Ασκαρδαμυκτί

Ασκαρδαμυκτί.

Και θυμήθηκα τα μάτια της Αμελί.

Ασκαρδαμυκτί.

Χωρίς να ανοιγοκλείσουν τα βλέφαρα, με βλέμμα ατενές.

Κι εδώ ήταν το μυστικό όπλο του νεαρού Κάκτου-Γς.

Όταν όλα τα άλλα (κόλπο Ραβέννας π.χ.) είχαν αποτύχει έμπαινε σε εφαρμογή το “Ασκαρδαμυκτί”. Επιανε.

Εκεί όμως που έκανε θραύση ήταν όταν ήμουν στημένος στον τοίχο και με αδιάσειστα στοιχεία απεδείκνυε τις ατασθαλίες μου.

Λίγο πριν την ετυμηγορία της   (Τον πούλον!) και δεδομένου ότι εκείνη την εποχή το πιο κρίσιμο σημείο σε μια σχέση ήταν ποιος θα δώσει πρώτος τα παπούτσια στον άλλο, το “Ασκαρδαμυκτί” έμπαινε σε εφαρμογή:

Σιωπούσα και την κοιτούσα με βλέμμα ατενές, χωρίς να ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα. " Χωρίς να ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα", για τουλάχιστον 60''.  Στο τέλος με το πρώτο ανοιγοκλείσιμο τα κροκοδείλια δάκρυα μετανοίας ήταν εξασφαλισμένα. Και άφθονα μάλιστα.

Αθώος ή το πολύ πολύ μια μικρή ποινή με αναστολή,  με το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας.