Περπατούσα μεσα
στη θάλασσα κατά μήκος της παραλίας.
Πιο πίσω καμια
20ρια μέτρα ερχόταν η κόρη μου 3-4 χρονών τότε.
Και ξαφνικά βλέπω
μια γυμνόστηθη να λιάζεται. Αμάν! Σταματάω και φωνάζω στη κόρη μου:
-Αννα, μην
έρχεσαι άλλο. Γλιστράνε τα βράχια εδώ! Υπάκουσε, το αθώο νήπιο.
Τον άλλο χρόνο
όμως, σε μια άλλη παραλία, μου φωνάζει από μακριά:
-Μπαμπά, τρέχα!
-Παράτα με!
–Ελα σου λέω.
Γλιστράνε τα βράχια εδώ!
Οντως, είχε εντοπίσει δυο γυμνόστηθες!
Γελάστε περικαλώ…
2 σχόλια:
Μια ανάλογη σκηνή έχω περιγράψει στο παρακάτω σχόλιο που έχω γράψει στο ποστ μου Πότε λες ότι μία φούστα είναι πραγματικά κοντή
Ένα θαυμάσιο απόγευμα στην Ελαφόνησο της Κρήτης έχουμε πάει περπατώντας μέσα στην ρηχή θάλασσα σε ένα νησάκι που υπάρχει κοντά στην παραλία με τον κουμπάρο μου και τα δύο παιδιά μας.
Επιστρέφοντας προς την ακτή βλέπουμε να έρχεται προς το νησάκι μιά νεαρά οπτασία με ένα καρπούζι στην μασχάλη της φορώντας ένα μαύρο απλό φόρεμα. Η παρέα της είχε κατασκηνώσει στο νησάκι.
Φτάνοντας σε ένα σημείο που η θάλασσα γινόταν βαθύτερη από τα γόνατα με μια φυσική κίνηση σήκωσε με απόλυτη φυσικότητα με το άλλο χέρι το φουστάνι και μια ολογυμνη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι εμφανίστηκε μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας.
-Μπαμπά είναι γυμνή αναφώνησε έκπληκτη η κόρη του κουμπάρου μου.
Σώπα παιδάκι μου της απάντησε εμείς στραβοί είμαστε, της απάντησε χαμηλόφωνα μην τυχόν και την ακούσει η οπτασία και το κατεβάσει.
Οι κόρες μας, επιστήμονες πια, ακόμα θυμούνται τους πατεράδες τους με τα μάτια έξω να θαυμάζουν το τέλειο αυτό δημιούργημα της φύσης.
Εξοχο κι αυτό, όπως όλα τα άρθρα σου στο ιστολόγιό σου!!!
Δημοσίευση σχολίου