίδια.
Τελικά ματαιώθηκε η μετάβαση της Εθνικής Κυβέρνησης εις τας Καλάμας.

Τι ήτανε; Το είχα ψυλλιαστεί: Νερό ήταν, της βροχής, που είχε μπει σε έναν κλειστό διακόπτη από κάποια χαραμάδα της ατράκτου.
Όταν η Ντακότα ήταν στο έδαφος είχε μια κλίση προς τα πάνω η μουσούδα της, όχι όμως όταν ήταν στον αέρα. Τότε το νεράκι στον διακόπτη βραχυκύκλωνε δυο επαφές κι έχετε γεια βρυσούλες…

Γεωγραφία στο Γιου Εσ Εϊ

-Η κόρη μου μένει στην Ελβετία.
-Εχετε πάει; -Οχι. Τέρρορισμ!
-Που καλέ στην Ευρώπη; Που;
-Στο Ιραν. –Το Ιραν είναι στην Ασία.
-Στο Ιράκ! -Α, καλά τότε.

Ο άλλος ήθελε να μας δείξει σε μια τεράστια υδρόγειο τις Φρέντς Αλπς, που είχε πάει κάποτε. Και γύριζε, γύριζε τη σφαίρα, έψαχνε, έψαχνε.

-Μα το λέει το όνομά τους. Φρέντς!

Συμφώνησε και επικεντρώθηκε στη Σαχάρα και έψαχνε, έψαχνε..

Ο άλλος ήθελε να μάθει από πού ήμουν.

Γκές ιτ! Βρε τι νότια Ευρώπη του έλεγα, τι Μπάλκανς, δεν μπορούσε να το βρει.

-I am Greek!
-Α, από το Island of Greek!

Σταθμός Λαρίσης

Λοιπόν τη μέρα που κηρύχτηκε η Γενική επιστράτευση το 1974 και γινόταν της κακομοίρας έξω από το Φρουραρχείο (;) στο σταθμό Λαρίσης, μας πλησιάζει ένας και δείχνοντάς μας το Απολυτήριο – Φύλλο Πορείας του:

-Που πάω εγώ ρε παιδιά;
-Δεν πας πουθενά τυχεράκια. Είναι άσπρο. Θα μείνεις εδώ. Να φυλάς τις γυναίκες μας.
-Και φρόνιμα ε;

Μας είχαν εκεί σχεδόν μια μέρα στο περίμενε.
Κατά το απογευματάκι βλέπουμε πάλι τον τύπο να ρωτάει μια άλλη παρέα τα ίδια.
Τον βουτάω.

-Ελα δω μωρή κουφάλα. Δεν σου είπαμε το πρωί ότι δεν πας πουθενά; Τι ρωτάς;
-Το ξέρω μωρέ. Αλλά μου αρέσει να το ακούω…

Buckingham Palace

Από τη δεκαετία του 70 στέλναμε ταχυδρομικώς καρτελάκια σε συγγραφείς επιστημονικών εργασιών για να μας στείλουν ανάτυπο της εργασίας τους, μιας και δεν είχαμε καμιά πρόσβαση στα περιοδικά που είχαν δημοσιευθεί.
‘Ντίαρ Ντόκτορ Σο σο. Γουλντ γιου πληζ σεντ μι ε κόπυ οβ γιορ πέϊπερ μπλα μπλα γουίτς απίαρ ιν δε τζόρναλ’ κλπ κλπ.

Η τακτική αυτή συνεχίστηκε και επί των ημερών του ε-μαίηλ.
Βαρέθηκα όμως να συμπληρώνω ένα-ένα τα μηνύματα και φτιάξαμε ένα πρόγραμμα που έπαιρνε ένα Εξσέλ με τα ονόματα των συγγραφέων, τις εργασίες (τίτλος, περιοδικό, τόμος, σελίδες), και τις ε-μαιλ διευθύνσεις τους και δημιουργούσε αυτόματα τα μηνύματα.

Πήγαμε λοιπόν με τον φοιτητή μου Γιώργο Σχίζα να το τεστάρουμε.
Και φτάσαμε στα στοιχεία του αποστολέα.
-Διεύθυνση; Τι να βάλω;
-Βάλε ότι θέλεις. Μπάνκιχαμ Πάλας.
Το έβαλε γελώντας. Αλλά σε λίγο το γέλιο του πάγωσε.
-Δάσκαλε το πρόγραμμα δούλεψε. Τα μηνύματα φύγανε.
-Φτου! Δεν σου είπα να προσέξεις γμτ;

Η πλάκα είναι ότι άρχισαν να έρχονται αμέσως οι απαντήσεις.
Δεν θυμάμαι αν απευθύνονταν στην Χερ Μάτζεστυ, αλλά θυμάμαι ότι όλοι θεώρησαν μεγάλη τους τιμή που τα Ανάκτορα τους ζήτησαν ανάτυπο της εργασίας τους.
‘Αυτή τη στιγμή είμαι στο τρένο. Μόλις θα φτάσω στον προορισμό μου θα σας το στείλω’ έλεγε ένας.

