Η Αννα

Η Αννα.

Νεαρή συνάδελφος. Από τις ωραίες.

Την βλέπω μόλις βγήκα απ τη Σχολή να περπατά στο πεζοδρόμιο προς τη στάση του λεωφορείου. Θα την έπαιρνα, ως συνήθως,  μέχρι το κέντρο, αλλά σήμερα σήκωνε πλάκα. 

Ηταν κάποιος μάγκας με μια μπραντ νιου καμπριολέ Μερσεντές που της έκανε κόρτε.

Απτόητη, σοβαρή αυτή περπατάει αδιάφορη. Αυτός σταματάει, της λέει τα σχετικά και ξεκινάει πάλι για να καλύψει το κενό και πάλι τα ίδια. Σε ένα τέτοιο κενό προφταίνω και μπαίνω μπροστά του. Με το σαραβαλάκι μου, το φολκσβάγκεν με τον δεμένο με σύρμα  προφυλακτήρα που κρέμεται.

-Δεσποινίς, πάμε για καφέ;

Με βλέπει και κάνει τη σοβαρή. Ο από πίσω να τα έχει χάσει από την ξαφνική  εμφάνιση του VW, που κάνει και φοβερό θόρυβο μιας και του λείπει και η μία εξάτμιση.  Εγώ όμως απτόητος εκεί. Το αουτσάιντερ της συμφοράς.

Μου κορνάρει να φύγω απ τη μέση. Να μην ενοχλώ τη κοπέλα, που ήταν και δύσκολη και δεν μου έδινε τάχα μου και σημασία.

-Μα σας παρακαλώ. Γιατί δε μου απαντάτε;

-Μα τι θέλετε κύριε;

-Να μπεις μέσα. Με ωραίο τρόπο. Κι ανοίγω τη πόρτα.

Και σταματάει δήθεν σαστισμένη.  Με κοιτάζει και τον κοιτάζει. Μετά με ξανακοιτάζει σαν να συγκρίνει. Και τελικά μπαίνει μέσα!

Σκάσαμε στα γέλια. Και τον βλέπω απ το καθρεφτάκι να βρίζει και να χτυπάει το μέτωπο του.