Ο Χωροφύλακας

Βουλιαγμένης, Τροχαία κλπ. έχει εδώ.
Πως ήταν η Βουλιαγμένη και οι τροχονόμοι που πρόλαβα.
Εχει ακόμα κι ένα γερμανικό πολεμικό φόλκςβάγκεν σαν αυτό του μπάρμπα μου που μου το είχε δώσει να παίζω. Γι αυτό θέλω να σας πω δυο λόγια:
Μου το θύμισε το ‘Κερατο’ του Βρανόπουλου που λέγαμε χτες τη νύχτα. Η μάλλον ο ίδιος ο Βρανόπουλος που ήταν Διευθυντής της Αστυνομίας Πατρών και μετά Αθηνών.
Αστυνομία μόνο εκεί υπήρχε. Στην Πάτρα, Κέρκυρα και σε μερικούς Δήμους της Αθήνας. Όλα τα άλλα ήταν Χωροφυλακή.
Ε, σε έναν τέτοιο χωροφύλακα έπεσα μια νύχτα. Μόλις είχα κάνει κάτι ρυθμίσεις στη μηχανή του ένδοξου τζιπακίου της Βέρμαχτ, που το χρησιμοποιούσα φοιτητής. Χωρίς δίπλωμα κτλ εννοείται.
Είχα φύγει από τη Νέα Ελβετία, πέρασα από τα χαμόσπιτα της Καισαριανής, πίσω από το Χίλτον που ήταν ακόμη στα μπετά και από κάτι γεφύρια πέρασα τα ρέματα του Ιλισού (σημερινή Μηχαλακοπούλου). Πριν το πεντάγωνο έκανα αριστερά και βγαίνω Κηφισίας στο Φάρο Ψυχικού.

-Στοπ! Μου κάνει ένας χωροφύλακας.
-Αδεια κυκλοφορίας.
Αρχισα να ψάχνομαι…σαν να είχα
-Δίπλωμα!
Πάλι ψάξιμο …τίποτα
-Ταυτότητα!
Φτου κι απ την αρχή. Τζίφος.
Γυρίζω τον κοιτάζω, να δω τι άλλο θα μου ζητήσει.
Με κοιτάζει. Φουσκώνει, ξεφουσκώνει και μου λέει.
-Αϊ στο διάολο ρε!
Και μου έκανε νόημα να την κοπανίσω…

Κι όσο σκέφτομαι τον μακαρίτη τον Πέτρο Αρτεμειάδη φίλο μου και συμ (μαθητή φοιτητή) από το νηπιαγωγείο πάντα μαζί. Και πάλι μαζί θα είμαστε οσονούπω.
Αυτόν τον έκανε τρομερά κέφι μια αμερικάνα. Η Ντολόρες. Με την κιθάρα της. Σκέτη Μπαέζ. Αραχτή χρόνια γι αυτόν στην Ελλάδα. Είχε πάρει μάλιστα και μια μεγάλη μεταχειρισμένη Μπιούϊκ που την χρησιμοποιούσε ο Πέτρος. Τον θυμάμαι να λέει σε ένα χωροφύλακα που μας έλεγχε την άδεια:
-Μιας στριμμένης αμερικάνας είναι το αμάξι. Δουλεύω οδηγός της.
–Τι να κάνεις παιδί μου, κουράγιο..