Η Βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμηρ

 Η Βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμηρ, του Όσκαρ Ουάιλντ.

Τρίχες!

Είναι η βεντάλια της Ράνιας του Κάκτου.

Εννοώ ότι του Κάκτου δεν είναι η Ράνια αλλά Κάκτος είναι ο συγγραφέας, όπως ο Οσκαρ Ουάιλντ.

Τώρα όμως που το σκέφτομαι στέκει και το "η Ράνια του Κάκτου", αλλά και "η Βεντάλια του Κάκτου". Όχι αυτή της Ράνιας, αλλά μία άλλη βεντάλια. Που  νόμισε η Ράνια πως ήταν δικιά της.

Ωχ! Ας τα πιάσουμε τα πράγματα απ την αρχή.

Καλοκαίρι. Καύσωνας. Κάτω Πατήσια απογευματάκι και πίνουμε τις μπυρίτσες μας και ένα κοτοπουλάκι σ ένα μαγαζί με το κηπάκι του.

Κι αυτή να κάνει αέρα συνέχεια με τη βεντάλια της. Μία φτηνή χάρτινη βεντάλια με ένα κινέζικο δράκο ζωγραφισμένο πάνω της. Την άνοιγε, έκανε αέρα και την ξανάκλεινε. Και πάλι απ την αρχή.

Και έπρεπε να βρω κάποια δικαιολογία να την κάνω. Αλλά πως; Τουλάχιστον ας ενημερώσω τη βάση μου. Απ το τηλέφωνο απέναντι στο περίπτερο. Είχαμε δεν είχαμε κινητά τότε δεν θυμάμαι.

Και κάνω το τηλέφωνο και βλέπω στίβα τις βεντάλιες σαν εκείνη της δικιάς μου. Μόνο ένα κατοστάρικο (δραχμές). Και πήρα μία.

Και χωρίς να με πάρει χαμπάρι, έτσι για πλάκα, την αλλάζω με τη δικιά της.

Και την ανοίγει σε λίγο να κάνει αέρα. Και σταματάει. Την κοιτάζει. Και μετά κοιτάζει εμένα, που καθόμουν αρκετά μακρύτερα και σφύριζα αδιάφορα. Και μετά ξανακοιτάζει στην βεντάλια κάτι κινέζικες βάρκες που είχε επάνω.

Και σαν να κιτρίνισε κάπως.

-Τι έχεις καλέ;

-Δεν είμαι καλά.

-Μια χαρά είσαι. Και πες πες της πέρασε κάπως..

Και μετά από μερικές μπύρες το κτήνος ξαναάλλαξα τις βεντάλιες!

Και ξανακιτρίνισε. Πιο πολύ αυτή τη φορά, που ξαναγύρισε ο δράκος στη βεντάλια της.

-Δεν είμαι καλά. Πάμε να φύγουμε.

Και φύγαμε