Εστειλα αμέσως ε-μαιλς σε όλους, ζητώντας συγνώμη για το ατύχημα.  Λίγοι απάντησαν.

Locomotive

Θυμάμαι έναν μπαμπά που έλεγε για τις θυσίες που έχει κάνει για τα παιδιά του και άλλα τέτοια.
-Ρε, άμα πράγματι αγαπάς τα παιδιά σου, πρέπει πρώτα να φροντίζεις τον εαυτό σου. Για να είσαι καλά και να μπορείς να τους βοηθάς. Πάνω απ όλα είναι η ατμομηχανή!

Αυτά του έλεγε ο άλλος, ο τραβαγιέρης, κι εγώ πιτσιρίκι προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση έχει με τα τρένα…

Φράουλες

Υδατοκαλλιέργειες. Είχα κάποτε ενδιαφερθεί με το θέμα. Κι όχι μόνο είχα ενδιαφερθεί αλλά είχα καλλιεργήσει μία, ναι μία, μόνο μία, φράουλα, χωρίς χώμα. Ηταν ένας συνάδελφος που δίδασκε τις υδροκαλλιέργειες που πήγε να με βάλει στο κόλπο.

Αυτή ήταν όλη κι όλη η εμπειρία μου. 

Όμως τι μια φράουλα τι στρέμματα, φυτείες ολόκληρες από δαύτες;

Ετσι το έπαιξα, μεγαλοκαλλιεργητής,  μέσα στο αεροπλάνο από Χιούστον σε Νέα Υόρκη. Και δεν ξέρω αν ήταν οι φράουλες ή ουροδόχος κύστη μου που μου έδειξαν πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Και πήγα να κάνω τσίσα μου μόλις λύσαμε τις ζώνες μετά την απογείωση και επιστρέφοντας στη θέση μου βλέπω μια τύπισσα να έχει μπροστά της ένα βιβλίο ‘Νον σόϊλ κάλτσιουρς’. Και σιγά μη και δεν της την έπεφτε ο Γς.

Ηταν για υδροκαλλιέργειες και μάλιστα και για φράουλες. Τρείς ώρες μιλούσαμε για δαύτα και το έπαιζα περίπου σαν μεγαλοκτηματίας.

Η πλάκα όμως δεν ήταν που δεν με με ρώτησε που ήταν οι φυτείες μου. Ηταν που δεν την ρώτησα από που ήταν. Μέξικαν-Αμέρικαν; Ή δεν ξέρω τι άλλο. Ούτε κι αυτή.

Ετσι όταν κατεβήκαμε στο JFK και ήρθε η δικιά μου (–Αγάπη μου. Ναι ρε ζηλιάρηδες), τα έχασε:

-Ελληνας είσαι;

Λοιπόν μπιλίβ ιτ ορ νοτ, ο κόσμος είναι πολύ μικρός (πόσες φορές δεν το διαπίστωσα).

Οχι μόνο ήταν ελληνίδα, αλλά ήταν και παλιά φοιτήτριά μας. Κάτι άρχισε να λέει ότι της έλεγε η φάτσα μου. Με αποκάλεσε μάλιστα με το όνομα κάποιου άλλου συναδέλφου.

Α, και μη λέτε ψέματα. 
Ούτε στη Γη του Πυρός

Ο κυρ Γιώργος του Πατερούλη

Ηταν η εποχή που οι μόνοι λιγοστοί μετανάστες ήταν μερικοί Πακιστανοί.

Με το μακαρίτη τον κυρ Γιώργο ήμασταν συγκάτοικοι στην ίδια πολυκατοικία που ήμουν και διαχειριστής. Κονομημένος με μια βιοτεχνία οικιακών ειδών που είχε. Αν και στην αρχή με υποπτευόταν ότι φούσκωνα  τα κοινόχρηστα τελικά γίναμε φίλοι και ήθελε μάλιστα να βαφτίσει κι ένα από τα παιδιά μου. Αιτία αυτής της μεταστροφής του ήταν τα ρώσικα βιβλία (κνίγκι Μαθηματικών και Φυσικής) που είδε στο διαμέρισμά μου. Σταλινικός καραμπινάτος, με ιστορία και ενεργή δράση στο ένα-είναι-το-κόμμα για τα δικαιώματα του εργάτη.

