Charles De Gaulle

Πριν 10 χρόνια με πήρε ο μεγάλος μου γιός για να μου πεί ότι κάποιοι κύριοι που με περίμεναν στο Σαρλ ντε Γκωλ στην έξοδο επιβατών, δεν με βρήκαν.
Πάγωσα! Όντως είχα φοβηθεί ότι μπορούσε να έχει συμβεί κάτι τέτοιο.

Κι αυτό γιατί δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ στο αεροπλάνο όταν μια σπανιόλα που καθόταν στο παράθυρο πέρασε από πάνω μου τις μπουτάρες της μια δυο τρεις φορές (και μετ επιστροφής) για να βγει στο διάδρομο. Φτιαγμένος με τα ποτάκια μου που έπινα ακατάπαυστα, την τελευταία φορά δεν συγκρατήθηκα και τη xouftosa. Κάτι μου είπε άγρια στα Καστελιάνικα και της απάντησα ευγενέστατα:

 -Φαναρες μι ρόμπα βανάλια ντε ροχέρος παρόχας.

Δεν κατάλαβε τι της είπα (ούτε κι εγώ) και έπιασε έναν αεροσυνοδό και με κάρφωσε.
Αμάν, τα χρειάστηκα.

Σηκώθηκα και πήγα πίσω που είχα ακούσει να μιλούν ελληνικά κάτι νεαροί.
-Παίδες, το και το, με την τρελή. Ενδέχεται να με κάνουν αρεστάτο μόλις προσγειωθούμε.
Θα πείτε πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Απλά πήγα να την συγκρατήσω να μην πέσει επάνω μου, που είχαμε και διαταράξεις εκείνη τη στιγμή. -ΟΚ; -ΟΚ.
Ευτυχώς όμως δεν έγινε τίποτα.

Και τώρα έβλεπα ότι υπήρχε πρόβλημα.

-Μου ζήτησαν τη διεύθυνσή σου. Μάλλον από την Ιντερπόλ ήταν.

Τα παλιόπαιδα, δυό από αυτούς, ήταν συμμαθητές των γιών μου στο λύκειο (και δεν μου είπαν τίποτε). Με γνώρισαν και τους είχαν σφυρίξει τα κατορθώματα του πατρός τους.