Ονειρο

Ουφ, τι εφιάλτης ήταν κι αυτό πάλι; Θα τα γράψω πριν τα ξεχάσω εντελώς.

Μόλις ξύπνησα και κοίταζα μες το σκοτάδι της νύχτας που ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσει και πώς θα είναι μετά όταν η γη θα ξαναμπεί στη τροχιά της, τραυματισμένη και με αλλαγμένες όλες τις παραμέτρους της.

Όλα άρχισαν λέει από μια κοιλιά που έκανε ο χρόνος που με έφερε στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων. Ημουν μπροστά όταν έγινε η έκρηξη. Ανήμπορος να κάνω κάτι, έπαιζα τον ρόλο του έλληνα μάρτυρα από μια άλλη εποχή.
Το υλικό ήταν μια μικρή ντάνα χαρτοταινίες και δράστης ένας πιτσιρίκος που προσπαθούσε ανεπιτυχώς να τους βάλει φωτιά με έναν πλαστικό αναπτήρα Μπίκ. Και δεν τα κατάφερνε. Ελα όμως που έπρεπε να γίνει. Γι αυτό κιόλας ήμουν εκεί.

Και ξαφνικά έγινε η έκρηξη που με πέταξε κάνα δυο χιλιάδες χρόνια μακριά στην εποχή μας.
Η γη είχε πάθει την πλάκα της. Η Μαδαγασκάρη είχε ξεκολλήσει και είχε χτυπήσει τη Νότιο Αμερική, λίγο έξω από την Αργεντινή.
Κι εδώ στα μέρη μας φοβερές ανακατατάξεις των τεκτονικών πλακών στη Μεσόγειο και μετά η διαπίστωση ότι όλα αυτά ήταν όνειρο.

Σηκώθηκα καθάρισα ένα ακτινίδιο. Τελειώνουν και να μην ξεχάσω να πάρω από την Λαϊκή σήμερα. Μόνο που προβληματίζομαι αν θα πάρω και σπανάκι, μιας και το απόγευμα η κυρά μου έχει Διοικητικό Συμβούλιο με τις άλλες θεούσες στο Σύλλογό τους και ποιος θα το καθαρίσει.