Σεφέρης

Μόλις τελείωσε ένα αφιέρωμα του ΣΚΑΙ για τον Σεφέρη.

“για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.”

Συνέχισα να δουλεύω στον άλλο υπολογιστή.

Και στην άλλη οθόνη πάνω στο γραφείο μου, του άλλου υπολογιστή άρχισε τώρα η επόμενη εκπομπή του ΣΚΑΙ.
Μπογδάνος, ΕΥΘΕΩΣ.

Και προλογίζει ότι σημερινός προσκεκλημένος του είναι ο … Θανάσης Λάλας.

Γιατί γαμώ την ατυχία μου;;;;;

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Αμμουδιά

Κάποιος τύπος για ώρες έβγαζε πέτρες από τη θάλασσα και τις παράταγε στην άμμο που παίζανε τα πιτσιρίκια μου.

-Μα τι κάνετε;

-Καθαρίζω τη θάλασσα για να μην χτυπάμε στις πέτρες. Αλλά είναι ατέλειωτες. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Τόσο καιρό τις βγάζω και δεν λέει να καθαρίσει.

-Ναι έ; Ερχεστε συχνά;

- Δευτέρα, Τετάρτη,  Παρασκευή!

Α, γι αυτό δεν σας έχω ξαναδεί. Εγώ έρχομαι Τρίτη,  Πέμπτη, Σάββατο!

Βλέπω τη γυναίκα του που γέλαγε με το δούλεμα που του έκανα και συνεχίζω

 -Ξέρετε όταν έρχομαι εγώ είναι ένας άλλος που πετάει τις πέτρες πίσω στη θάλασσα για να καθαρίσει η αμμουδιά, όπως λέει.

 -Α, Ετσι εξηγείται! Τώρα κατάλαβα. Τσάμπα δουλεύω τόσο καιρό…

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Toulouse Lautrec

Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε στου Μπάμπη (Εστιατόριο στην Πάτση στο Βοτανικό).
–Ένα Φασιανό στον Κάκτο!
Όχι βέβαια τον Αλέκο Φασιανό αλλά το αγαπημένο μου έδεσμα, όπως το παράγγελνα (μακαρόνια με κιμά) κάποτε που ήμουν τακτικός πελάτης
Στους τοίχους πάντα καδράκια με έργα του Τουλούζ Λωτρέκ.

Με χαιρέτησαν κάτι γνώριμες φάτσες στο διπλανό τραπέζι.

-Χάθηκες.

-Ε, τώρα με τη σύνταξη δεν κατεβαίνω πια στη Σχολή. Πάντως βλέπω ότι όλοι οι Λωτρέκ εδώ μέσα είναι ακόμη.

-Οι ποιοι; Μπά τώρα με τη κρίση οι περισσότεροι έχουν χαθεί. Εχει πέσει η δουλειά πολύ.

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Βιντεοκάμερα

1. 
   
   
   "Χαλκέντερος".
   Γυρίζαμε από ένα συνέδριο και με είχαν συμβουλεύσει όλοι στη Λάρνακα να κρύψω τη βιντεοκάμαρα στη βαλίτσα και να πετάξω το κουτί της που το είχα περασμένο στον ώμο μου.
   Εγώ όμως όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο στην Αθήνα συνέχισα να την έχω επιδεικτικά στο κουτί της που μαρτυρούσε το περιεχόμενό του. Κρατούσαν την αναπνοή τους όταν με άνεση είπα ότι δεν έχω τίποτα να δηλώσω και πέρασα άνετα.
   Χαλκέντερος είπε ένας για το θάρρος μου, την αναισθησία μου. Και από τότε το χρησιμοποιώ το "χαλκέντερος" με αυτήν την έννοια.
   Πόσο λάθος είμαι;
   Και για την ιστορία. Δεν υπήρχε βιντεοκάμαρα. Απλώς κάποιος άλλος επιβάτης πέρασε λαθραία την κάμερα και είχε αφήσει το κουτί στην Κύπρο, μέσα στο οποίο είχα βάλει τα πρακτικά του συνεδρίου και κάτι άλλα έντυπα. 
   Γι αυτό ήμουν τόσο "χαλκέντερος"!
   Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία
   
   

Φασολάδα

Ζωή κι αυτή! Το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο, το τυρί μουχλιασμένο.
God loves caviar. Αγαπάει όμως και την φασολάδα.

