Το κατρούτσο

Μεταπτυχιακός φοιτητής, παρακολουθούσα ένα άτυπο μάθημα «κλασσικής μουσικής».
Ο πυροβολημένος που μας το δίδασκε, αντί να αρχίσει με εύπεπτα κομμάτια μας έβαζε κάτι προ-προ-προ κλασσικής εποχής.
Ντου-ντα-ντανταντα και τέτοια.
Δεν το πιστεύαμε. Μας κοίταζε μάλιστα με ένα περίεργο σοβαρό ύφος από την έδρα.
Οπότε ψαχνόμασταν.
Και γυρίζω και τους λέω:
-Μάγκες μερακλώθηκα! Νάχαμε κι ένα κατρούτσο.

Λοιπόν, ένας άρχισε να γελάει, ασταμάτητα. Το μάθημα σταμάτησε και για ώρες (αλήθεια λέω) προσπαθούσανε να τον συνεφέρουν. Ηταν ξαπλωμένος και απάνω που είχε ηρεμήσει μπαίνω μέσα να δω πως είναι και … φτου απ την αρχή. Ασταμάτητα γέλια.

Μετά από 30 χρόνια μπαίνω στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τον έπιασε το ίδιο γέλιο, όπως τότε!

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία