Ο παπαγάλος

Στις κατασκηνώσεις τα βράδια μετά το φαγητό στην υπαίθρια τραπεζαρία συνήθως είχαμε ή σκαρώναμε ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Δεν ήταν και λίγες όμως οι φορές που οι ίδιοι οι κατασκηνωτές, τα πιτσιρίκια, έσωζαν τη κατάσταση, την παράσταση με δικά τους χάπενιν, συνήθως ανέκδοτα.

Ετσι κι εκείνο το βράδυ συζητούσαμε, αλλά πρόσεχα και τους μικρούς ανεκδοτολόγους. Πολύ συχνά από άγνοιά τους, βλακεία τους ή δεν ξέρω τι άλλο, έλεγαν ή μάλλον επιχειρούσαν να πουν “σόκιν” ιστοριούλες.

Ηρθε κι η σειρά λοιπόν ενός μπόμπιρα:

-Ηταν ένας που είχε ένα Παπαγάλο.

Αμέσως πετάχτηκα:

-Στοπ. Δεν είπαμε να είναι καλά τα ανέκδοτα;

-Μα καλό είναι;

Ρε τι κακό ήταν (και είναι) αυτό με μένα; Να ξέρω τόσα πολλά ανέκδοτα και να  τα αναγνωρίζω απ τις πρώτες λέξεις.

-Είπα κάτω!. Άλλος!

-Μα γιατί; Και σχεδόν έβαλε τα κλάματα.

-Αφησε τον που όλα τα παρεξηγείς. Οι δικοί μου.

-Ρε σεις κατάλαβα τι θα πει. Είναι ένα αηδιαστικότατο “ανέκδοτο”.

Τίποτα αυτοί επιμένανε.

-Κόψτε το λαιμό σας.

Και ξαναανεβαίνει, και αργά αργά:

-Ηταν κάποτε ένας που είχε έναν παπαγάλο. Και με κοιτάζει. Και συνεχίζει.

-Και ξυριζόταν…

Δεν άντεξα. Τον βούτηξα σχεδόν απ το αυτί.

-Φύγε ρε από δω!

Και πάλι κλαψουρίσματα και πάλι οι δικοί μου να έχουν πέσει στη μέση και πάλι φτου κι από την αρχή.

-Αϊ στο διάολο βλάκες, εγώ

Και πάλι αργά αργά:

-Ηταν κάποτε ένας που είχε έναν παπαγάλο. ΣΤΟΠ. Με κοιτάζει.

 -Και ξυριζόταν ΣΤΟΠ Με κοιτάζει με φόβο αλλά και με αποφασιστικότητα.

-Κι ο παπαγάλος του είπε: ΣΤΟΠ. Βαθειά αναπνοή και ξεφουρνίζει το υπόλοιπο σε χρόνο dt για να μην προλάβω να τον βουτήξω. Και κανείς δεν κατάλαβε τι έλεγε.

Κι ξέσπασε στα γέλια που τα κατάφερε.

Για την ιστορία το “ανέκδοτο” είναι το Ο Παπαγάλος και το Ξύρισμα σ α’υτήν τη σελίδα  Αλλά είναι εμετικό και δεν διαβάζεται.