Μας είχαν βάλει έκθεση στο δημοτικό με θέμα: Το εθνικό μας φαγητό (ή κάτι τέτοιο).
Ημουν ο μόνος που έγραψα για τη φασολάδα.


Και μου την έπεσε άγρια η δασκάλα.

Επρεπε λέει να γράψω για τον οβελία!

Να ζήσει η Ελλάδα μας κι η φασολάδα μας!

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Το κασέρι

Αχ, αυτά τα Ελληνοαμερικάνικα.
Ελεβέτα, το ανσανσέρ
Οπερέτα, η οπερέϊτορ, τηλεφωνήτρια
Και πάμε λέγοντας.

Περιμέναμε μια φίλη μας ένα πρωί. Εφτασε κάποτε
-Σόρι, αλλά άργησε να έρθει το κασέρ.
Από το μπακάλικο του άντρα της ερχόταν. Το κασέρι θα ήταν.
-Κασέρι; Ελλοηνικό κασέρι;
-Νόου, δε τσένταρ τσίζ. Κασέρ (cashier).

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Γκόμινα

Γς said

20 Ιανουαρίου, 2013 στις 07:19

>Πάντως, το γκόμινα ( με ι ) το έχω ακούσει από παλιότερους. Μου φαίνεται το έλεγε κι ο Τσιτσάνης: είμαι μάγκας και αλάνης κι από γκόμινα χαρμάνης

Δεν ξέρω, κάτι μου λέει ότι πρέπει να λεγόταν και στη Σμύρνη, πριν την καταστροφή.
Το έχω ήδη βρει σε ένα κείμενο με αναμνήσεις εκείνης της εποχής.
Αλλά αυτό που με κάνει να το πιστεύω είναι προσωπικά μου βίωμα όταν στο Βύρωνα πιτσιρικάς (αρχές 50ς) άκουσα κάτι Σμυρνιές που καυγαδίζανε να λένε:
-Αρή (Αρί ή κάτι σαν το μωρή) σε ξέρουμε! Που ταΐζεις τσι γκόμινοι και αφήνεις τα παιδιά νηστικά.

 Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Ανεργία

Μόλις είχα ψηφίσει πριν πολλά χρόνια και πάνω που έβγαινα από το εκλογικό κέντρο μου βάζει το μαρκούτσι στη μούρη ένα κανάλι…

-Τι αποκομίσατε από αυτές τις εκλογές;
-Την Αστυνομική μου Ταυτότητα. Την είχα χαμένη τόσα χρόνια κι αυτή ήταν μέσα στο εκλογικό μου βιβλιάριο.
-Καλά δεν νοιώσατε κάτι που ήρθατε να ψηφίσετε;
-Ηρθα στην Ενορία μου. Στον Προφήτη Ηλία… εδώ παντρεύτηκα …καταλαβαίνετε…
-Βλέπω δεν είστε και τόσο ευχαριστημένος από τις εκλογές. Για πιο λόγο δεν σας αγγίζει το εκλογικό κλίμα;
-Αλλεργία…

Το βραδάκι που είχαμε κανονίσει με κάτι φίλους, μπαίνοντας μέσα μου λέει μία:
-Α, σε είδαμε στη Τηλεόραση! Καλά τους τα είπες Γιάννη. ΑΝεργία!

 Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Ποιήματα

Τελικά είναι ένας γαλαξίας ποιημάτων και άλλων έργων μεταξύ ποιητών, καλλιτεχνών και δεν ξέρω τι άλλο. Σκωπτικά ή μη. Για ζώντες ή τεθνεώτες. Γκάτσος για Ρεμπώ λ.χ.

Θα άξιζε να μελετηθεί βαθύτερα αυτό το πλέγμα.

Στην περίπτωσή μας ο αστερισμός των Καρυωτάκη – Μαλακάση περιλαμβάνει ακόμη

Για Καρυωτάκη:
Πολυδούρη, Κοζιούλας, Κάσσος, Κακουλίδης, Γιοφύλλης

Από Καρυωτάκη:
Κάλβο, Βύρωνα, Μαλακάση

Για Μαλακάση:
Αθάνας, Γκόλφης, Παλαμάς

Από Μαλακάση:
Φιλύρα, Καβάφη

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Το κατρούτσο

Μεταπτυχιακός φοιτητής, παρακολουθούσα ένα άτυπο μάθημα «κλασσικής μουσικής».
Ο πυροβολημένος που μας το δίδασκε, αντί να αρχίσει με εύπεπτα κομμάτια μας έβαζε κάτι προ-προ-προ κλασσικής εποχής.
Ντου-ντα-ντανταντα και τέτοια.
Δεν το πιστεύαμε. Μας κοίταζε μάλιστα με ένα περίεργο σοβαρό ύφος από την έδρα.
Οπότε ψαχνόμασταν.
Και γυρίζω και τους λέω:
-Μάγκες μερακλώθηκα! Νάχαμε κι ένα κατρούτσο.

