Το βατραχάκι

Δεν  με άφηνε να μπω μέσα με τα αυτοκίνητο ο φύλακας του Νοσοκομείου Παπαδημητρίου στα Μελίσσια.  Ετσι περπάτησα καμιά πεντακοσαριά μέτρα.  Ανηφόρα και μ ένα βρωμόκρυο στο καταχείμωνο.

Με παίρνει ο πατέρας μου το βράδυ.

-Πήγες στη μαμά;

-Ναι. Καλά είναι. Τι κρύο σήμερα;  Κι αυτός ο φύλακας κλπ κλπ.

-Ελα τώρα. Γιατί δεν του έδωσες κάτι;

-Μα δεν ήταν θέμα φιλοδωρήματος. Μου το ξέκοψε ότι απαγορεύεται ρητώς.

-Ελα τώρα. Τόσο αφελής είσαι;

Ετσι και εγώ την άλλη μέρα πλησιάζοντας έβγαλα το χέρι μου  απ το παράθυρο και του ενεχείρισα το κατιτίς του, που το βούτηξε αμέσως.

Κι όπως ανέβαινα βλέπω από το καθρεφτάκι τις χαρούλες που έκανε. Του είχα δώσει  ένα λαχείο. Ληγμένο.

Κι όταν έφευγα μου την είχε στημένη. Φώναζε, απειλούσε κλπ.

-Κι εσύ μωρ αδελφάκι μου γιατί το πήρες; Δεν το είδες; Για πρόσεξε! Την άλλη φορά θα σου βάλω στη χούφτα βατραχάκι!