Ο Βαγγέλης

Τι ήταν κι αυτό με τις σχολές που έπρεπε να πετάξεις τόσες ώρες.

Τι να πρωτοθυμηθώ.

Την κοπάναγα απ το  Τατόι για να κάνω μάθημα και γύριζα πίσω μπαίνοντας από τα σύρματα της περίφραξης του αεροδρομίου.

Μια φορά θυμάμαι που δεν υπήρχε περίπτωση να βγω γιατί είχαμε κάτι έκτακτες βραδινές εκπαιδευτικές  πτήσεις, έστειλα ένα σμηνίτη, το Χρονόπουλο να κάνει μάθημα, ως δήθεν συνάδελφος. Του άρεσε και περίμενε πότε θα με ξαναντουμπλάρει !

Η διαδικασία ήταν η εξής: Τις μέρες που δεν έβγαινα έξω, έκανα φυλάκιο. Ημουν σμηνίας κι ο υποσμηνίας του φυλακίου με δικαιολογούσε σε τυχόν ελέγχους, ότι είμαι τάχα και ρέντινες (που ήμουν πάντα) στην πίστα του αεροδρομίου και κάπου εδώ, εκεί (ή στην Αθήνα!) είναι.

Μια μέρα λοιπόν πέρασε ο Αξιωματικός Υπηρεσίας και δεν με βρήκε. Είπε ο υποσμηνίας τα σχετικά και όταν γύρισα (από τα σύρματα) πετάχτηκα από τη Λέσχη Αξιωματικών για να τον ενημερώσω,

-Εντάξει. Τι έγινε; (σιγά και μην δεν καταλάβαινε). Δες πάντως και τον Τάδε (έφεδρος και συμφοιτητής μου Αξιωματικός Ασφαλείας, εκείνη τη νύχτα).

-Βαγγέλη με ζήτησες; Ημουν στ αεροπλάνα στην 363 Μοίρα.

-Α, εγώ δεν ξέρω τίποτα. Θα το γράψω στην αναφορά μου.

-Τι λες ρε μαλάκα, πας καλά;

Και το έκανε. Φυσικά δεν έγινε τίποτε, αλλά θυμάμαι που τον συνάντησα κάποτε, μετά από λίγο καιρό που είχαμε απολυθεί στο Λεωφορείο της Αγίας Παρασκευής που πήγαινε κι αυτός συμπτωματικά στον Δημόκριτο.

Τον χαιρέτισα και τον ρώτησα με τι ασχολείται τώρα.

-Με υπολογιστές! Απάντησε στεντόρεια και με καμάρι.

-Χάρντγουερ ή σόφτγουερ; Τον ρώτησα.

Κι αυτός μου απαντάει με ένα απαξωτικό ύφος:

-Τι ξέρεις μωρέ εσύ από αυτά; Και κοίταξε γελώντας τους επιβάτες που παρακολουθούσαν απορημένοι το διάλογο.

Κατέβηκε κι αυτός στην ίδια στάση και κατευθύνθηκε στην πύλη του Δημοκρίτου.

-Ο κύριος;

-Θέλω να δω τον κύριο Χανιωτάκη.

-Εχετε κλείσει ραντεβού;

-Ναι. Με περιμένει.

-Αφήστε την ταυτότητά σας εδώ. Ξέρετε σε ποιο κτήριο είναι;

-Όχι. Δεν έχω ξανάρθει.

-Κύριε Κάκτο-Γς  μπορείτε να του δείξετε που είναι η Εντομολογία;

Προς τα εκεί πήγαινα κι εγώ,αλλά στο δρόμο μας ήταν οι υπολογιστές. Μπήκαμε για λίγο Τα έχασε ο δικός μου, με τα μηχανήματα. Πήρα τις λίστες με τα προγράμματα που είχαν τρέξει τη νύχτα και συνεχίσαμε. Φτάσαμε στο γραφείο του Χανιωτάκη και άρχισα να ξεφυλλίζω τις λίστες με τα αποτελέσματα των προγραμμάτων.

Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά σοκαρίστηκα.

 Ο Βαγγέλης έστησε ένα στατώ, άρχισε να ξετυλίγει εικόνες και με ένα καλάμι όρχισε να παρουσιάζει ένα  μοντέλο της Τέξας Ινστρουμεντς. Υπολογιστή της τσέπης SR-10 (Για το 1972 μιλάμε έ;).

Ο φίλος μου όμως τον σταμάτησε.

-Δεν ενδιαφέρομαι. Στο τηλέφωνο δεν μου είπατε ότι πρόκειται για αυτό το προϊόν.

Τα μάζεψε ο Βαγγέλης και έφυγε χωρίς καν να με χαιρετήσει..

Δεν μπορώ να πω ότι δεν λυπήθηκα..