Λοιπόν, ένας άρχισε να γελάει, ασταμάτητα. Το μάθημα σταμάτησε και για ώρες (αλήθεια λέω) προσπαθούσανε να τον συνεφέρουν. Ηταν ξαπλωμένος και απάνω που είχε ηρεμήσει μπαίνω μέσα να δω πως είναι και … φτου απ την αρχή. Ασταμάτητα γέλια.

Μετά από 30 χρόνια μπαίνω στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τον έπιασε το ίδιο γέλιο, όπως τότε!

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Χο Τσι Μινχ

Μάθαμε χτες ότι ο πατέρας του βιετναμέζικου έθνους Χο Τσι Μινχ είχε υπηρετήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην… Έδεσσα.
Κάποιος όμως πρέπει να πει στον δήμαρχο της Εδέσσης, που σκέπτεται να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι σε Χο Τσι Μινχ έχει μετονομαστεί και η Σαϊγκόν.

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Golden Gate Bridge

Γς είπε

28 Ιανουαρίου, 2013 στις 09:54

145:

>Διαταραγμένους δεν γνώρισα.

Για εποχή είπα. Και για μνήμες. Αλλά και μια γενιά η δική μας που στα πρώτα της ακούσματα ήταν οι δοκιμές των σειρήνων. Τα αεροπλάνα που βλέπαμε πιτσιρικάδες, που καμιά φορά ρίχνανε και προκηρύξεις προς ενημέρωση του πληθυσμού (και χαρά εμείς να τρέχουμε και να τις μαζεύουμε μία μία).

Ηταν και οι αφηγήσεις για τον τόσο κοντινό πόλεμο. Για τα Αγγλικά αεροπλάνα που ανεβοκατέβαιναν στο Χασάνι το ένα πίσω από το άλλο το Δεκέμβρη του 44. Και ήταν και τα πρώτο μας ‘σινεμά’: Μαζευόταν όλος ο κόσμος σε μια αλάνα εκεί που είναι σήμερα είναι το Δημαρχείο Υμηττού. Οι μεγάλοι κουβαλούσαν και την καρέκλα τους, εμείς κατάχαμα. Δυό τρείς (ποός ξέρει από ποια υπηρεσία ενημέρωσης) στήνανε μια οθόνη, μεγάφωνα και βάζαν σε μια μηχανή προβολής τις μπομπίνες.
‘Το γεφύρωμα της Χρυσής Gate’ ήταν το πρώτο ‘έργο’ που είδα. Και που να ήξερα το νήπιο ότι θα πέρναγα στο Σαν Φραντσίσκο τη γέφυρα τόσες φορές στη ζωή μου.

Η ‘αερογέφυρα του Βερολίνου’ ήταν το άλλο (επίκαιρα γιατί ήταν σε εξέλιξη) που έδειχναν τις ντακότες των καλών Αμερικάνων να πηγαινοέρχονται σε ένα αεροδρόμιο μεταφέροντας τα πάντα για να σώσουν τον κόσμο από τους κακούς κουμμουνιστές. Και να λοιπόν που έπεσα πάνω KAI σ αυτό το αεροδρόμιο που τόσο με είχε εντυπωσιάσει.

Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να δεις τέτοια ντοκυμαντέρ με το ίδιο ‘διαταραγμένο’ μάτι μας

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία

Τέμπελχοφ

‘Βίλι Μπραντ’ το νέο αεροδρόμιο του Βερολίνου και θυμήθηκα που ψάχναμε όλα τα αεροδρόμια για να βρω την κυρά.
Είχαμε πάει οδικώς σε ένα συνέδριο κι αυτή με αεροπλάνο αλλά δεν ξέραμε που θα έφτανε. Στο Τένγκελ δεν ήταν, το κινητό της δεν λειτουργούσε και πήραμε σβάρνα όλα τα αεροδρόμια.
Ετσι πέσαμε και πάνω στο ιστορικό Τέμπελχοφ και ξύπνησαν μέσα μου όσα άκουγα μικρός για την επική προσπάθεια να κρατηθεί το Δυτικό Βερολίνο που το μάντρωσαν μετά.

