Η (βασιλική) κοπάνα

Κανονικά έπρεπε να με τσακώσουνε για “περιύβριση άνακτος” ή κάτι τέτοιο.

Να τι είχε συμβεί:

Για να την κάνεις κοπάνα και να βγεις απ το σχολείο μας [που δεν υπάρχει πια εκεί] ήταν αδύνατο. Η μόνη έξοδος ήταν στην οδό Σίνα, αλλά ήταν μέσα από το κτίριο που αριστερά και δεξιά ήταν τα γραφεία των διοικητικών υπαλλήλων, των καθηγητών και των παπάδων.

Σε καθαρίσανε επί τόπου.

Είχα βρει όμως μια άλλη έξοδο. Η μαγκιά ήταν να μπεις στην απαγορευμένη περιοχή του κτιρίου. Το Μοναστήρι. Αν τα κατάφερνες και έμπαινες  με τη χαζή δικαιολογία ότι έψαχνες κάποιον φρερ π.χ., τότε μπορούσες να φτάσεις σε μια έξοδο που οδηγούσε στην Καθολική Μητρόπολη, τον Αγιο Διονύσιο κι από κει έβγαινες στην Πανεπιστημίου.

Ετσι κι εκείνη την ημέρα τα κατάφερα και έφτασα μέχρι την εκκλησία. Αλλά μόλις μπήκα από το μέρος που συγκοινωνούσε με  τη μονή των φρερ Μαριστ, βλέπω τη Πριγκηπέσα Σοφία και τον Χουάν Κάρλος. Κάνανε πρόβα του γάμου τους  που θα γινόταν εκείνη την Κυριακή και στους δυο μητροπολιτικούς ναούς, τον ορθόδοξο και τον καθολικό.

-Αμάν και τώρα τι κάνουνε;

-Εξω! Πως μπήκες μέσα; Μου λέει ένας μπάτσος.

Πάω να βγω και τι βλέπω; Η κυκλοφορία στη Πανεπιστημίου είχε κοπεί και με το ζόρι η αστυνομία κρατούσε τα πλήθη των Αθηναίων που είχαν έρθει να δουν το υψηλό ζεύγος.

Ολοι κοιτούσαν στην έξοδο του ναού και μόλις εμφανίστηκε ο Κάκτος-Γς έγινε χαμός από τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες. Ξέρετε όπως γίνεται στα γήπεδα καμιά φορά με μερικούς που κατά λάθος βρίσκονται εκτεθειμένοι σε κοινή θέα.

-Ωχ, είπα να κάνω κοπάνα αλλά όχι να το μάθει και η μισή Αθήνα [“να το μάθει” είπα Τατσόπουλε].

Και ξαναμπαίνω μέσα.

Ελα όμως που με έσπρωξε έξω άγρια ο ίδιος μπάτσος.

Τι να κάνω κι εγώ;

Αρχίζω να κατεβαίνω αργά αργά τα σκαλοπάτια υπό τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες της μισής Αθήνας [Πέτρο, “επευφημίες” είπα] χαιρετώντας  δεξιά αριστερά ανοιγοκλείνοντας τις παλάμες με το χαρακτηριστικό και γνωστό σε όλους τρόπο του Βασιλέως Παύλου.