Μικρές Αφροδίτες

Αχ, αυτή η εποχή της αθωότητας. Σήμερα κρατάει μόλις μερικά χρόνια, αν εμφανίζεται.
Τότε έφτανε καμιά φορά μέχρι την εφηβεία μας.

Ο Κάκτος λοιπόν πρωτοετής και του γυάλισε μια της φιλοσοφικής. Μιλάμε για απίθανο πλάσμα.
Ελα όμως που την έβλεπα συχνά πυκνά να τη συνοδεύει ένας τύπος από τη σχολή της. Και καλά σιγά μην κώλωνα. Ετσι σε λίγο ήμουν εγώ ο συνοδός της στα σουλάτσα μεταξύ Νομικής και Πανεπιστημιακής Λέσχης. Και να έχω και τον εγκαταλειφθέντα πρώην να μου λέει:
-Καλά ρε μάγκα. Εσύ νομίζεις ότι μου την έφαγες ε; Λεσβία είναι!
Και να καραφλιάζω με το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, όταν δεν θέλει να παραδεχτεί την ήττα του.

Κι ήταν και οι Μικρές Αφροδίτες του Κούνδουρου στην Ιριδα στο ισόγειο της Λέσχης της Πανεπιστημιακιάς που σχεδόν μας πέταξαν έξω για την ασυγκράτητη δραστηριότητά μας κατά τη διάρκεια της προβολής. Διό και σπεύσαμε εκεί που σπεύδουν σ αυτές τις περιπτώσεις.
Και ενώ όλα έβαιναν καλώς λίγο πριν το φινάλε συνέβη το μοιραίο: Εξέφρασε την δυσφορία της για την απουσία μιας παιδίσκης, δώδεκα ετών μάλιστα, η οποία θα μας πήγαινε μερικούς ουρανούς πιο πάνω.

Εφηβικά τραύματα.