Τα προβατάκια

Εχετε ακούσει το τραγούδι “Αν”. Εκείνο με τα χαριτωμένα κοριτσάκια. Το τραγούδι είναι του μπαμπά τους και είναι οι κόρες μιας πτυχιακής μου φοιτήτριας (Καθηγήτρια τώρα).

Μελετούσαμε την γενετική δομή των ελληνικών φυλών προβάτων. Το διδακτορικό της.

Και συνέβη και το εξής απίστευτο: Σε μία σχετική δημοσίευσή μας ο φίλος μου επιβλέπων επέμενε να μας αλλάξει τα ονόματα, αυτής εμού και μιας άλλης συναδέλφου (και κουμπάρας μου, παρακαλώ). Επεσα από τα σύννεφα. Του εξήγησα ότι αν δεν είναι καλαμπούρι αυτή η απαίτησή του να πάει να τον κοιτάξει κάνας γιατρός.

Κι όμως το έκανε. Όλα τα “ou “  τα άλλαξε σε  “u “ , επειδή το άρθρο λέει ήταν γραμμένο στα γερμανικά!

Αν και καθηγητής δεν του έκοβε (Τσιφόρος). 

HIV-1 capsid structure etc

Physicist είπε

30 Μαΐου, 2013 στις 19:08

http://www.nature.com/nature/journal/v497/n7451/full/nature12162.html

Γιατροί, Φυσικοί και Μηχανικοί «ξεκλειδώνουν» τη δομή του καλύμματος (viral capsid) του HIV.

Three cheers for science.

Σχέδιο Σρατιωτίνα

Όταν στο φυλάκιο το παρακάνανε στις φωνές (αθλητικά και τέτοια) και δεν με αφήνανε να διαβάσω, εκτελούσα το σχέδιο Ισραηλίτισσα:

-Ρε μάγκες τι ωραία θα ήταν αν είχαμε κι εμεις στην αεροπορία γυναίκες όπως στο Ισραήλ!

Αυτό ήταν. Γύριζαν όλοι στα κρεβάτια τους και άρχιζαν με τους διπλανούς τους τις γκομενοιστορίες ήρεμα, για κατάλληλη ατμόσφαιρα, να μην τους ακούν και οι υπόλοιποι. Να διαβάζω κι εγώ με την ησυχία μου 

Ναπάλμ

1964 κι ο Τζόνσον με το σχέδιο Ατσεσον που απέρριπτε ο Μακάριος και δεχόταν ο γέρο Παπανδρέου (το γνωστό  “σου χαρίζουν μιαν πολυκατοικία και ζητούν να εκμισθώσουν το ρετιρέ ή κάποιο διαμέρισμα κι εσύ αρνείσαι να δεχθείς τη δωρεά;”).  Κι απάνω στην ώρα του ήρθε του Γρίβα να επιτεθεί  με την Εθνική Φρουρά του σε  Τουρκοκυπριακό θύλακα.

Κι έγινε της κακομοίρας με τα τούρκικα αεροπλάνα και τις βόμβες ναπάλμ που σκόρπισαν τον θάνατο και την καταστροφή.

Και ο φίλος μου ο Κώστας που υπηρετούσε εκεί, είχε κρυφτεί μέσα σε ένα όρυγμα και δεν έβγαλε άχνα. Μου τα είχε πει όλα αυτά και έπεσα από τα σύννεφα όταν στο πάρτι που κάναμε για την απόλυσή του άρχισε να λέει για τα κατορθώματα του εκείνης της φοβερής μέρας.

-Και αρπάζω το όπλο μου, και πηδάω από την ταράτσα, και περνάω μέσα από τις φωτιές και ξαναπηδάω από κλπ κλπ.

-Κόψε κάτι ρε. Του έκανα νόημα. Τίποτε αυτός.

Μέχρι το τέλος που  ξεπροβοδίζαμε τους φίλους μας.

Εκεί στην έξοδο, στα δύο σκαλοπατάκια, που το ένα ήταν μικρότερο από το άλλο και που ο Κώστας το είχε ξεχάσει, τόσο καιρό στην Κύπρο, παραπατάει και τον τρέχαμε  στο ΚΑΤ να τον γυψώσουν.

-Έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πανθ' ορά, μωρή κουφάλα.!

Γκάντι

Εκεί ανεβαίνοντας στο γυναικωνίτη της Αγιάς Σοφιάς  ήταν κι ο Τούρκος που μας έλεγε ότι στην Αλωση έτρεχε το αίμα ποτάμι από τις χριστιανές που είχαν καταφύγει εκεί.