«Στις 26 Ιουνίου του 1948, αντιδρώντας στον σοβιετικό αποκλεισμό, αεροσκάφη C-47 άρχισαν να προσγειώνονται μεταφέροντας εκατομμύρια τόνους τροφίμων και άλλων εφοδίων, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης με επίκεντρο το Τέμπελχοφ. Στην κορύφωση της αερογέφυρας, τα αεροπλάνα έφθαναν με διαφορά 90 δευτερολέπτων το ένα μετά το άλλο, ρίχνοντας πακέτα με σταφίδες και σοκολάτες στις αγκαλιές των παιδιών»
Διαταραγμένες μνήμες μιας διαταραγμένης εποχής μιας διαταραγμένης γενιάς θα έλεγα.

Σάπιες ελιές Δανιμαρκίας

Ο δημοσιογράφος του MEGA Γιαννης Σαραντάκος συνήθιζε να βγάζει στον αέρα δηλώσεις του χωρατατζή φίλου μου Δημήτρη Κερπελή που είχε εξατμισάδικο αυτοκινήτων εδώ στην Μαραθώνος.

Είχε πει λοιπόν μια μέρα ο Δημήτρης στο MEGA τα χιουμοριστικά του για την οικονομική κατάσταση και τελείωνε με το «Με δανεικές ελιές τη βγάζουμε»

Την επομένη λοιπόν βρέθηκα στο μαγαζί του και σιγά σιγά και με άλλους φίλους εκεί το ρίξαμε στα μεζεδάκια της διπλανής ψησταριάς και την οινοποσία.
Κι απάνω στο τσακίρ κέφι αναφέρθηκα στις βαθυστόχαστες δηλώσεις του στο κανάλι.
Γέλια, κακό, ευθυμία.

-Ακου δανεικές ελιές. Ωραίο! Πως σου ήρθε;
Και συνέχισα
-Αλλά για πές μου. Εχει ελιές η Δανία;

Μάχιμος

Γς είπε

29 Ιανουαρίου, 2013 στις 05:41

185: (Μισιρλού)

Η πρώτη σελίδα του φύλλου της 27ης Οκτωβρίου του 1961 που μας λικνάρισε η Μισιρλού είναι αφιερωμένη στην μεγαλειώδη προεκλογική συγκέντρωση της Πλατείας Κλαυθμώνος.
Και καλά. Σιγά μην έλειπε ο Κάκτος από εκεί.

Σας έχω  μιλήσει σχετικώς, σε ανύποπτο χρόνο.

52 χρόνια πέρασαν κι ο Κάκτος το ίδιο (ή περίπου το ίδιο) μάχιμος.

Τα μπουλόνια

Γς said

3 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:38

189:
>ο τεχνικός του συνεργείου που δεν έσφιξε τα μπουλόνια σε έναν τροχό

Καλημέρα του έλεγες

“Μην ξεχάσεις να κοιτάξεις τα λάδια” σου έλεγε.

Του είχε στοιχίσει που είχε κάψει την μηχανή του αυτοκινήτου του.

Μου είχε γίνει όμως και στενός κορσές που καραδοκούσε πότε θα φύγω από το Πυρηναοστάσιο της Αγίας Παρασκευής για να τον κατεβάσω στο Παγκράτι.
Εκείνο το μεσημέρι όμως πάνω που ήταν έτοιμος να μου πει ‘Τι ώρα φεύγουμε;’ τον πρόλαβα:

-Γιάννη τι είναι τα μπουλόνια;
-Γιατί ρωτάς;
-Να μωρέ, μου είπε ο πιτσιρικάς στο βενζινάδικο ότι σε ένα τροχό λείπει το ένα μπουλόνι και δύο είναι κλωτσημένα.
-Α, σήμερα θα κατέβω με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο.

Ετσι στη ψύχρα. Καμία νύξη ότι κινδυνεύω. Δεν το πίστευα. Πάντως βιαζόμουν εκείνη την ημέρα

Ευτυχήματα

Είχα και  δυό ευχάριστα ατυχήματα.

