Μιά σύζυγος μου

Βλέπω την συνάδελφό μου την Αθηνά Μ. με μια Παναγία-μου-λουκούμι φιλενάδα της. Θα πηγαίναμε σε ένα διεθνές συνέδριο στους Δελφούς την επομένη.

-Τι έγινε Κάκτε; Αύριο φεύγουμε ε;
-Α, που πάτε; Το θεολούκουμο.
-Τι 5 μέρες; Όλα πληρωμένα; Α, θέλω κι εγώ!

Και σιγά μην άφηνα την ευκαιρία:

-Ελα.
-Πώς να έρθει ρε Κάκτε;
-Σαν γυναίκα μου!
-Ωριαία ιδέα. Αλλά πρόσεχέ τον! Για όλα είναι ικανός ο Κάκτος.

Και να την επομένη ο Κάκτος στη ρεσεψιόν μετά της ωραιότατης και νεαροτάτης παρακαλώ, συζύγου του.
-Καλημέρα σας. Εχετε κάνει κράτηση βλέπω. Κύριος και κυρία Κακτόπουλου στο 125!

Φάγαμε το μεσημέρι όλοι μαζί. Γαρίδα το μάτι τους, ιδίως κάποιων γάλλων, για τη συμβία μου.
-Δηλαδή θα κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτιο;
-Τι λες ρε βλίτο;
Και τη νύχτα φύλαξαα τσίλιες στο διάδρομο για να μετακομίσει με τη βαλίτσα της η ‘γυναίκα’ μου στο δωμάτιο της φιλενάδας της.

Βέβαια όλοι οι συμμετέχοντες κάτι είχαν υποψιαστεί βλέποντάς την τις επόμενες μέρες συνεχώς με την Αθηνά. Το προσωπικό όμως του ξενοδοχείου ήταν σίγουρο. Εβλεπα τη συμπόνια τους στα μάτια τους.

Ακόμα θα το λένε για κάποιον φουκαρά κερατά που η γυναίκα του ξεμυαλίστηκε από την πρώτη κιόλας μέρα. Και με γυναίκα μάλιστα