Πέτρος Γαλακτόπουλος

Πάλη. 
Και ήταν την εποχή εκείνη, που δεν είχαμε κανέναν ολυμπιονίκη, το χάλκινο μετάλλιο του Πέτρου Γαλακτόπουλου στους Ολυμπιακούς του Μεξικού, μεγάλο γεγονός.
Γείτονας ο Πέτρος. Θυμάμαι που έβλεπα τα μετάλλια του σε βιτρίνα στο σπίτι του και δεν το πίστευα.

Και η ήρθε η ‘Πολιτεία’ η χουντική να υλοποιήσει το νόμο που προέβλεπε ‘ανέγερση προτομών εις τους ολυμπιονίκες’.

Ηταν στην πλατεία του Υμηττού που έστησαν την προτομή του. Ο ίδιος όπως μας έλεγε πεντάρα δεν έδινε. Κανάλια λοιπόν επίσημοι μουσικές και ο Ασλανίδης, ο περί τα αθλητικά της χούντας, να βγάζει δεκάρικο λόγο, όπου, λόγω τιμής, του έκανε και νουθεσίες

-Και άκου να δεις Πέτρο, η Πατρίς αναμένει να επιδείξεις τώρα πια κλπ κλπ. Μπηχτή για τα δημοκρατικά φρονήματα του Πέτρου.

Αλλά εκεί που καράφλιασα ήταν όταν τα τηλεοπτικά και φωτογραφικά συνεργεία έπαιρναν φωτογραφίες της προτομής:

–Πέτρο! Φύγε απ τη μέση. Ακούστηκε μια αγριοφωνάρα από τα μεγάφωνα.
-Στο διάολο, είπα στη παρέα μου. Πως φέρνονται έτσι στο τιμώμενο πρόσωπο;