Καλντέρα

Γς είπε

20 Δεκεμβρίου, 2012 στις 00:42

Τι ήταν κι αυτό;

Τι όνειρο; Τι εφιάλτης;

Μόλις ξύπνησα.

Θα ανεβαίναμε λέει στην Καλντέρα της Σαντορίνης. Ηταν ένα τεράστιο μανιτάρι. Στην αρχή ήταν το δρομάκι με τα γαϊδουράκια, όπως στην πραγματικότητα.

Μετά όμως για να πάμε στην καλντέρα, ή καλύτερα στο χείλος της καλντέρας έπρεπε να περπατήσουμε πάνω σε μια μεγάλη στενή πέτρινη γέφυρα πολύ ψηλά από το έδαφος. Περπατούσαμε και προσπαθούσα να κάνω αστειάκια για να αντέξουμε τον πανικό που μας είχε καταλάβει.

Τους έλεγα π.χ. τι ωραία που θα ήταν τούτη τι στιγμή να γίνει ένας σεισμούλης και να αρχίσει να κουνιέται η γέφυρα και τέτοια. Και κάποτε φτάσαμε. Και έπρεπε ένας ένας να μαγκωθεί έρποντας στα βράχια της καλντέρας. Με μεγάλη προσοχή γιατί γλιστρούσαν.

Αριστερά ήταν ο γκρεμός προς τη θάλασσα και δεξιά ο γκρεμός του ηφαίστειου. Δυο τρεις είχαν ήδη ανέβει στο πέτρινο αυτό δαχτυλίδι της καλντέρας τρέμοντας γραπωμένοι στα βράχια . Ακουσα μια να φωνάζει στο δικό της που ακόμα ήταν στη γέφυρα να μη ξεχάσει να του κάνει μια πίπα όταν με το καλό βρεθούν πάλι κάτω.

Έβαλα τα δυνατά μου, με έσπρωξε η κυρά, με τράβηξαν κι οι από-πάνω και να ‘μαι κι εγώ καβάλα στην καλντέρα.

Κι άρχισα να τρέμω περισσότερο σκεπτόμενος την επιστροφή. Με έπιασε και εκείνο το αίσθημα της ύψοφοβίας που δεν με αφήνει ούτε σε καρέκλα να ανέβω για να αλλάξω λάμπα. Λάμπα; Ναι είδα και ένα προκαταρτικό όνειρο που έσκασε μια λάμπα και είχα βάλει λέει το αριστερό μου μάτι κάτω από τη βρύση για να ξεπλυθεί ο υδράργυρος.

Στην καλντέρα λοιπόν απάνω και πως θα ξανακατέβω. Ε, σιγά μην κώλωνα: Προτίμησα να ξυπνήσω. Από τον τρόμο βέβαια του εφιάλτη.