Του είπαμε στο τέλος ότι ήμασταν Ελληνες. Επρεπε όμως να του πούμε και για το μαχαίρι που έπεσε στην Τριπολιτσά; Όχι βέβαια.

25 Μαρτίου 1821 εμείς 29 Αυγούστου 1922 αυτοί που μας πέταξαν στην θάλασσα και θυμήθηκα τον Γκάντι που έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ που έδιωξε τους Ελληνες από την Ασία.

Κολλημένος κι αυτός στον Μέγα Αλέξανδρο.

Το καναρίνι

Κι ήταν ένας μονιμάς αρχισμηνίας που ήθελε σώνει και καλά να πιάσει πουλάκια με ένα χαρτοκούτι που είχε βάλει ψίχουλα και που το χειριζόταν από μακριά με ριμότ κοντρόλ: Ένα σπάγκο που θα τράβαγε ένα ξυλάκι, που θα έπεφτε το σκέπασμα, που θα εγκλώβιζε το πουλάκι!

Τον βλέπει ο Μήτσος και λέει: Αυτόν εδώ με αυτό το βίτσιο πρέπει να τον εκμεταλλευτώ.

-Αφεντικό. Τι τα θέλεις τα σπουργίτια;

-Να τα βάλω στο κλουβί να κελαηδάνε.

-Ρε αφεντικό τα κανάρια κελαηδάνε! Δωσε μου μια άδεια να πα να σου φέρω ένα μαγκιόρο καναρίνι.

-Μπα για χαζό με πέρασες; Φέρε μου πρώτα το καναρίνι και μετά σου δίνω άδεια.

-Μα πως θα στο φέρω αν δεν βγω έξω;

-Δεν ξέρω. Κόψε το λαιμό σου.

Τι να κάνει λοιπόν κι ο Μήτσος. Πιάνει ένα σπουργίτι και το βάφει με το σπρέι κίτρινο. Με το σπρέι που βάφαμε τα σημεία εκείνα στο αεροπλάνο που έπρεπε να πατάμε για να μην τραυματίσουμε άλλα μέρη της ατράκτου.

-Τι κάνεις εδώ ρε μαλακισμένο; Θα ψοφήσει.

-Ας προλάβω εγώ να μου υπογράψει την άδεια κι ας ψοφίσει.

Τελικά όταν σε λίγο ξαναπέρασα από εκεί τον είδα να κάθεται περίλυπος μπρος το ψόφιο πτηνό.

-Εμ, στα έλεγα ρε!

-Μωρέ δεν ήταν από το βάψιμο. Από τα διαλυτικό τα τίναξε. Το είχα βάψει πολύ κίτρινο. 

;

The New York Academy of Sciences

1

"Λόγω της αναγνώρισής μου από την επιστημονική κοινότητα η Ακαδημία Επιστημών της Νέας Υόρκης με επέλεξε ως μέλος της".

Εσι άρχιζε το βιογραφικό του ένας συνάδελφός μου. Και τον θυμάμαι σε ένα δικαστήριο (μάρτυρας εναντίον μου) να ορκίζεται στο ιερό ευαγγέλιο και να λέει:

-Ονομάζομαι Ετσι και Ετσι και είμαι καθηγητής κλπ.

Και συνέχισε:

-Λόγω της αναγνώρισής μου από την επιστημονική κοινότητα η Ακαδημία Επιστημών της Νέας Υόρκης με επέλεξε ως μέλος της.

-Ογδόντα δολάρια! Πετάχτηκα εγώ.

Γυρίζει και με κοιτάζει. Κι οι δικαστές, που δεν ήξεραν ότι με 80 δολάρια σε έκαναν μέλος της Νιου Γιορκ Ακάντεμυ οβ Σάιανσιζ.. Σου έστελναν μάλιστα και μία φαντεζί βεβαίωση για να την βάλεις σε κάδρο στο γραφείο σου.

Η Δίκη

Δάσκαλοι και δάσκαλοι. Ολων των βαθμίδων. 
Μιλούσαμε σε ένα ιστολόγιο για αυτοκτονίες φοιτητών που μπορεί να έχουν αιτία ακόμη και καθηγητικές συμπεριφορές. Υπερβολές! Και βέβαια υπερβολές. 
Σιγά μην αφήσει ένα νέο παιδί ένα χοντρομαλάκα καθηγητή να του σμπαραλιάσει τι ζωή.

