Ο πατέρας μου ο παραχαράκτης

Gpoint είπε

2 Αυγούστου, 2013 στις 10:57

>Τότε πάντως υπήρχαν και τα ηλεκτρικά (εμείς είχαμε από το 54 δώρο του θείου από το Αμέρικα ένα General Electric που λειτουργεί άψογα μέχρι σήμερα !!) 

Γς είπε

2 Αυγούστου, 2013 στις 11:52

Ναι, το ψυγείο πάγου ήταν ιστορία των έρλυ 50s. Γρήγορα πήραμε και ηλεκτρικό ψυγείο. Οι πρώτοι με ραδιόφωνο στη γειτονιά, με ηλεκτικό, με ΟΥΛΕΝ, με τηλέφωνο, με ηλεκτρική κουζίνα, με πλυντήριο παρακαλώ, Service εγγλέζικο.

 Αυτό το τελευταίο μάλιστα το είχε σκεπάσει με ένα κάλυμμα η μαμά για να μη το βλέπουν οι ξένοι και μας γλωσσοτρώνε.
 Κι όλο οι φίλοι μου με ρώταγαν τι είναι αυτό και όλο το έριχνα στη πλάκα για να μην απαντήσω. Και μια μέρα που διάβαζα μ ένα συμμαθητή μου στο Δημοτικό, ο μπαγάσας για μια στιγμή που πήγα για πιπί μου το ξεσκέπασε. Και σιγά μη κατάλαβε τι είναι.

-Εντάξει, θα σου πω ρε, αλλά δεν θα πεις σε κανέναν τίποτε!

-Τάφος!

-Λοιπόν είναι ένα μηχάνημα που φτιάχνει ο πατέρας μου εικοσάρικα.

Κι ήταν τα άτιμα τα χαρτονομίσματα των 20 δραχμών (ή 20 000 δραχμών, πριν ή μετά την κατάργηση των τριών μηδενικών) χάρμα. Είχανε και κάποια αξία. Ενα μεροκάματο ή και περισσότερο.

Και δεν είναι που πήγε και το μαρτύρησε το κολόπαιδο, αλλά είπε ότι “είδε τον πατέρα μου να βγάζει εικοσάρικα”.

Κι αρχίζει ο μανάβης να εξετάζει τα χαρτονομίσματα της μαμάς. Ο φούρναρης να βγαίνει έξω στον ήλιο για να δει αν υπάρχει υδατόσημο.

Κι ένα μεσημέρι μόλις μπήκα σπίτι με σβερκώνει η μάνα μου και με μια βρεγμένη σανίδα με έκανε μαύρο, τ' αλατιού.

-Ωστε παραχαράκτης ο πατέρας σου ε;