Ποιήματα

Πολλοί έχουν γράψει ποιήματα.
Τεχνοκράτες π.χ. που καμία σχέση δεν είχαν με την τέχνη και την ποίηση πολλές φορές έχουν κάποιους σκελετούς κρυμμένους μακριά από το βιογραφικό τους.

Η ιστορία αληθινή:
Πάσχιζε ο φουκαράς να φύγει στην εσπερία προς απόκτηση δεύτερου πτυχίου. Δύσκολα όμως θα γινόταν δεκτός από την Εκόλ Σουπεριέρ ντ Ελεκρισιτέ, ας πούμε. Το κλειδί ήταν ένα πρώτο όνομα. Καθηγητής και Ακαδημαϊκός που είχε στενές σχέσεις με τη Σχολή (ονόματα δεν λέμε).
Δύσκολος όμως. Δεν υπήρχε τρόπος να τον πλησιάσει. Πόσο μάλλον να του πάρει καμιά συστατική επιστολή του.

Και τι κάνει ο μπαγάσας; Κάθεται τυχαία τάχα μου δίπλα του σε μια διάλεξη μιας ημερίδας στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών. Παρακολουθεί και κρατάει σημειώσεις. Σε μια στιγμή ευγενέστατα ρωτά τον “άγνωστο” δίπλα του για μια λέξη που δεν άκουσε καλά: -Ντελανσέρ? –Ντεκλανσέρ. -Α, ουί. Μερσί. Κάνα δυό ακόμη τέτοια και στο τέλος της ομιλίας ο μεγάλος έτεινε το χέρι στο λαμπρό και μελετηρό νεανία.
–Καραπαπαγιαννοτέτοιος.
-Kαραπαπαγιαννοτέτοιος είπατε;
-Ναι, ο τέτοιος και τέτοιος. Με κάποια δυσφορία ίσως που δεν τον ήξερε.
–Ναι ξέρω, αλλά θυμήθηκα το “Ξημερώνει η αυγούλα το πρωί με τη δροσούλα”, δικό σας είναι; ‘Η το άλλο “Κι όταν θα φύγεις στα ξένα, να θυμάσαι και μένα” εσείς είστε;

Μία ποιητική συλλογή είχε εκδώσει όλη κι όλη ο μεγάλος πριν γίνει μεγάλος κι αυτήν στη ζούλα, στα παιδικάτα του.
Που στο διάολο την ανακάλυψε ο δικός μου;
Και φυσικά τον βοήθησε, μέχρι και υποτροφία του βρήκε.