Όμως αξίζει να αναφέρω μια τέτοια περίπτωση που ισχυρίστηκε  ένας συνάδελφός μου:

Ετυχε να βγάζω σπυράκια στις ενδοπανεπιστημιακές ραδιουργίες συμμορίες διεργασίες. Δεν τα πήγαινα. Για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Γι αυτό κιόλας έπαθα όσα έπαθα. Δεν μετάνιωσα.

Αν δεν υπακούς στις βρωμοκλίκες πρέπει να συντριβείς.
Κάθε λίγο είχα ΕΔΕ. Κάθε τόσο φτιαχτές καταγγελίες στο τύπο. Κάθε τόσο εκπομπές στην Τηλεόραση. Δεν κωλώνουν. Κάθε τόσο στον ανακριτή. Κάθε τόσο μηνύσεις, μηνύσεις, μηνύσεις.

Και βέβαια, τίποτα δεν έμεινε απάνω μου, Αθωώσεις, αθωώσεις, αθωώσεις.
Μου έκαναν τη ζωή δύσκολη, πάρα πολύ δύσκολη, και εμένα και στους φοιτητές μου ακόμη που οι άνανδροι ‘δάσκαλοι’ κυνήγησαν.

Κι όσο θυμάμαι σε καταλήψεις να είναι όλο το προσωπικό στα κάγκελα και να εκλιπαρεί ματαίως για μια ολιγόλεπτη άδεια εισόδου και τις πόρτες να ανοίγουν διάπλατα άμα τη εμφανίσει του αυτοκινήτου μου. Χαιρέκακος ε; Ε, ναι!

Και η περίπτωση της αυτοκτονίας που λέγαμε:
Ο Γς δικαζόταν στο Τριμελές. 2004.
Ηταν η μόνη δίκη που έγινε εκείνη την ημέρα. Κράτησε όλη την ημέρα. Ολες οι άλλες του πινακίου αναβλήθηκαν.
Για τα μάτια ο κατήγορός μου είχε προσθέσει και άλλους συναδέλφους στο κατηγορητήριο, όπως π.χ. τον πρύτανη.
Τι είχα κάνει ο δόλιος; Είχα εμποδίσει τον αποκλεισμό των φοιτητών μου από το εργαστήριο παραβιάζοντας την κλειδαριά που όλως παράνομα είχαν αλλάξει (τι κλειδαράς θα ήμουν).
Το τι ψέματα ειπώθηκαν δεν λέγεται.
Να μην σας τα πολυλογώ ήρθε και η ώρα της απολογίας μου και όλη η αίθουσα με άκουσε να λέω τα εξής άσχετα(;):
-Κυρία πρόεδρε, πριν από λίγο καιρό αυτοκτόνησε μια φοιτήτριά μας.
-Ε, τι θέλεις να πεις; Ότι φταίει ο κατήγορος σου;
-Οχι. Αυτοκτόνησε η άτυχη για κάποιους λόγους. Όπως δυστυχώς συμβαίνει σ αυτήν την ηλικία. Κρίμα. Ομως ο κατήγορος έβγαλε μια ανακοίνωση [ούρμπι και όρμπι]. Και την έβγαλα και τη διάβασα:
«Πληροφορήθηκα ότι αυτοκτόνησε η φοιτήτρια Τάδε του τμήματός μας [και συνεχίζει στην ψύχρα] Η τάδε ερχόταν τακτικά στο γραφείο μου και συζητούσε μαζί μου για την κατάσταση που επικρατεί [τον είχαν στριμώξει για λογιστικές και άλλες σοβαρές ατασθαλίες]. Δεν ξέρω σε ποιο σημείο αυτή η κατάσταση την οδήγησε στην απονενοημένη πράξη της»
Συμπλήρωσα: -Αυτός είναι ο κ. Τάδε
Δίπλωσα την ανακοίνωση και χωρίς άδεια κατέβηκα από το έδρανο, πήγα πίσω και κάθισα.

Κι ο Εισαγγελέας:
-Καλώς έπραξε και προστάτεψε την άσκηση των φοιτητών. Αν δεν είχε παραβιάσει την κλειδαριά θα ήταν υπόλογος τώρα.

Η απόφαση: Αθώος.
Την ώρα που σηκωνόμουν άκουσα κάποια να ρωτά το διπλανό της. –Τι είναι σκύλευση νεκρού;

Κλειδαράς

Κλειδαράς. . Είναι το επάγγελμά μου. Δηλαδή το επάγγελμα που δηλώνω όταν με ρωτούν άγνωστοι τι δουλειά κάνω.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άνετα σε αντιμετωπίζουν και πόσο εύκολα ξεκλειδώνονται σε έναν κλειδαρά, ταξιτζή ή σερβιτόρο.
Εχουμε κάνει φίλους, παρέες, έχουμε διασκεδάσει και πιει κρασί σε ταξίδια, διακοπές κλπ με γνήσιους ‘απλούς’ ανθρώπους και ανατριχιάζω αν τους είχα δηλώσει δικηγόρος, συμβολαιογράφος, δημοσιογράφος, τελώνης ή φαρισαίος.

