Για εποχή είπα. Και για μνήμες. Αλλά και μια γενιά η δική μας που στα πρώτα της ακούσματα ήταν οι δοκιμές των σειρήνων. Τα αεροπλάνα που βλέπαμε πιτσιρικάδες, που καμιά φορά ρίχνανε και προκηρύξεις προς ενημέρωση του πληθυσμού (και χαρά εμείς να τρέχουμε και να τις μαζεύουμε μία μία).
Ηταν και οι αφηγήσεις για τον τόσο κοντινό πόλεμο. Για τα Αγγλικά αεροπλάνα που ανεβοκατέβαιναν στο Χασάνι το ένα πίσω από το άλλο το Δεκέμβρη του 44. Και ήταν και τα πρώτο μας ‘σινεμά’: Μαζευόταν όλος ο κόσμος σε μια αλάνα εκεί που είναι σήμερα είναι το Δημαρχείο Υμηττού. Οι μεγάλοι κουβαλούσαν και την καρέκλα τους, εμείς κατάχαμα. Δυό τρείς (ποός ξέρει από ποια υπηρεσία ενημέρωσης) στήνανε μια οθόνη, μεγάφωνα και βάζαν σε μια μηχανή προβολής τις μπομπίνες.
‘Το γεφύρωμα της Χρυσής Gate’ ήταν το πρώτο ‘έργο’ που είδα. Και που να ήξερα το νήπιο ότι θα πέρναγα στο Σαν Φραντσίσκο τη γέφυρα τόσες φορές στη ζωή μου.
Η ‘αερογέφυρα του Βερολίνου’ ήταν το
άλλο (επίκαιρα γιατί ήταν σε εξέλιξη) που έδειχναν τις ντακότες των καλών
Αμερικάνων να πηγαινοέρχονται σε ένα αεροδρόμιο μεταφέροντας τα πάντα για να
σώσουν τον κόσμο από τους κακούς κουμμουνιστές. Και να λοιπόν που έπεσα πάνω KAI σ αυτό το αεροδρόμιο που τόσο με είχε
εντυπωσιάσει.
Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να δεις τέτοια ντοκυμαντέρ με το ίδιο ‘διαταραγμένο’ μάτι μας
Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου