Ο κόκορας

Ωραίος πλουμιστός με το χαρέμι του ο κόκορας μας στο Βύρωνα του παλιού καιρού.
Αρχοντας! Μέχρι που ένα πρωί άρχισε να σέρνεται, να αδυνατίζει, του θανατά.
Ούτε για σφάξιμο δεν ήταν πιά.

Με τον καιρό όμως άρχισε σιγά σιγά να ξαναφουσκώνει και να πατά σταθερά στα πόδια του. Μέχρι που επανήλθε στα Κικιρίκου! του.
Τι είχε συμβεί; Αποκαλύφθηκε στην ιατροδικαστική μας κατσαρόλα, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου.
Είχε καταπιεί μια μεγάλη πρόκα (σιδερένιο σκουλήκι), που του είχε κατατρυπήσει τα σωθικά.