Λούπα Καπιτολίνα

Τα κογχύλια της Αφροδίτης ή καλύτερα της οικογένειας των Veneridae είναι τα κοσμήματα της ακροθαλασσιάς.

Η Dosinia lupines αλλά κι Pitar lupanaria είναι από τα πιο όμορφα. Από το Lupa τη λύκαινα το όνομά τους.

Ειδικά η Pitar lupanaria (στη φωτογραφία) θα μπορούσε να τη λέγανε και το "κογχύλι" (λέμε τώρα) της Αφροδίτης.

Lupanaria λέγανε και τα σπίτια με τα κορίτσια στην αρχαία Ρώμη. Και Lupa την πόρνη. Λύκαινα δηλαδή. Αλλά γιατί;

Λένε ότι οι Lupae ήταν ειδικές σ αυτό που έκανε και η Λούπα στον Ρωμύλο και στον Ρώμο.

Οχι καλέ, δεν τους βύζαινε μόνο. Τα έγλυφε κιόλας. Οσο ήταν μικρά. Για να μεγαλώσουν

Nix Psomi

Και λέει στα παιδάκια “νιξ ψωμί”. Η χοντρή. Γι' αυτό μισούσα και την Χοντρή του Θησαυρού.  Τη γυναίκα του Ζαχαρία. Θα μου πείτε γιατί αυτήν. Εμ δεν υπήρχαν και πολλές χοντρές τότε.

Θυμάμαι πόσο ιερό ήταν το ψωμί, τον καιρό που ακόμα τραγουδούσαμε το “πατάω ένα κουμπί”.
Αν βρίσκαμε πεταμένο ένα κομμάτι ψωμί, το σηκώναμε, το φιλούσαμε με ευλάβεια και το τοποθετούσαμε σε ασφαλές μέρος. Πάνω σε ένα τοίχο, δίπλα στο αγιόκλημα, πάνω στον ασβεστωμένο τενεκέ με το βασιλικό, κάνοντας τον σταυρό μας σαν να ήταν κάτι ιερό .

Κι ήταν και στην πρώτη βρισιά, που άκουσα να λένε τα μεγάλα παιδιά. Και φανταζόμουν τον γερμανό στρατιώτη κάτω από ένα σκαμνί με το όπλο του να κάνει κάτι που δεν καταλάβαινα κι ας γεννήθηκα στην κατοχή.

Κι ήταν πολύ βαριά η βρισιά. Χτύπαγε σαν μαχαίρι. Τη Μάνα και το Ψωμί:

“Της μάνας σου το ***νί
Που το ***άνε οι γερμανοί
Κάτω απ το σκαμνί
Για μια μπουκιά ψωμί”

Το τρινάλ

Κι αναρωτιόμουνα μικρός γιατί μούτρωνε ο ταβερνιάρης όταν με έστελνε ο μπάρμπας μου να του πάρω κρασί.

-Πιάσε το μπουκάλι και τράβα μέχρι το Σπανό να σου το γεμίσει από το κοκκινέλι.

-Κύριε Σπανέ μου είπε θείος μου να…

-Πες του θείου σου ότι πολλά ξέρει.

Δεν είχε το όνομα. Μόνο τη χάρη.

Α, είχαμε κι ένα μπακάλικο στη πλατεία Τσιρακωπούλου στο Βύρωνα. Του Ψόφιου.

Τι ψόφιος; Ζωντανός ήταν ο άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ με σιγουριά αν ήταν ζωντανοί κάτι πελάτες του που είχαν ψωνίσει ζάχαρη από το μαγαζί του. Ζάχαρη χύμα. Όπως ήταν όλα τα είδη τότε. Σε ανοιχτά τσουβαλάκια.
Μόνο που ένας πιτσιρικάς που έπαιζε όσο ψώνιζε η μάνα του πηγαινοέφερνε τη σέσουλα από τη ζάχαρη στο τρινάλ  και τούμπαλιν.

Κου κλουξ κλαν

Φρέζες, ζουμπούλια, ανεμώνες, τουλίπες, νάρκισσοι, υάκινθοι.

Κι ο Αγιος Υάκινθος. San Jacinto στο Τέξας.

