Ολυμπος

105 Γς είπε

21 Ιουνίου, 2013 στις 07:25

85:
> όχι πως αναγκαστικά ήταν κορυφή ο Λιαντίνης.

Εχω κάτι φωτογραφίες που η σκιά της κορυφής του Ταΰγετου, του βουνού του Λιαντίνη, πέφτει στον όρμο του χωριού της γιαγιάς.

Κάποτε ζήλωσα κι εγώ τη δόξα του Λιαντίνη. Και ήταν τόσο το θράσος μου, που όχι μόνο θέλησα να συγκριθώ μαζί του, αλλά τόλμησα εγώ ο κοινός θνητός να θέλω να συγκατοικήσω αιώνια με τους Θεούς.

Ηταν τότε που μου είχε γίνει έμμονη ιδέα να κάνω μια παρόμοια τρέλα. Στην περίπτωσή μου όμως δεν ήταν ο Ταΰγετος. Ηταν ο Ολυμπος και η αιτία (πολύ ποιό κατανοητή από αυτά του Λιαντίνη): Μια γυναίκα, αλλά τι γυναίκα;

Φοβερή ιστορία. Το είχα καταλάβει ότι θα ήταν και μοιραία και προσπάθησα να συγκρατηθώ. Αλλοίμονο όμως. Δεν ήταν γραπτό. Το μόνο που κατάφερα ήταν να την πονέσω. Και την πόνεσα πολύ. Γι αυτό κι αυτή όταν “γιατρεύτηκε”, με ξέσκισε!

Τότε είναι που άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά να με τιμωρήσω. Μέσα στο σαλεμένο μου μυαλό μπήκε η ιδέα να βρω μια αιώνια κρυψώνα στο βουνό αυτό. Και ήθελα όταν ανεβαίνει από την Εθνική για το εξοχικό της στο Λιτόχωρο, να ξέρει ότι κάπου κει μέσα στο κάδρο της φοβερής εικόνας του Ολύμπου είμαι κι εγώ.

Λιαντίνης. Και δεν ζήτησα συγγνώμη ποτέ από τη γυναίκα του. Μια καλή και εξαίσια επιστήμονα, όταν σε ένα συνέδριο σε κάποια συζήτηση και την έντονη …ανταλλαγή απόψεων της, έκανα πάλι τη βλακία μου. Είπα με τρόπο, για να μην με ακούσει:
-Τώρα καταλάβατε γιατί ο Δημήτρης πήρε τα βουνά.

Ταΰγετος λοιπόν. Ο Ταύγετος του Λιαντίνη. Κι η σκιά του στη θάλασσα του χωριού της γιαγιάς το Οίτυλο. Μάνη. Μάνη και του Αλέξη Ζορμπά “Εύρον πέτραν πράσινην ωραιοτάτην, ελθέ τάχιστα “.

Και με πήρε κάποτε στο κινητό ο μεγάλος μου από την Κορσική (ήταν σε ένα συνέδριο εκει).
-Ξέρεις ότι έχουμε μακρινούς συγγενείς εδώ, σε ένα χωριό το Καργκέζε; Εχουν έρθει από το Οίτυλο. Το χωριό της γιαγιά σου.
Αντε τώρα να του λες για Στεφανόπολι και τέτοια στο τηλέφωνο.

Γς είπε

21 Ιουνίου, 2013 στις 08:10

105:
Παράλιο Οίτυλο της γιαγιάς… μια από τις πιο γλυκές φαντασιώσεις μου… Οταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, φέρνω στο νου μου αυτό το λιμανάκι και ξαναζώ τον ήχο που κάνουν τα βοτσαλάκια όταν ή θάλασσα τα παρασέρνει μαζί της σε κάθε απαλό της κυματισμό….

Είναι φορές που η ζωή σε απομακρύνει σαν μεγαλώσεις απ’ ό,τι γνώρισες και προσπαθεί να σβήσει από το χάρτη του νου μέρη της πρώτης νιότης σου. Στο τέλος, πάντα επιστρέφεις στο παρελθόν, διαφορετικά φροντίζει αυτό να σε ψάξει για να ζητήσει το μερίδιό του από το μέλλον σου, να σου θυμίσει πως όσο μακριά κι αν φτάσεις, οπουδήποτε κι αν βρεθείς, η επιστροφή σου σ’ αυτό είναι προδιαγεγραμμένη.