Το ένα το προκάλεσε ένας πιτσιρικάς που τον είχε αφήσει μόνο του μέσα στο αυτοκίνητο ο πατέρας του. Κατά λάθος έλυσε το χειρόφρενο ή/και την ταχύτητα και άρχισε να τσουλάει. Ευτυχώς που σταμάτησε πάνω μου πριν πάρει μεγάλη φόρα στην κατηφόρα της οδού Εθνικής Αντίστασης στην Καισαριανή.

Το άλλο το προκάλεσα εγώ με τον σκαραβαίο μου πριν 30 χρόνια στη διασταύρωση της Κωνσταντινουπόλεως με το τρένο. Ηταν φοβερή η κίνηση πρωί πρωί και μόλις άρχισαν να πέφτουν οι μπάρες έμεινε ένα Φίατ μπροστά μου πάνω στις ράγες. Είπα να ανοίξω την πόρτα για να γλυτώσω αλλά βλέποντας το τρένο να είναι ακόμα λίγο μακριά έβαλα την πρώτη και αργά αλλά σταθερά τσούλησα το καινούργιο Φίατ και φύγαμε από τις ράγες.
Και πόσο όμορφα ακουγόντουσαν τα φανάρια που έσπαγαν!

Το μηχανάκι

Γς said

31 Ιανουαρίου, 2013 στις 00:18

168:

:>δηλώνουμε υποψήφιοι για ατύχημα γιατί έχουμε αφήσει την μοίρα μας (και κυρίως των γύρω) στην τύχη.

-Τον είδες; Πως οδηγούσε έτσι; Και δεν είχε και φώτα.
-Ποιος;
-Αυτός με το μηχανάκι που πέρασες δίπλα του.
-Μηχανάκι; Ποιο μηχανάκι;

Πριν δύο ώρες. Βράδυ. Σκοτάδι, πίσσα. Και ήθελα να φορέσω τα γυαλιά μου, αλλά δεν το έκρινα απαραίτητο.
Παρά τρίχα γλύτωσε και σε λίγο θα πάει στο κρεβάτι του. Σε κανονικό κρεβάτι.

Ο Χωροφύλακας

Βουλιαγμένης, Τροχαία κλπ. έχει εδώ.
Πως ήταν η Βουλιαγμένη και οι τροχονόμοι που πρόλαβα.
Εχει ακόμα κι ένα γερμανικό πολεμικό φόλκςβάγκεν σαν αυτό του μπάρμπα μου που μου το είχε δώσει να παίζω. Γι αυτό θέλω να σας πω δυο λόγια:
Μου το θύμισε το ‘Κερατο’ του Βρανόπουλου που λέγαμε χτες τη νύχτα. Η μάλλον ο ίδιος ο Βρανόπουλος που ήταν Διευθυντής της Αστυνομίας Πατρών και μετά Αθηνών.
Αστυνομία μόνο εκεί υπήρχε. Στην Πάτρα, Κέρκυρα και σε μερικούς Δήμους της Αθήνας. Όλα τα άλλα ήταν Χωροφυλακή.
Ε, σε έναν τέτοιο χωροφύλακα έπεσα μια νύχτα. Μόλις είχα κάνει κάτι ρυθμίσεις στη μηχανή του ένδοξου τζιπακίου της Βέρμαχτ, που το χρησιμοποιούσα φοιτητής. Χωρίς δίπλωμα κτλ εννοείται.
Είχα φύγει από τη Νέα Ελβετία, πέρασα από τα χαμόσπιτα της Καισαριανής, πίσω από το Χίλτον που ήταν ακόμη στα μπετά και από κάτι γεφύρια πέρασα τα ρέματα του Ιλισού (σημερινή Μηχαλακοπούλου). Πριν το πεντάγωνο έκανα αριστερά και βγαίνω Κηφισίας στο Φάρο Ψυχικού.

-Στοπ! Μου κάνει ένας χωροφύλακας.
-Αδεια κυκλοφορίας.
Αρχισα να ψάχνομαι…σαν να είχα
-Δίπλωμα!
Πάλι ψάξιμο …τίποτα
-Ταυτότητα!
Φτου κι απ την αρχή. Τζίφος.
Γυρίζω τον κοιτάζω, να δω τι άλλο θα μου ζητήσει.
Με κοιτάζει. Φουσκώνει, ξεφουσκώνει και μου λέει.
-Αϊ στο διάολο ρε!
Και μου έκανε νόημα να την κοπανίσω…