Ο Κάκτος με τα πιτσιρίκια του στο μνημείο του Αγίου Υακίνθου, στα 150 χρονα της μάχης του San Jacinto στο Τέξας το 1836, όπου ο Sam Houston κατατρόπωσε τον Antonio Lopez de Santa Anna.

Και ενώ μιλούσε ο Τζώρτζ Μπούς (μπαμπάς) αντιπρόεδρος τότε, πετάχτηκαν από το πουθενά μερικοί Κου κλουξ κλαν με τις στολές τους και τις χαρακτηριστικές κουκούλες. Φώναξαν συνθήματα με τη N word και εξαφανίστηκαν αμέσως.

Θυμάμαι τους αφροαμερικανούς της παρέας που έτρεμαν.

Το πλύσιμο

Αντε πάλι ξανά η ιστορία του βιβλιοχαρτοπωλείου με το διατρητικό. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι το διατρητικό μηχάνημα αλλά το καινούργιο μου κινητό τηλέφωνο. Υπέγραψα τα συμβόλαια ανανέωσης του συμβολαίου μου, έβαλα ακόμα διακόσια ευρώπουλα στα διακόσια της επιδότησης και αναγκαστικά μου κάνουν μια επίδειξη της λειτουργίας του.
 –Ξέρω, ξέρω. Αλλά τίποτα.  Aπτόητοι μου εξηγούσαν τα διάφορα.
 –ΟΚ, θα διαβάσω το μάνιουαλ.  Δεν χαμπαριάζαν τίποτα.

Κι όχι τίποτε άλλο αλλά μου τα λέγανε με ένα ύφος, σαν να ήταν το πρώτο τηλέφωνο της ζωής μου.

Κι είχα και τους άλλους πελάτες να εκνευρίζονται από την καθυστέρηση και να με κοιτάνε κιόλας αγανακτισμένοι σαν να ήμουν ο άσχετος της εποχής των σπηλαίων.

Τα κατάφερα τελικά να τους ξεφύγω και πάω προς την έξοδο αλλά το ύφος των πελατών,  ιδίως μιας που μου κούναγε το κεφάλι με έκανε να σταθώ και να υποβάλω και γω μια απορία στο προσωπικό:

-Και δεν μπαίνει στο πλύσιμο έ;

Η σιδηρογροθιά

Να ξεκινάς τη μέρα σου όλο χαρά και να σου την κάνει χάλια ένα κωλόπαιδο.

Ηταν ένα Smart που για μερικά χιλιόμετρα έκανε σφήνες αλλάζοντας λωρίδες συνεχώς στην Μαραθώνος προς την Αθήνα.

Κι όπως γίνεται συνήθως κάτι τέτοιοι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να είναι συνεχώς δίπλα σου.

Φαίνεται όμως ότι έγινα αντιληπτός ότι το κενό που εντέχνως άφηνα από τον μπροστινό μου ήταν κατάλληλο και για σφήνα αλλά και για να φάει τα μούτρα του. Ετσι μόλις βρέθηκε μπροστά μου άρχισε τις κωλιές, αγνοώντας τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που άρχισαν να κορνάρουν για την επικίνδυνη οδήγησή του.

Και όταν μας σταμάτησε το κόκκινο και βρέθηκα δίπλα του του έκανα την αρμόζουσα προς την συμπεριφορά τουχειρονομία

.

Και κατεβαίνει ο παιδοβούβαλος και βάζει τη γροθιά του μέσα από το δεξιό παράθυρο φωνάζοντας:

-Το βλέπεις αυτό ρε;

-Ηταν μια σιδερογροθιά που την  πηγαινοέφερνε απειλητικά σε μένα και τη γυναίκα μου.

-Ευτυχώς συγκρατήθηκα και μόλις έκανε να έρθει από το μέρος μου κλωτσώντας το αυτοκίνητό μας βρήκα ένα κενό και πάτησα γκάζι ανάμεσα στα αυτοκίνητα και όπου φύγει φύγει,

-Σανίδωσα το γκάζι, όταν είδα ότι μου παίζανε τα φώτα τους δυό αμάξια πίσω μου που προσπαθούσαν να με φτάσουν.

Σταμάτησα. Οι άνθρωποι είχαν δεί όλοι τη σκηνή. Είχαν κρατήσει τον αριθμό κυκλοφορίας του και μου έδωσαν τα στοιχεία τους ως μάρτυρες του περιστατικού.

Πέρασαν δυό τρεις μέρες και μου πέρασε. Δηλαδή φοβήθηκα να μπλέξω με το υποκείμενο.

