Το φοιτητικό εισιτήριο

Το φοιτητικό μας εισιτήριο τότε (2 μόνο την ημέρα) το εξασφαλίζαμε με την κοπή ενός μικρού κουπονιού από ένα αυστηρώς προσωπικό βιβλιάριο. Πολλοί φοιτητές, όμως έδιναν σε άλλους κουπόνια που τους περίσσευαν. Και το σαφάρι αυτών των περιπτώσεων από τους εισπράκτορες των λεωφορείων ήταν το καθημερινό θέαμα. Βούταγαν το βιβλιάριο του παραβάτη φοιτητή, ο οποίος τους παρακαλούσε κλαίγοντας κτλ κτλ. Ξεφτίλα.  
Ο Γς όμως ήταν διπλά εξασφαλισμένος. Όχι μόνο την άλλη μέρα είχε πίσω το κατασχεθέν βιβλιάριο, από την κόρη του προέδρου των ιδιωτικών τότε ΚΤΕΛ Αθηνών, που ήταν φίλη και συμφοιτήτριά του, αλλά είχε και δεύτερο βιβλιάριο. Φοιτούσε (παράνομα βέβαια) και σε μία άλλη ανωτέρα τεχνική σχολή.

Και θυμάμαι τις χαρούλες που έκανε ένας εισπράκτορας που με έπιασε με ξένα κουπόνια. Μου άρπαξε το βιβλιάριο και άρχισε να φωνάζει. Και οι επιβάτες να το απολαμβάνουν περιμένοντας τις αντιδράσεις του φοιτητή. Ο οποίος όμως τον είχε γραμμένο κανονικά. 
Παραξενεμένος ο εισπράκτορας να συνεχίζει κι ο Γς να ...χάνει την υπομονή του:

-Τι μου φωνάζεις, ρε; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

Και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο του ρίχνει και το:

-Οσο για το βιβλιάριο, βάλε το εκεί που ξέρεις. Και του έδειξε το δεύτερο που είχε.

Μαζί με το βιβλιάριο η φιλενάδα μου έφερε και την μακροσκελή αναφορά του εισπράκτορα στο ΚΤΕΛ.

Τη διαβάζαμε και γελούσαμε