Θανατηφόρο

Κάποτε πρέπει να γράψω βιβλίο για τα αυτοκινητιστικά κατορθώματα της γιατρίνας μου . Ενα από αυτά ήταν και ένα θανατηφόρο, που πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο της ένα πρωί καθάρισε μια γριούλα στη Βουλιαγμένης.

Από την πρώτη στιγμή έτρεξα και προσπαθούσα να δω τι θα κάνουμε. Δυσκολεύτηκα να βρω τους δικούς της. Τελικά εντοπίσαμε έναν σύζυγο που την είχε παρατήσει και συζούσε χρόνια με μια νεότερη.
Προσπάθησα να του το φέρω με το μαλακό για να μην στεναχωρηθεί, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Κόντεψε να του έρθει νταμπλάς από τη χαρά του, που γλύτωσε και την διατροφή που της έδινε.

Τελικά μετά από πολύ καιρό, δικηγόρους, αναβολές κλπ κλπ. η δικιά μου αθωώθηκε (κάτι μήνες με αναστολή). Εφταιγε το θύμα! Τες πα.

Περασμένα ξεχασμένα. Όχι όμως και ο ‘σύζυγος’. Ακόμα έχω στα αυτιά μου τις σπαρακτικές του κραυγές στο δικαστήριο:

-Εχασα το κορίτσι μου κύριε πρόεδρε!