Κι όσο σκέφτομαι τον μακαρίτη τον Πέτρο Αρτεμειάδη φίλο μου και συμ (μαθητή φοιτητή) από το νηπιαγωγείο πάντα μαζί. Και πάλι μαζί θα είμαστε οσονούπω.
Αυτόν τον έκανε τρομερά κέφι μια αμερικάνα. Η Ντολόρες. Με την κιθάρα της. Σκέτη Μπαέζ. Αραχτή χρόνια γι αυτόν στην Ελλάδα. Είχε πάρει μάλιστα και μια μεγάλη μεταχειρισμένη Μπιούϊκ που την χρησιμοποιούσε ο Πέτρος. Τον θυμάμαι να λέει σε ένα χωροφύλακα που μας έλεγχε την άδεια:
-Μιας στριμμένης αμερικάνας είναι το αμάξι. Δουλεύω οδηγός της.
–Τι να κάνεις παιδί μου, κουράγιο..

Θανατηφόρο

Κάποτε πρέπει να γράψω βιβλίο για τα αυτοκινητιστικά κατορθώματα της γιατρίνας μου . Ενα από αυτά ήταν και ένα θανατηφόρο, που πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο της ένα πρωί καθάρισε μια γριούλα στη Βουλιαγμένης.

Από την πρώτη στιγμή έτρεξα και προσπαθούσα να δω τι θα κάνουμε. Δυσκολεύτηκα να βρω τους δικούς της. Τελικά εντοπίσαμε έναν σύζυγο που την είχε παρατήσει και συζούσε χρόνια με μια νεότερη.
Προσπάθησα να του το φέρω με το μαλακό για να μην στεναχωρηθεί, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Κόντεψε να του έρθει νταμπλάς από τη χαρά του, που γλύτωσε και την διατροφή που της έδινε.

Τελικά μετά από πολύ καιρό, δικηγόρους, αναβολές κλπ κλπ. η δικιά μου αθωώθηκε (κάτι μήνες με αναστολή). Εφταιγε το θύμα! Τες πα.

Περασμένα ξεχασμένα. Όχι όμως και ο ‘σύζυγος’. Ακόμα έχω στα αυτιά μου τις σπαρακτικές του κραυγές στο δικαστήριο:

-Εχασα το κορίτσι μου κύριε πρόεδρε!

Μερεμέτια

Κι όταν κάποτε φοιτητής ξέμεινα από ιδιαίτερα, έβαλα σε μια μικρή βαλιτσούλα μερικούς κάβουρες μια σειρά γαλλικά κλειδιά ένα πολύμετρο, πρόκες βίδες, σκαρπέλο, ράσπα, πένσα, τανάλια, σφυριά κλπ.

Από την Κυψέλη που έμενα (είχα εγκαταλείψει το πατρικό μου) βρέθηκα να χτυπάω την πόρτα κάποιου σπιτιού στο Ψυχικό.

-Μήπως έχετε κάνα ρολό (παραθύρου, ήταν τότε πολύ διαδεδομένα και ζημιάρικα) για φτιάξιμο; Καμιά βρύση; Τίποτα ηλεκτρικά;

Ε, δεν έφυγα από αυτήν τη γειτονιά. Τελείωνα τα μερεμέτια στο ένα σπίτι και αμέσως στο άλλο. Πολλά λεφτά και μεγάλη ευχαρίστηση που παίρνανε τα χέρια μου, που με αγαπούσαν, που ήμουν κάτι.

Καμιά φορά σαν να μετανιώνω που δεν το συνέχισα.

Φροντιστήρια

Υπάρχει ένας μύθος της μη ύπαρξης φροντιστηρίων την παλιά εποχή.

Υπήρχαν αλλά πολύ λίγα.

Καμιά σχέση με τη σημερινή μάστιγα. Μόνο στο τελευταίο έτος.
Στα χρόνια μου το 1961 έκανα δυό τρεις μήνες.

