Του κατηχητικού

Γς είπε

26 Δεκεμβρίου, 2012 στις 10:18

>διήγημα χριστουγεννιάτικο, γραμμένο τον μεσοπόλεμο, τότε που κάθε έντυπο τέτοιες μέρες έπρεπε απαραιτήτως να έχει ύλη έκτακτη

Το δικό μου χριστουγεννιάτικο διήγημα δεν ήταν γραμμένο στο μεσοπόλεμο, αλλά 10 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Και το έντυπο;  Μια πολυγραφημένη εφημεριδούλα του κατηχητικού. Και ακολούθησαν μετά κι άλλα, κι άλλα και ένα σωρό ποιηματάκια.

Κι ως εδώ εντάξει, Ελα όμως που άρχισε να τα αναδημοσιεύει η ‘Ζωή του Παιδιού’ μετά από 5-6 χρόνια, όταν πια δεν ήμουν στο δημοτικό, αλλά στη τελευταία τάξη του τότε γυμνασίου.
Το τι καζούρα μου έκαναν οι συμμαθητές μου δεν λέγεται.

-Αντε! Είχες ρέντα χτες. Και έβγαζαν το τελευταίο φύλλο της Ζωής του Παιδιού και μου διάβαζαν τα παλιά ποιηματάκια μου.

Τραβάω λοιπόν κι εγώ στη Χρήστου Λαδά στο βιβλιοπωλείο της Ζωής.

-Καλημέρα, καλημέρα.
-Ο κύριος;

-Ο Τάδε.

-Α που έχετε γράψει τα τα.. Συγχαρητήρια. Ξέρετε σας προβάλουμε. Τα αναδημοσιεύουμε. Σε τι μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε;

-Να μην ξαναβάλετε τίποτε!

-Μα..

–Ο,τι βάλατε, βάλατε!

Ημουν έτοιμος φεύγοντας να κατεβάσω και κανένα καντήλι (από το σάϊτ της εκκλησίας) αλλά συγκρατήθηκα (δεν υπήρχε και ίντερνετ τότε)..

Και με τούτα και με εκείνα αποκατέστησα το όνομά μου και την αξιοπρέπεια μου ως έφηβος.