Ακόμα όμως αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να ενημερώσω ανώνυμα κάποια υπηρεσία για να του κάνει έρευνα. Σίγουρα θα έχει κι άλλα τέτοια εργαλεία πάνω του, στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι του το καθίκι.

Η Καραγκούνα

Κοίτα να δεις τώρα. Ηξερα το Gringo που προφανώς προέρχεται από το Griego στα ισπανικά και πορτογαλέζικα της Αμερικής να σημαίνει ξένος, δηλαδή Βορειοαμερικάνους.

Αλλά να λένε Πίνδος (Пиндос) οι ρώσοι και λευκορώσοι και άλλοι ρώσοι τους Αμερικάνους δεν το περίμενα. Κι αυτό από τους έλληνες.

Ετσι λέγανε τους έλληνες στη Οδησσό και τις άλλες περιοχές της Μαύρης Θάλασσας τους μετανάστες από τα βουνά της Πίνδου. Και να που οι ρώσοι στρατιώτες στις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ στο Κόσοβο λέγανε πίνδους (βλάχους δηλαδή) τους τζώνηδες συναδέλφους τους.

Και θυμήθηκα ένα βλαχαντερό συνάδελφό μου που σε μια Γ.Σ. δεν του άρεσαν αυτά που έλεγα και μου είπε:

-Α, ρι βλάχου!

-Εμένα λες βλάχο ρε; Που στο χωριό σου έχετε για Νάσιονολ Ανθεμ την Καραγκούνα!

Αναστάσιος

Πριν από αρκετά χρόνια η Σχολή μας τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα. Σε κάτι τέτοιες ευκαιρίες διπλαρώνω πρωτοκλασάτους που χαλαρώνουν στις εκδηλώσεις αυτές. Εκείνο το βράδυ ήταν η σειρά του Σαρντζετάκη. Εύκολος στόχος.
Κι όταν έφυγαν οι πρώην κτλ η παρέα έγινε πιο ζεστή. Ακούσαμε ιστορίες του Αναστάσιου και όταν τον ρώτησε κάποιος πότε επιστρέφει στην έδρα του, αυτός απάντησε:
–Τώρα.
-Τώρα; Απόρησαν όλοι.
-Γιάννη! Είπα εγώ κοιτάζοντας το φίλο μου Ζωοανατόμο Γιάννη Μενεγάτο.
-Εχεις μαζί σου το 4×4;
Απάντησε καταφατικά και ... ανησυχητικά.
-Δεν πετάς το Δέσποτα μέχρι την Κακαβιά;

Γέλασε ο μειλίχιος Αναστάσιος. Του άρεσε.

Ο Παγοθραύστης

Τι παγοθραύστης [κατα το καρυοθραύστης]; Παγοκόφτης!

Μόλις μπήκαμε να δούμε το Βασικό Ένστικτο και προσπαθούσαμε να βρούμε θέση στη σκοτεινή αίθουσα.

Και την ώρα που μπαίναμε σε μια σειρά  καθισμάτων για να φτάσουμε σε δυο άδειες θέσεις την βλέπω ποδήλατο στο κρεβάτι απάνω  στον Μάικλ Ντάγκλας.

-Α, αυτό δεν μου το έχεις κάνει!

-Σκάσε ρε!

-Σσσστ! οι θεατές.

Καθίσαμε πάνω στην ώρα που βγαίνει ο παγοκόφτης.. Γκαπ, γκουπ!

-Αυτό στο έχω κάνει;

Γέλια οι ανόητοι γύρω μας…

Διάδοχος Κωνσταντίνος

Πόσοι νοματαίοι πρέπει να είναι σε μια ομάδα ώστε να είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα βρεθούν τουλάχιστον δύο με την ίδια ημερομηνία γέννησης. Μόλις τριάντα κάτι.   32; Οσο μια τάξη σχολείου.

Ποια όμως ήταν η πιθανότητα για μένα που είχα γεννηθεί την ίδια μέρα με τους Δικτυόπουλους, δυο  δίδυμους συμμαθητές μου στο Δημοτικό; Λίγο πιο σπάνιο έ;

Να έχεις γενέθλια με τον διάδοχο του θρόνου; 

Το διάβαζα στην Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου και έχασα κάθε ιδέα για τη μοναρχία, που είχε καπαρώσει την 2α Ιουνίου για τα γενέθλια του δικού τους, τέσσερα χρόνια πριν γεννηθώ.

Τελικά τίποτα δεν είχα δικό μου.

Ο μπάρμπα Γιάννης

Καλότυχος κει πάνω στο Κάστρο με πιάτο τη Χαλκίδα.