Εδωσα εισαγωγικές στην Ιατρική, αλλά και στην Φυσικομαθηματική (επιτρεπόταν τότε).
Την πάτησα στην Ιατρική για μια μονάδα. Είχα γράψει στη Χημεία ένα Μαγγάνιο να το πιεις στο ποτήρι. Μόνο που μας είχαν ζητήσει το Μαγνήσιο.
Και το φοβόμουν ο κερατάς. Ειχα μάλιστα και ένα μνημονικό σχήμα. Την χερσόνησο του Νομού Μαγνησίας που μοιάζει με την ουρίτσα του g Μαγνήσιο (Mg). Τελικά ήταν για να σωθεί κόσμος και κοσμάκης από τα χέρια μου και τα μπέρδεψα.
Με πήρανε αργότερα ως επιλαχόντα, αλλά ήδη φοιτούσα στη Φυσικομαθηματική και είχα γλυκαθεί με τα ιδιαίτερα.
Γράφτηκα αργότερα στην Ιατρική ως πτυχιούχος άλλης σχολής, αλλά δεν την τελείωσα (για το καλό της ανθρωπότητας πάντα).

Συγγρού (2)

Προσπαθούσα να κάνω μια αναστροφή αργά το βράδυ σε ένα σημείο που υπήρχε ακόμη η δυνατότητα να καβαλήσω τη νησίδα, αλλά είδα να έρχονται από μακριά μια ομάδα από μηχανές. Ετσι περίμενα να περάσουν πρώτα οι μηχανόβιοι. Αργούσαν όμως και έτσι προχώρησα σε αυτή την παράβαση.

Σε μηδέν χρόνο βρέθηκα περικυκλωμένος από Ζητάδες(που τους είχα εκλάβει ως μηχανόβιους)
-Τυπική παράβαση μπλα μπλά, τους έλεγε ο επικεφαλής εκπαιδευτής τους. Και συνέχισε: -Αφαίρεση διπλώματος και αυτόφωρο, σύλληψη και άμεση προσαγωγή κλπ κλπ.
Κι εγώ ατάραχος:
- Ρε παιδια ψάχνουμε να βρούμε την ανιψιά μας, 12 χρονών κοριτσάκι από την επαρχία. Είπε ότι θα περίμενε στη στάση του Αγιου Σώστη και δυο ώρες ανεβοκατεβαίνουμε τη Συγγρού και δεν την βρίσκουμε πουθενά.

-Πως είναι; Τι φόραγε το κοριτσάκι;
-Εσύ πήγαινε προς τα κεί, εσύ προς τα δώ, εσύ προς …
Εφυγε κι αυτός (ο επικεφαλής) να ψάξει… και με αφήσανε μόνο.

Αν σας πω ότι κάπου ένοιωσα σαν να με φτύσανε κιόλας, θα το πιστέψετε;

Συγγρού

Ερχεται σήμερα ο γάλλος πρόεδρος Ολάντ και μας φέρνει επενδύσεις αλλά και κάτι φρεγάτες.

Ενας άλλος γάλλος πρόεδρος ο Ζισκάρ ντ Εστέν μας είχε φέρει τη Συγγρού, δλδ μια μαγκιόρα ασφαλτόστρωση της.


Ηθελε ο Καραμανλής όταν θα ερχόταν ο Γάλλος από το τότε αεροδρόμιο στην Αθήνα να είναι όμορφη η λεωφόρος.
Τελικά βρώμαγε ασφαλτίλας μιας και όλα έγιναν εσπευσμένα την τελευταία στιγμή αλά ελληνικά.

Και πως του πέρασε από το νου του Καραμανλή να μοιάζει η Συγγρού και λίγο Σαμζελυζέ.
Και το πέτυχε εν μια νυκτί!

Πράγματι κοιμηθήκαμε με μια άδεντρη Συγγρού και ξυπνήσαμε με μια Πάρκγουέη.
Ολη τη νύχτα πάκτωναν κομμένα δέντρα στο φρέσκο τσιμέντο στα πεζοδρόμια και στη διαχωριστική νησίδα της στη μέση.

Εμενταλ.

Τα μπλέκω τα τυριά συνήθως:
-Βάλε μου και 10 φέτες από κείνο το τυρί, χωρίς πολύ αλάτι. Εκείνο με τις τρύπες.
-Α, έμενταλ. Και μόλις τις κόβει διαπιστώνει:
-Δεν έχει τρύπες σήμερα.
-Δεν πειράζει θα τις ανοίξω εγώ.
-Πως θα τις ανοίξετε;
-Με Μπλακ εντ Ντέκερ!