Ισως γι αυτό μου έκανε εντύπωση η άλλη περσόνα του, η αγκρικολική.

 Είχε 10 Πακιστανούς στη δούλεψή του και την Κυριακή τους πήγαινε στο βραχώδες κτήμα του για εκβραχισμούς και τέτοια.

 Μας είχε καλέσει μια μέρα και  τον περιμέναμε εκεί. Εφτασε με τη ‘Μερσεντέ’ του, της εποχής και άπο το εσωτερικό της οποίας βγήκαν εκτός απ αυτόν και οι δέκα πακιστανοί. Δύο ή τρεις ήταν στο πορτμπαγκάζ!

Φρικάρισα.

-Φυσικό είναι το ξανθό τους;

-Όχι, μωρέ για να μην δίνουν στόχο.

Εκείνη την εποχή οι μόνοι μαύροι, μαυρουδεροί, ήταν ο Γεώργιος Μαύρος της Οικουμενικής Κυβέρνησης (αυτός που έλεγε ‘Δεν είναι δυνατόν’ και έστριβε το κουμπί στο σακάκι του) και ο Θωμάς Μαύρος του Πανιωνίου (δεν την είχε κάνει για την ΑΕΚ –αυτή της β’ Εθνικής-ακόμη)

Επιασαν αμέσως δουλειά οι Πακιστανοί κι ο κυρ Γιώργος άρχισε να δίνει το τέμπο, όπως σαν στις γαλέρες.

Πλάκα είχε, που χρησιμοποιούσε καμιά δεκαριά λέξεις μόνο στην επικοινωνία του μαζί τους: Γες, νο, εδώ, εκεί, γκουτ, στοπ,

-Δεν χρειάζονται πάρα πάνω.

Ποός ξέρει τι φοβόταν

Το Κόκκινο Βιβλίο

Κι ήρθε προχτές από το σπίτι η φίλη μας η Ντίνα. Είναι εθελόντρια στις εκδηλώσεις της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας και είχαν ένα χάπενινγκ για παιδάκια στο Πάρκο Καραμανλή εδώ στη Ραφήνα. Εφτιαξαν φωλιές για χελιδόνια και τέτοια.
Στο σπίτι όμως βάλθηκε να ευαισθητοποιήσει και τη φίλη της, την κυρά.
Της έδειξε και το Κόκκινο Βιβλίο με τα πουλιά που είναι σε κίνδυνο.

-Τα έχει όλα τα πουλιά ρε Ντίνα που είναι υπό εξαφάνιση; Τη ρωτάω.
-Ναι, βέβαια.
-Όλα;
-Όλα!
-Το δικό μου το έχει;

Ντε Γκωλ

Καψούρης με την Μαρία πήρα το τρένο για την Θήβα ένα απόγευμα. Ελα όμως που ΣΕΚ (ήταν) αυτοί οι Σιδηρόδρομοι του Ελληνικού Κράτους. Δεν ήταν δυνατόν να μην έχουν καθυστέρηση. Εφτασα μεσάνυχτα και δεν υπήρχαν κινητά τότε για να την ειδοποιήσω ότι θα έφτανα τόσο αργά.

Την είχα γνωρίσει σε μια εκδρομή που είχαμε κάνει με το Πανεπιστήμιο. Για κοντοσούβλια είχαμε μπει στο μαγαζί του πατέρα της και με θανατηφόρα βέλη βγήκαμε.

Επρεπε να περιμένω να ξημερώσει. Κι εκεί που σουλατσάριζα να ένας χωροφύλακας,

-Για έλα δω ρε. Πως σε λένε;

-Κάκτος Κακτόπουλος.

-Που μένεις;

-Πανόρμου 101.

-Που είναι αυτό ρε;

-Στο Βύρωνα

-Υποπτος μου φαίνεσαι. Για έλα δώ.

Και πάμε στο Σταθμό τηε Χωροφυλακής. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ενώ πηγαίναμε ήρεμα συζητώντας, μόλις φτάσαμε έξω απ την πόρτα άρχιζε να φωνάζει:

-Προχώρα ρε! Αυτό που σου λέω! Κάτσε φρόνημα!

Τελικά μπήκαμε και ο Μοίραρχος Υπηρεσίας με ρώτησε τι θέλω στη Θήβα τέτοια ώρα.

-Τουρισμό.

-Για άδειασε τις τσέπες σου.

3 δραχμές και 20 λεπτά μόνο για τα τσιγάρα μου.

-Και με αυτά τα χρήματα τουρισμό;

Ατάραχος εγώ.