«Ωρα καλή στου απείρου την καρδιά
γλάρε μου βραδινέ που φεύγεις – πλοίο,
μετά από σένα η νύχτα, η σιγαλιά,
η κάμαρά μου, ένα φωσάκι, ένα βιβλίο.
Πηγαίνεις σύ….. Εγώ εκπεσμένο αλαργινό
αδέρφι σου νοσταλγικό εδώ μένω
ένα βιβλίο, ένα φωσάκι – και πονώ –
μια καμαρούλα – αδέρφι μου υψωμένο»

Ο Θανάσης.

Ο Θανάσης ήταν από εκείνους τους τύπους που ομόρφαιναν τις γειτονιές τότε.

Η δικιά μας είχε αρκετούς από αυτούς, ο Θανάσης όμως ήταν ασυναγώνιστος. 
Ηταν πάντα με τη κιθάρα του που την γρατζούναγε ανάλογα με την περίσταση. Τραγούδια του κρασιού στην ταβέρνα, "Καβαλερία Ρουστικάνα" στους καυγάδες, "Ξύπνα δαχτυλιδόστομη" κάτω από καφασωτά μπαλκόνια στα προσφυγικά του Βύρωνα.

Τον θυμάμαι που στα στερνά του είχε βρει μια μπεκρού που τον συνόδευε πάντα στις τσάρκες του.

Πρέπει να ήταν και ανήσυχο πνεύμα. 
Βάλθηκε κάποτε να μάθει τη γάτα του να τρώει πεπονόφλουδες. Και τα κατάφερε αφού την είχε κλεισμένη σ ένα μπαούλο για 40 μέρες νηστική.

Ητανε κι ο Καπελές. Μάγκας, βαρύς κι ασήκωτος αυτός, που πήγε κάποτε να τον σώσει σ ένα καυγά του με κάτι αλήτες.

Και το ‘κανε κι αυτό τραγούδι.

Θυμάμαι μόνο το ρεφρέν:

"Πλάκωσε κι ο Καπελές και μου ‘ριξε τις πιο πολλές".

Το ευχέλαιο

.

Ηταν ένας συμπαθέστατος παπάς. Ψηλός, αδύνατος σωστός, εννοώ "όχι τάχα μου", που λέμε.

Τον είχε καλέσει η μάνα μου, που είχε ακούσει από την κυρα Μαριγούλα ότι ήταν καλός και όχι σαν τους άλλους.

Φτωχόπαιδο ήτανε. Είχε κάνει και λούστρος με το κασελάκι πριν γίνει παπάς.

Περίεργος ο πατέρας μου. Πραγματικά του έκανε εντύπωση η απλότητά του, η άδολη σοβαρότητά του. Κι όλο τον ρώταγε, με τρόπο.

-Θέλεις ακόμα λίγο;

Πεινούσε ο κακομοίρης όσο κι αν δεν το έδειχνε.

-Α ναι, αν γίνεται. Ξέρετε μου αρέσει πολύ αυτό το φαγητό. Το φτιάχνω συχνά.

-Δηλαδή η Παπαδιά.

-Όχι δυστυχώς αυτή κοιμήθηκε. Δυό μήνες μετά το γάμο μας.

-Ωχ, Πως πέθανε;

-Από καρκίνο.

-Ετσι ξαφνικά σε δυό μήνες;

-Όχι το είχε από πριν. Της είχανε κόψει το ένα στήθος.
-Ωχ. Καλά μωρέ ευλογημένε. Με καρκίνο; Γιατί την παντρεύτηκες, αφού ήξερες ότι  δεν θα μπορούσες να ξαναπαντρευτείς, αν πέθαινε, σύμφωνα με τους κανόνες σας;

-Δεν το ήξερα ότι έχει καρκίνο. Δεν μου το είχανε πει.

-Και καλά το κομμένο στήθος, δεν το είχες δει;

-Όχι.

Και του φάνηκε τόσο παράξενο  του πιτσιρικά Κάκτου (Γς).

Κι  όταν μεγάλωσα και άκουγα για προγαμιαίες σχέσεις είχα ένα τουλάχιστον επιχείρημα για το οποίο έπρεπε να επιβάλλονται.

Την εποχή της ξυλιάς με το χάρακα

Εφιάλτης μου είχαν γίνει στο Δημοτικό οι σωφρονιστικές μέθοδοι της εποχής. Αλλά δεν μάσαγα. Τουλάχιστον στα όνειρα.

Θυμάμαι ότι τσιμπιόμουνα και αν δεν πονούσα τότε ήταν όνειρο.