Ο Βασιλιάς

Καλά το ποιος ψηφίζει τι και γιατί, έχει πολύ πλάκα.
Θυμάμαι τη θειά μου στις εκλογές του 81 να δουλεύει μέρα νύχτα για το ΠΑΣΟΚ. Αφισοκολλήσεις, πόρτα-πόρτα διανομή εντύπων κλπ. Η πλάκα βέβαια ήταν ότι ήταν εθνικών φρονηματων του κερατά. Μια ζωή Παπάγος, Καραμανλής και όσο πιο δεξιά τόσο πιο καλά.
-Τι βλέπω ρε θεία; Πως έτσι; Τον παράτησες τον Καραμανλή;
-Εμ, δεν είδες τι έκανε ταυ Βασιλιά μας;

Αϊ σιχτίρ

Ελεγα κάποτε σ’ ένα τούρκο ποστντόγκ στην Αμερική ότι στο Γιουνανιστάν έχουμε ακόμη πολλές τούρκικες λέξεις και εκφράσεις.

–Ντουνιά, κεμπάπ, Ιμάμ Μπαϊλντί, Κισμέτ, σιχτίρ… 

Εδώ σηκώθηκε μουτρωμένος και έφυγε.
Δεν κατάλαβα, κι έτσι την άλλη φορά που τον είδα, ξανά εγώ:

-Τι λέγαμε δι άδερ ντέι; Α, έχουμε κοινές λέξεις, όπως Ντουνιά, κεμπάπ, Ιμάμ Μπαϊλντί, Κισμέτ, σιχτίρ… 

Πάλι τα ίδια. Εφυγε νευριασμένος.
Μα πως θα έπρεπε να του το πω:
-Εχουμε Ντουνιά, κεμπάπ και κάτι άλλο που δεν το λέω σε σένα, απλά το λέμε μεταξύ μας αυτό που εδώ το λένε «Φάκ γιου», στη Γαλλία «Αν κιλέ» στην Ιταλία «ΒαΦανΚούλο». Άνλιγιορ μούσουν (κατάλαβες);
Αν μου έλεγε «Γιόκ», τότε θα του έλεγα:
-Γουέλ, αλόρ, αλόρα, Αϊ σιχτίρ!

Ποιήματα

Πολλοί έχουν γράψει ποιήματα.
Τεχνοκράτες π.χ. που καμία σχέση δεν είχαν με την τέχνη και την ποίηση πολλές φορές έχουν κάποιους σκελετούς κρυμμένους μακριά από το βιογραφικό τους.

Η ιστορία αληθινή:
Πάσχιζε ο φουκαράς να φύγει στην εσπερία προς απόκτηση δεύτερου πτυχίου. Δύσκολα όμως θα γινόταν δεκτός από την Εκόλ Σουπεριέρ ντ Ελεκρισιτέ, ας πούμε. Το κλειδί ήταν ένα πρώτο όνομα. Καθηγητής και Ακαδημαϊκός που είχε στενές σχέσεις με τη Σχολή (ονόματα δεν λέμε).
Δύσκολος όμως. Δεν υπήρχε τρόπος να τον πλησιάσει. Πόσο μάλλον να του πάρει καμιά συστατική επιστολή του.

Και τι κάνει ο μπαγάσας; Κάθεται τυχαία τάχα μου δίπλα του σε μια διάλεξη μιας ημερίδας στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών. Παρακολουθεί και κρατάει σημειώσεις. Σε μια στιγμή ευγενέστατα ρωτά τον “άγνωστο” δίπλα του για μια λέξη που δεν άκουσε καλά: -Ντελανσέρ? –Ντεκλανσέρ. -Α, ουί. Μερσί. Κάνα δυό ακόμη τέτοια και στο τέλος της ομιλίας ο μεγάλος έτεινε το χέρι στο λαμπρό και μελετηρό νεανία.
–Καραπαπαγιαννοτέτοιος.
-Kαραπαπαγιαννοτέτοιος είπατε;
-Ναι, ο τέτοιος και τέτοιος. Με κάποια δυσφορία ίσως που δεν τον ήξερε.
–Ναι ξέρω, αλλά θυμήθηκα το “Ξημερώνει η αυγούλα το πρωί με τη δροσούλα”, δικό σας είναι; ‘Η το άλλο “Κι όταν θα φύγεις στα ξένα, να θυμάσαι και μένα” εσείς είστε;

Μία ποιητική συλλογή είχε εκδώσει όλη κι όλη ο μεγάλος πριν γίνει μεγάλος κι αυτήν στη ζούλα, στα παιδικάτα του.
Που στο διάολο την ανακάλυψε ο δικός μου;
Και φυσικά τον βοήθησε, μέχρι και υποτροφία του βρήκε.