-Κι αυτό τι είναι;

Παίρνει τη ζελατίνα μέσα στην οποία είχα βάλει τον ‘διορισμό’ μου ως αστυνομικού:

‘Ημείς ο Διοικητής Ασφαλείας Αθηνών (δεν θυμάμαι τοόνομά του) Καραχάλιος ορίζουμε τον Κάκτο Κακτόπουλο (Γς) ως ΄έκτακτο αστυνομικό υπάλληλο’

Το ‘από τόσο έως τόσο Μαΐου 1963’ (επίσκεψη Ντε Γκωλ) το είχα διπλώσει και δεν φαινώταν.

Κόκκαλο ο Ενωμοτάρχης.

-Καφεδάκι; Τσιγαράκι;

Η χωροφυλακή ένοιωθε μειονεκτικά μπρος στην Αστυνομία.

Την έβγαλα καθαρή και το πρωί ήμουν στη Μαρία.

Α ναι. Κατά τις δύο ήρθε μια δαρθείσα σύζυγος με τον αδελφότης και κατέθεσε μήνυση για τον ξυλοδαρμό της.

Στις πέντε ήρθε ο σύζυγος  με τον παράγοντα-δικηγόρο και το φιξάρισαν.

Εξαφάνισαν τη μήνυση!

Ραδιοφωνικός δεκτης

Ποιος θυμάται πια τον γαληνίτη; Ένα χαλικάκι (κρύσταλλος θειούχου μολύβδου) που το χρησιμοποιούσαμε για την φώραση των ραδιοφωνικών κυμάτων.
Για να φτιάξουμε ένα «ραδιοφωνικό δέκτη» χρειαζόμασταν λίγο σύρμα, το χαλικάκι αυτό και οποιουδήποτε είδους ακουστικά (από το άφθονο στρατιωτικό υλικό στο Γιουσουρούμ της μεταπολεμικής Ελλάδας).
Τυλίγαμε το σύρμα γύρο από ένα κυλινδρικό αντικείμενο, μολύβι, σκουπόξυλο κλπ και είχαμε το πηνίο μας με 10-20 σπείρες. Το πρώτο μας RLC κύκλωμα ήταν έτοιμο. Πυκνωτή (C) δεν είχαμε, παρά μόνο την χωρητικότητα που παρουσίαζαν τα σύρματα. Μεταβάλαμε την επαγωγή του πηνίου σύροντας μία από τις άκρες του πάνω στις σπείρες του, προσπαθώντας να συντονιστεί σε κάποια ραδιοσυχνότητα, από την οποία βγάζαμε την ακουστική παρεμβάλλοντας τον γαληνίτη που είχε ιδιότητες ημιαγωγού. Τόσο απλό.

Το κερί

Ο Δημήτρης Χόνδρος ήταν παλιός καθηγητής Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Όταν όμως  αποφασίσαμε πιτσιρίκια να κάνουμε το ιστορικό άλμα από τη λήψη στην εκπομπή, από τον γαληνίτη στις λυχνίες, δεν ήταν  και τόσο παλιός. Ζούσε ακόμα και στο βιβλίο του «Μαθήματα Φυσικής» υπήρχε ένα κύκλωμα δημιουργίας ραδιοσυχνότητας.

Βρήκαμε μια τρίοδο λυχνία. Εξασφαλίσαμε ανοδική υψηλή τάση με μια σειρά μπαταριών, φτιάξαμε το κυμαινόμενο κύκλωμα RLC και το συνδέσαμε στο πλέγμα της λυχνίας,  όπως έλεγε ο Χόνδρος στο βιβλίο του.

Τα ποδαράκια της λυχνίας για κάθοδο, άνοδο και πλέγμα τα βρήκαμε. Όμως ο καθηγητής δεν έλεγε τίποτα ότι υπάρχουν και νήματα στην κάθοδο με τα δικά τους ποδαράκια που την  ζέσταιναν  για να εκπέμπει ηλεκτρόνια. Αντί γι αυτό έγραφε στο απλοποιημένο σχήμα κάτω από την κάθοδο  ‘θέρμανση’.

Το συζητήσαμε και καταλήξαμε να κρατάει ο ένας τη κεραία εκπομπής, να παρακολουθεί ο άλλος στο ραδιόφωνo αν θα εκπέμψουμε σήμα, ο άλλος να στρίβει τον πυκνωτή και ένας άλλος, εγώ τρομάρα μου, να ζεσταίνω τη λυχνία με ένα κερί!

Και έγραφε ο Χόντρος κάτω από το σχήμα:

Διάταξη εκπομπής. Αρχή