-Δώστε μου το χάρακα κύριε!

Αυτός αντιστεκόταν. Τα κατάφερνα όμως και του βούταγα το χάρακα, τη βέργα, τη βίτσα και

-Ανοιξε τις παλάμες σου!

Φαπ! Ούρλιαζε από τον πόνο

-Και από την ανάποδη τώρα!

Φαπ! Πάνω στα κόκαλα των δακτύλων του

Και δεν ξύπναγα κιόλας πάνω στο καλύτερο!

Αρθούρος Ρουμπιστάιν

Ο φίλος μου ο Αντρέας Κονδύλης. Ο A27 στα FM. Εγώ ήμουν κανονικός Radio Amateur  σε ερασιτεχνικές μπάντες στα βραχέα, αλλά κατέβαινα και στα FM,  που δεν υπήρχε τότε κανένας σταθμός και μπορούσες με ένα τρανζιστοράκι 2Ντόσο και με τάση του τηλεφώνου π.χ. να καλύψεις όλη την Αττική.

Ηρθε λοιπόν ο Αντριους και μου λέει με ποιό τρόπο  θα περάσει στις εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. . Το Βανάκι, ένα κλειστό VW ήταν έτοιμο. Θα το οδηγούσε ο Κώστας ο Γκιουλσερέν ψυκτικός από την  Πόλη (Γεωργίου όταν άλλαξε το επώνυμό του) ο Α5. Θα ήμασταν κοντά στο εξεταστικό κέντρο και θα μας διάβαζε ψυθιριστά τα θέματα και μεις θα του υπαγορεύαμε τις απαντήσεις στη ραδιοσυχνότητα.

Του το ξέκοψα αμέσως: Ούτε να το σκέφτεται!

Τελικά βρήκαν άλλον. Και η δουλειά πήγαινε κανονικά μέχρι που στο τελευταίο μάθημα τον έκαναν τσακωτό.

Θα είχε μπει στο Πολυτεχνείο αλλά "Θέλει ο ραδιερασιτέχνης να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν τον αφήνει"

Το είχε πει σε όλους! Ακόμα και σε συνδιαγωνιζόμενους! Και φυσικά τον κάρφωσαν.

Και αρχίζει η περιπέτεια. Κατασχέσεις αυτοκινήτου, δικαστήρια και τέτοια.

Αυτός όμως το γλένταγε. Του την είχε δώσει η μεγάλη δημοσιότητα.

Μάζευε σε ένα Αλμπουμ όλες της δημοσιεύσεις στον τύπο γύρω από την περιπέτειά του. Με ειδικό τμήμα για τις γελοιογραφίες παρακαλώ.

Με παρακάλεσε ο πατέρας του και τον έγραψα σε ένα τμήμα Γραφικών Τεχνών του ΟΑΕΔ που δίδασκα για να μην πάει στρατιώτης, όταν μετά από κάνα δυο χρόνια να ο Γς πάλι στα δικαστήρια.

Αυτή την φορά  είχανε πιάσει τον Αντριους για κατοχή και λειτουργία παράνομου σταθμού κτλ και του είχαν κατασχέσει τά πάντα. Ηλεκτρονικά πανάκριβα όργανα αλλά και κάθε τι που ήταν στην πρίζα. Εκτός από το θερμοσίφωνα που ήταν στο πατάρι.

Και παρουσιάζομαι στον στο δικαστήριο με τα πτυχία μου του Ηλεκτρονικού Μηχανικού και ως καθηγητής Ανωτέρας Σχολής Ηλεκτρονικών τότε και ισχυρίζομαι ότι δεν ήταν ραδιοφωνικός σταθμός αλλά μια διάταξη για μεταφορά δεδομένων στα ερτζιανά. Και ότι κανονικά δεν έπρεπε να ακούγεται μουσική, αλλά τελείωσαν τα δεδομένα στην μπομπίνα του μαγνητοφώνου και άρχισε η συνέχεια της 9ης Συμφωνίας.

-Του Μπετόβεν;

-Ναι κύριε πρόεδρε του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν.

-Δηλαδή οι μαγνητοταινίες που έχουν κατασχεθεί έχουν τέτοιο υλικό;

-Ναι κύριε πρόεδρε. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολείται και με το κλασσικό πιάνο.

Και γυρίζει προς τον κατηγορούμενο, που είχε χαμηλώσει το βλέμα και είχε πάρει ένα ύφος Αρθούρου Ρουμπιστάιν.

-Αθώος να του επιστραφούν τα κατασχεθέντα.